قدس آنلاین-رقیه توسلی:  به پسر کوچک عینکی اش صبح ها زیاد برمی خورم. توی سرویس بچه ها به گمانم از همه مچاله تر و گوشه گیرتر است. یا سلام نمی کند و فرار را بر قرار ترجیح می دهد یا  استادانه خیره می شود.

سکنات مادر هم، جور عجیبی ست که گاهاً با خودم فکر می کنم من همسایه اویم و او هنوز دارد تصمیم می گیرد، بعد از دوسال و اندی.

تنهایی طولانی این پسرِ دیوار به دیوار، ذهنم را اشغال کرده. تنهایی مطلق. نه مادربزرگی، نه عمه ای، خاله ای، رفیقی.

ساعت ها در انزوای چهاردیواری شان منتظر می ماند تا والدش بیاید. والدِ بهم ریخته اش.

خودم را می گذارم جای بچه های امروز و جای او. عزلت اگر مال هیچ کسی نباشد مالِ کودکان که اصلاً نیست. پسرک نُه ساله، خلوت می خواهد چه کار؟

آقای همسر به او می گوید «ژولی پولی»... از بس که آوازی شبیه به «من یک ژولی پولی ام» از خانه شان بلند است... از بس که پیک ها، ناهار و عصرانه اش را می آورند پشت در و او مثل پیرمردهای پریشان از دست شان می قاپد... و از بس قصه هوارهای مادر-پسری شان از یک ساعتی به بعد، گوش آپارتمان را کر می کند.

آقای نویسنده و شاعر، آقای بوکوفسکی! نمی دانید با این دست نوشته تان چه بسیار همزادپنداری دارم.

«همسایه کناری، غمگینم می کند... زن و شوهر بیدار می شوند می روند سرِکار، عصر باز می گردند. دو بچه دارند. ساعت ۹ شب، همه ی چراغ های خانه خاموش است. صبح فردا نیز بیدار می شوند و باز ساعت ۹ خاموشی.

آدم های خوبی اند اما حس می کنم در حال غرق شدن اند و نمی توانم کمک شان کنم. گاهی در میانه روز به خانه شان می نگرم و خانه نگاهم می کند.

خانه می گرید، می توانم حس کنم...»

اما اجازه بدهید یک پرانتز باز کنم انتهای یادداشتِ فوق العاده تان و بگویم: چه چهار همسایه آرام روزمره زده و چه دو همسایه از کوره دررفته ژولی پولی، هر کدام یک تخریبچی اند.

آنها نه تنها خانه ها و همسایه ها و نسل ها را به گریه می اندازند که دست اندرکارِ سونامی اند.

انتهای پیام /