بی تو کم و کسری ندارم...
اللهم إنّی أدعوُکَ
اصلاً این روزها هر اقامه ای که می بندم و به هر ربّنایی که می رسم، بغض می کنم. از بنده نوازی تان، نمک نشناسی مان، از دست و دلبازی تان، نابینایی مان...
یا مقلّب القلوب و الاَبصار
در سومین خوانِ مجلل رمضان تان، سَر سپرده ام به تسبیحات پُررحمت و به مخلوقات زمین فکر می کنم. به سربالایی هایی که کنارشان نفس می کشی، به پرتگاه هایی که دستشان را می گیری، به زخم هایی که سنگ صبورشان می شوی و به ظلمتی که نور می بری برایشان.
الهی! چرا نمی شود یک شِمّه از شما را دید و به وادی عشق نرسید، به اَرض و سماء، به لیلی و مجنون!؟