قدس آنلاین- توی مترو نشسته ام، هیچ کس به دیگری توجهی ندارد اکثر آدمها در تلفنی که حالا همه جا همراه دارند، گم شده اند، برایم پیام می آید" سلام عجیجم! کلاس داری عایا؟!!!!"
امروزه تکنولوژی عجیب روی سبک مردم تاثیر گذاشته و مردم غریب درگیر آنند، این که می نویسم عجیب و غریب به معنای واقعی آن است، عده ای آنقدر غرق این فضای مجازی اند که اگر در حال غرق شدن در اقیانوس بودند شاید می شد برای آنها کاری کرد!
این سبک زیستن و اسباب دست وسیله ای کوچک شدن چه مضراتی دارد آنقدر گفته شده که مثل خیلی از فراوان گفته ها دیگر چوبی بر سر کسی نمی کوبد اما...
آنچه مرا مجاب کرد قلم بردارم و این چند سطر را بنویسم هدر رفت آدمها نیست که آنها دست و پا دارند و پا و عقل و شعور که دلشان بخواهد از این تکنولوژی استفاده کنند، یا بگذارند او از آنها استفاده کند، امروز یکی از چیزهایی که چنگ به دل اهالی ادب می زند، سبک استفاده از زبان شیرین پارسی در این فضای هپروتی است، زبانی که دست زدن، پای فرار کردن و نوای شکوه کردن ندارد که اگر داشت...
شاید عصر تکنولوژی و سرعت این توجیه را بیاورد که استفاده از کلمات اختصاری در فضای مجازی برای صرفه جویی در وقت است و از سویی کاربران دیگر فرصت طومار نامه خواندن در فضایی که تمام اطلاعات آن ثانیه ای تغییر می کند ندارند و مجبوریم به جای سلام بنویسیم «س» و احوالات هم یعنی احوالپرسی از خود و خانواده و اطرافیانت، اما از این سلاخی واژه ها که بگذریم غلط نوشتن کلمات هیچ توجیهی ندارد و نوشتن ع به جای الف، ن به جای تنوین، ه به جای کسره و... از بین بردن الفباست.
«عاقا» «اصن ی وضی» ، «راجبه» «موقه های» نایس حرفت نمیاد؟! جمله های جدیدی است که با آن فارسی را به فنا می برند در فضای مجازی، کلمات عوض شده به بهانه لوسی های مزخرف و املاهای عوضی کلمات، تا جایی که یادم می آید ما ایرانی ها همیشه کلنگ آوار کردن خود را کنار بیل دشمن گذاشته ایم و فریاد تقصیر اوست "ما بی تقصیریم" سر داده ایم. این که دشمنان زیادی داریم که با ما در نبرد پشت خنجری اند! کنار، فکر کرده ایم ما در کجای این قصه ها هستیم؟
کسی که امروز در کنار مرگ روابط اجتماعی واقعی، زبان شیرین و دوست داشتنی پارسی را هم به انحلال می برد خود مائیم، با چاشنی چند لایک کنار نوشته های بی سروتهی که نه کلماتش درست است و نه نوشتارش.
آری...
می فروشیم تمام پیشینه ی جدو آبادی را به بهای چند لایک و دیگر هیچ...
انتهای پیام/
نظر شما