رقیه توسلی/

اهل رمضان که باشی، سرت باید بچرخد سمتِ نور... مستی کنی... زبان بلغزانی به لا اله الا الله... قد بکشی آن طور که خودت را در هیچ آیینه دیگری بجا نیاوری... و آسمان و زمین را بدوزی به هم که او را ببینی... که با خودِ خودِ خودش حرف بزنی.

تبدار، روزمره ناخوش را بریزی وسط و حالِ اعیانی بخری... یارب یارب راه بیفتی سمت وصال... دلت بتپد که معشوق در یک قدمی‌ات ایستاده به تماشا.

رمضان فرق دارد... اصلاً رمضان با همه سال فرق دارد... بال و پر می‌گیری و بالاتر از ابرها پرواز می‌کنی.