به گزارش قدس آنلاین،۲۴ ساعت پس از اینکه فرانسوی ها جشن فینالیست شدن در جام جهانی بعد از ۲۰ سال را آغاز کردند، دومین بازی مرحله نیمه نهایی لحظات حساسی را پشت سر می گذاشت.

در ورزشگاه لوژنیکی مسکو تیم های ملی کرواسی و انگلیس برای تحقق رویاهایشان می جنگیدند؛ سه شیرها می خواستند بعد از ۵۲ سال دوباره در جام جهانی فینالیست شوند و شطرنجی های کرواسی به دنبال اینکه اولین بار طعم حضور در بازی نهایی یک دوره از جام جهانی را بچشند.

پس از ۹۰ دقیقه تلاش که به تساوی انجامیده بود، انتظار می رفت کفه ترازو به سمت انگلیس سنگینی کند. کرواسی در دو بازی قبلی خود نیز ۱۲۰ دقیقه بازی کرده بود و حالا ناچار بود باز هم چنین ماراتنی را پشت سر بگذارد. بعد از اینکه نیمه اول وقت های اضافه هم سپری شد، به نظر می رسید خستگی بیش از پیش کروات ها را تضعیف کند؛ اما یک حمله از سمت راست دروازه انگلیس، توپ را به مهاجم توانای تیم کرواسی رساند. ماریو مانژوکیچ این توپ را به بهترین شکل به گوشه دروازه جردن پیکفورد فرستاد و همزمان با آن، ۴ میلیون مردم کشورش را به عرش.

ضربه مانژو اما با فوتبال دوستان ایرانی کاری کرد که حس کنند حسرت جام جهانی هنوز دست از سرشان برنمی دارد. 

شانزده روز قبل از ضربه تاریخی مهاجم یوونتوس به سمت دروازه انگلیس و البته ۶۵۰ کیلومتر دورتر از جایی که مانژوکیچ ایستاده بود، مهاجم تیم ملی ایران فرصت داشت که همان حجم شادی را به جمعیتی ۲۰ برابر بیشتر از تعداد مردم کرواسی تزریق کند. مهدی طارمی در واپسین دقایق دیدار سوم ایران در مرحله گروهی مقابل پرتغال صاحب توپی تقریبا در زاویه مشابه شد که ضربه نهایی او با بدشانسی به قسمت کناری تور دروازه پرتغال برخورد کرد.

تشابه بین موقعیت های طارمی و مانژوکیچ اما فراتر از زاویه و محل رسیدن آنها به توپ بود. برای تیمی که تا به حال نتوانسته حضور در مرحله حذفی این تورنمنت مهم را تجربه کند، آخرین بازی دور گروهی دست کمی از نیمه نهایی جام جهانی ندارد. همانطور که مانژو با یک ضربه توانست کروات ها را به فینال جام و بهترین عملکرد تاریخ کرواسی در اداور جام جهانی برساند، ما هم این فرصت را داشتیم که با ضربه طارمی به جایی برسیم که هنوز در تاریخ جام جهانی برایمان دست نیافتنی است.

آنچه باید مورد توجه واقع شود، این است که سوای بعد احساسی و شباهت نصفه و نیمه موقعیت های مانژوکیچ و طارمی،این دو صحنه از نظر فنی تفاوت های زیادی داشتند.

شماره ۱۷ کرواسی توانست در مسکو کارناوال شادی برپا کند و ساق های خسته شماره ۱۷ ایران در سارانسک، حسرت یک جشن تاریخی را به دل ایرانی ها گذاشت. البته که باید فاکتورهای مهمی مثل زندگی حرفه ای و حضور در بالاترین سطح فوتبال را در خصوص این دو بازیکن لحاظ کرد. همین عوامل هستند که به یک مهاجم کمک می کنند تا پس از ۵ بازی سنگین و نفس گیر، در دقیقه ۱۰۹ بازی ششم یک توپ را با حداکثر دقت به گوشه دروازه بفرستد و تیم کشورش را در آستانه رسیدن به اولین قهرمانی جهان برساند.

دیگر نکته مهم در خصوص تفاوت این دو صحنه البته، نحوه رسیدن توپ به این دو مهاجم بود. مهدی طارمی در شرایطی به توپ رسید که ضربه سامان قدوس از پشت محوطه با برخورد به مدافع پرتغال بلوکه شد و پس از چرخش روی زمین از سمت راست به سمت او آمد و در شرایطی قرار گرفت که او با پای چپ ضربه بزند. راست پا بودن طارمی یکی از مهم ترین عللی بود که اجازه زدن ضربه مناسب را از او گرفت. همچنین مدافعی که تا آخرین لحظه طارمی را تعقیب کرد تا زاویه ایده آلی نصیب ملی پوش ایران برای زدن ضربه نشود، موجب شد او توپ را به زاویه موافق را برای فرستادن توپش انتخاب کند.

در نقطه مقابل او، مهاجم تیم کرواسی قرار دارد. موقعیتی که نصیب مانژوکیچ شد، از یک ضربه سر شروع شد که با زاویه ای ایده آل به او رسید. توپ روی هوا از سمت چپ در حال رسیدن بود و مهاجم هم روی پای راست تکیه کرده بود. این ها شرایط را برای زدن یک ضربه مناسب بسیار فراهم کرد. نکته دیگری که هنوز کارشناسان درباره اش صحبت می کنند، عملکرد ضعیف مدافع انگلیس است. شاید اگر مقابل طارمی هم مدافعی مثل جان استونز قرار داشت که تا لحظه رسیدن توپ به مهاجم، فقط آن را تماشا کند، ملی پوش ایران هم وضعیت و انتخاب های بیشتری برای زدن آن ضربه حیاتی داشت.

منبع: ورزش۳

انتهای پیام/