نمی دانم تا به حال دقت کرده‌اید که چرا در گزارش عملکرد بسیاری از مدیران (بویژه در هنگام تودیع و معارفه) بیشترین سخن در باب شاخص‌های کوتاه مدت به میان می‌رود و کمتر کسی از بهبود شاخص‌های زیر ساختی و میان مدت در دوره کاری خود سخن می‌گوید؟ چند بار شنیده‌اید که مثلاً یک شهردار در هنگام تحویل مسئولیت خود، به جای سخن گفتن از تعداد زیرگذرها و روگذرهایی که در زمان او افتتاح شده یا تعداد گل هایی که در میادین و خیابان‌ها کاشته است، در مورد افزایش تدریجی میانگین سرانه تفریح شهروندان، افزایش سرمایه گذاری‌های زیر ساختی در حوزه حمل و نقل -که چند سال پس از رفتن وی اثرات خود را خواهد گذشت -و یا کاهش میانگین تعداد روزهای دارای هوای بسیار ناسالم شهر در دوره وی سخن بگوید؟ قاعده مرسوم این است که جریان‌های سیاسی برای ماندن در قدرت و استمرار در گرفتن رأی مردم، روی به اقدام هایی بیاورند که در بازه حداکثر چهار ساله مسئولیتشان به نتیجه برسد و اساساً انگیزه‌ای برای فعالیت‌های زیرساختی نداشته باشند، بویژه وقتی بدانند قرار است دیگری میوه این باغ را بچیند! حداقل یکی از دلایل اصلی کم توجهی بسیاری از مدیران کشوری و محلی به موضوعات زیر ساختی را باید در این انگاره سیاسی! پیدا کرد.

آلودگی هوا، یکی از همین موضوعات زیر ساختی است که هر از چند گاهی با آمدن توفان ریزگردها و یا پدیده برگشت هوایی در صدر اخبار قرار می‌گیرد و انواع و اقسام برنامه‌های تکراری - و گاه حال به هم زن- رسانه‌ها و صدا و سیما و اظهار نظرهای رؤسای کمیسیون‌های مختلف شورای شهر را موجب می‌شود و با فروآمدن غبار و ختم به خیر شدن وضعیت بحرانی، به همان سرعتی که آمده بود هم از خاطر فراموش می‌شود و می‌ماند ریه ما و صدها هزار مردم این شهر و کشور که باید آرام آرام خود را به هوای ناسالم و ناسالم برای گروه‌های خاص و ناسالم برای همه عادت دهد! و نتیجه نهاییش پس از 15-10 پانزده سال که نه دولت فعلی بر سرکار است، نه شورای شهر و شهردار فعلی و نه دادستان فعلی- می‌شود نیاز جدی شهر به سرمایه گذاری برای تأسیس مراکز درمان سرطان و امراض لاعلاج ریوی...

گزارش هایی که در ماه‌های اخیر از وضعیت آلودگی هوا در نقاط مختلف شهر مشهد منتشر شده و رصد فعالیت‌های در حال انجام در سطح شهر –بویژه در حوزه تحقیقات کاربردی و علت یابی وضعیت آلایندگی هوای بحرانی در برخی نقاط شهر - نشان می‌دهد که متأسفانه بر خلاف ادعاهای مکرر مسئولان شهری و استانی و با وجود ده‌ها میلیارد بودجه تحقیقاتی تنها در حوزه معاونت برنامه ریزی شهرداری مشهد و مرکز پژوهش‌های شورای شهر، هنوز هیچ تفسیر و تبیین علمی و دقیقی از مدل کلی آلودگی هوا در سطح شهر نداریم و بنابراین در عمل نمی‌توانیم هیچ سند اقدام موثر و جامعی برای کاهش این روند بویژه در نقاط بحرانی شهر مثل خیام شمالی، سرافرازان، نخریسی و الهیه تهیه و اجرا کنیم. واقعاً باعث تأسف است که برای تغییر نام یکی دو خیابان، ده‌ها ساعت زمان کمیسیون‌های مختلف شورای شهر و شهرداری در دوره‌های مختلف شورای شهر درگیر شود، اما هنوز در مورد زیر ساختی‌ترین و حیاتی‌ترین مسائل شهری مشهد مثل آلودگی هوا و راه‌های مقابله با روند فزاینده آن، جز کلی گویی و توصیه‌های مضحکی مثل ضرورت استفاده از دوچرخه و حمل و نقل عمومی، اقدام عملیات جدی دیگری طراحی نشده باشد. در کنار آلودگی هوا، وضعیت بافت‌های فرسوده، تفریحات و حوزه گردشگری خانواده محور در مشهد، شبکه مسائل زائران شهر مشهد و ده‌ها مقوله زیر ساختی دیگر در این شهر وجود دارد که عزم جدی و حقیقی مدیران را برای حل می‌طلبد و با مدیرانی که تنها بنا دارند سرمایه و فرصتشان را خرج اقدام‌های زودبازده کنند و برای نتیجه‌های فوری هیجان دارند، کاری جلو نمی‌رود.