به گزارش گروه فرهنگی قدس آنلاین، تقریباً دیگر مدت زمانی طولانی شده است که روی پرده سینما یا حتی سریال‌های تلویزیونی حضور ندارد و اگر نامی از او باشد به واسطه پیگیری‌های اهالی رسانه و مطبوعات است. مردی که روزگاری یکی از محبوب‌ترین و مؤثرترین بازیگران سینما، مجموعه های تلویزیونی و تئاتر بود و صدای «ایران ایران  ایران» او هنوز هم در یاد و خاطره همه مردم زنده و یادآور روزها و خاطرات سال‌های گذشته است. گرچه هنوز هم همان محبوبیت را دارد و به قول خودش لطف و مهربانی مردم نسبت به او در کوچه و خیابان خنده بر لبانش می‌آورد اما این روزها کمتر حضور او را در تولیدات تلویزیونی و سینمایی می بینیم. در سال های اخیر بازیگر فیلم ها و تله فیلم‌های مختلفی بوده که البته نقش آن از یک یا دو سکانس فراتر نرفته و امروز به خاطر پیشنهاد این نقش ها دلگیر است و می گوید دیگر چنین کارهایی را قبول نمی‌کند، اما بی‌اغراق یکی از ماندگارترین نقش هایش را می‌توان در «مختارنامه» به کارگردانی داود میرباقری و در کسوت کیان ایرانی یافت. رویگری که مدتی است درگیر بیماری است اما همچنان روحیه خود را حفظ کرده و از فعالیت های جدیدش خبر می دهد.

اگر پولش باشد، فیزیوتراپی می روم!

وی درباره حال این روزهایش با همان شوخ طبعی همیشگی‌اش می گوید: اگر شما و مردم خوب هستید من هم خوبم. در این شرایط اقتصادی فکر نمی‌کنم رمقی به کسی مانده باشد. متأسفانه این روزها خوب نیستم و بیمار هم هستم. اگر بتوانم جلسات فیزیوتراپی را انجام دهم بهتر می‌شوم. اگر کسی باشد که پولش را بدهد حتماً می‌روم.

از او درباره وضعیت بیمه درمانی‌اش سؤال پرسیدیم که در جواب می‌گوید: پس از پیگیری‌های بسیار نزدیک به یک ماه و نیم است که بیمه شده‌ام. یکی از سینماگران هم قول هایی درباره جلسات فیزیوتراپی داده و منتظرم ببینم چه اتفاقی می‌افتد. البته فاصله حرف تا عمل بسیار است. تنها راه حل درمان من فیزیوتراپی و آب درمانی است و مشکل با قرص و دارو حل نمی‌شود و باید جلسات آب درمانی را ادامه دهم.

وی در خصوص پیشنهادهای کاری گفت: فعلاً که پیشنهادی نیست اما دیگر از این جنس کارهایی که دو سه سال اخیر قبول کردم، نمی‌پذیرم و برای یک سکانس کار نمی‌کنم. این روزها بیشتر کسانی کار می‌کنند که شب ها دور هم جمع می شوند. واقعیت این است که در دورهمی‌ها نقش‌ها را به بازیگران می دهند و من نمی‌خواهم جزء آنها باشم.

رویگری درباره احتمال حضور در سریال «سلمان فارسی» که این روزها در مراحل پیش تولید قرار دارد می گوید: کار آقای میرباقری از پاییز شروع می شود؛ چند ماه پیش او را در محفلی دیدم و پرسیدم که آیا من هم در پروژه جدیدت هستم یا نه، که آقای میرباقری گفت مگر می‌توانم از تو بگذرم و مگر می‌شود تو در این سریال نباشی.

تئاتر به سراغ من آمد

این بازیگر قدیمی در بخشی دیگر از سخنان خود گفت: به تازگی راجع به یک تئاتر صحبت کردم اما هنوز جزئیاتش مشخص نیست. خودم می‌خواهم یک کار تئاتر کارگردانی کنم و در یک نمایش هم بازی کنم. نمایشی که قرار است در آن بازی کنم نمایشنامه «حسن کچل» نوشته علی حاتمی است و کار دیگری که کارگردانی آن را برعهده خواهم داشت نمایشی با عنوان «ریحانه» است که امید اسدی متن آن را نوشته است. قرار است این نمایش در تماشاخانه ایران در یکی از سالن‌های کوچک آن روی صحنه برود.

وی درباره حال و هوای برگشتن به فضای صحنه و تئاتر می گوید: این تئاتر بود که سراغ من آمد و اتفاقاً خوشحالم که می خواهم به صحنه بازگردم. به نظرم برگشتن به فضای صحنه اتفاق بسیار خوبی است.

رویگری درباره فعالیت های دیگرش می‌گوید: می‌خواهم یک کار سینمایی هم شروع کنم. یک سناریو دارم و سال هاست که می خواهم آن را بسازم اما قانون وزارت فرهنگ و ارشاد این است که فیلمساز قبل از ساخت فیلم بلند باید یک فیلم کوتاه ساخته باشد. به همین خاطر من هم فیلم نیمه بلند «تنهایی» را ساختم. داستان تنهایی را خودم نوشتم و قصه‌هایی مربوط به ایدز و تنهایی دارد.

وی در ادامه می افزاید: البته این فیلم اکران سینمایی ندارد زیرا فیلم کوتاه است اما تصمیم دارم آن را برای دوستان و اهالی رسانه اکران کنم و شاید هم اکران آن را در گروه سینمایی هنر و تجربه بررسی کردیم. اگر بتوانم برای فیلم بلندم هم سرمایه گذار پیدا کنم ساخت آن را آغاز خواهم کرد. فیلمی که می‌خواهم بسازم یک کار نوستالژیک است که به نظرم بسیار عجیب و غریب است و داستانش را خودم نوشتم که راجع به دوران کودکی و شیطنت‌های نوجوانی است و قصه ای طولانی دارد. در ذهنم نیست که خودم هم در این کار بازی کنم اما اول باید کار شروع شود تا در مورد آن تصمیم بگیرم.

این بازیگر قدیمی در پاسخ به این پرسش که برایتان عجیب نیست چرا تلویزیون از شما که سرمایه آن هستید خبری نمی گیرد، می گوید: شما فکر می کنید چرا برنامه «نود» را کنار گذاشتند؟ زیرا عادل فردوسی پور زیادی محبوب شده بود. متأسفانه تلویزیون مخاطبان خودش را از دست داده است. دلخوشی من همین شب‌های دوشنبه بود که برنامه نود را می دیدم.

وی به حضور بازیگران جدید در تلویزیون اشاره می کند و می‌افزاید: من بسیاری از این بازیگران جوان را نمی‌شناسم. متأسفانه کار کردن دست یک عده خاصی افتاده است. به ما نقش نمی‌دهند زیرا باید در ازای کار به ما پول بدهند اما از جوانتر ها پول می‌گیرند. این که چرا برای بازیگران میانسال‌تر و مسن نقشی نیست به همین دلیل است که نمی خواهند پول بدهند. بنابراین برای جوان‌ترها نقش می‌نویسند و آنها هم می‌آیند و نقش را می خرند. در سینما هم به همین شکل است و فرق نمی‌کند.

 انتهای پیام/