محرم رسید و زخم‌های کهنه بر بدن تاریخ اسلام دوباره بازشد، محرم رسید و ماتم ضجه های ۱۴۰۰ ساله آغاز شد، اندوهی که به تعبیر رسول خداوند صلّی‌اللّه‌علیه‌وآله تا ابد بر دل مومنان خواهد ماند و حرارتی که هرگز سرد نخواهد شد. «اِنَّ لِقَتْلِ الْحُسَیْنِ علیه السّلام حَرارَةً فی قُلُوبِ الْمُؤمنینَ لا تَبْرَدُ اَبَداً» [۱] برای شهادت حسین علیه‌السلام، حرارت و گرمایی در دلهای مؤمنان است که هرگز سرد و خاموش نمی شود.
به راستی این حسین کیست که عالم همه دیوانه‌ی اوست؟، این چه شمعی است که جان ها همه پروانه‌ی اوست؟، این حسین علیه‌السلام همان کسی است که بر شانه‌های رسول خدا بالا می رفت و پیامبر به شکرانه وجودش می فرمود: حسین از من و من از حسینم؛ دوستدار حسین محبوب خداست؛ حسین امتی از امت ها است. «حُسَیْنٌ مِنِّی وَاَنَا مِنْ حُسَیْنٍ، اَحَبَّ اللَّهُ مَنْ اَحَبَّ حُسَیْنًا، حُسَیْنٌ سِبْطٌ مِنَ الْاَسْبَاطِ» [۲]
حسین علیه‌السلام همان کسی است که در روز مباهله دستش در دستان رسول خدا صلّی اللّه علیه و آله بود و آن عالم مسیحی وقتی که چهره‌های نورانی و اعتقاد راسخ محمد مصطفی صلّی اللّه علیه و آله و اهل بیتش را دید حاضر به مباهله نشد و گفت: «من صورت هائی را می بینم که اگر از خداوند تقاضا کنند: کوه ها را از جا برکند، چنین خواهد کرد، هرگز با آنها مباهله نکنید که هلاک خواهید شد، و یک نصرانی تا روز قیامت بر صفحه زمین نخواهد ماند» [۳]
حسین علیه‌السلام همان کسی است که پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله او را نه تنها سید جوانان اهل بهشت می‌دانست و دوستی او را دوستی خود و دشمنی با او را دشمنی با خود می‌پنداشت: «حَسَنٌ وَ حُسَیْنٌ سَیِّدَا شَبَابِ أَهْلِ الْجَنَّةِ مَنْ أَحَبَّهُمَا أَحَبَّنِی وَ مَنْ أَبْغَضَهُمَا أَبْغَضَنِی» [۴] بلکه درباره ایشان می‌فرمود: بی‌گمان حسین دری از درهای بهشت است، هر کس با او دشمنی کند، خداوند بوی بهشت را بر او حرام می‌کند. «إنَّ الْحُسَینَ بابٌ مِن أبوابِ الْجَنَّةِ مَن عاداهُ حَرَّمَ اللّه عَلَیهِ ریحَ الْجَنَّةِ» [۵]
هرسال هجری قمری با ماه محرم و یاد حماسه حسین‌بن‌علی‌علیه‌السلام و یاران با وفایش آغاز می شود و پرچم های سرخ و سیاه بر دیوارهای شهر و علم‌های عزاداری در مساجد، تکیه‌ها و حسینیه‌ها بر افراشته می شود.
هر روز دسته‌های عزادادری به رسم دیرینه بر تن جامه سیاه پوشیده و به مناسبت شهیدی از شهدای واقعه کربلا در کوچه و بازار و میدان‌ها فریاد «واحسیناه» سر می‌دهند و این نوحه خوانی و ذکر مصیبت اباعبدالله علیه‌السلام از روز اول تا روز دوازدهم به شرح زیر ادامه پیدا می‌کند.
روز اول: مسلم بن‌عقیل علیه‌السلام
روز دوم: ورود کاروان به کربلا
روز سوم: حضرت رقیه علیهاالسلام
روز چهارم: حضرت حر و اصحاب علیهم‌السلام، فرزندان حضرت زینب علیهاالسلام
روز پنجم: اصحاب و عبدالله بن الحسن علیهم‌السلام
روز ششم: حضرت قاسم بن الحسن علیه‌السلام
روز هفتم: روضه عطش، علی‌اصغر علیه‌السلام
روز هشتم: حضرت علی‌اکبر علیه‌السلام
روز نهم: روز تاسوعا، حضرت ابوالفضل العباس علیه‌السلام
روز دهم: روز عاشورا، حضرت اباعبدالله الحسین علیه‌السلام، حضرت زینب علیهاالسلام و شام غریبان
روز یازدهم: حرکت کاروان اسرا از کربلا
روز دوازدهم: ورود کاروان اسرا به کوفه
روز اول: مسلم بن عقیل
مسلم، فرزند عقیل بن ابی‌طالب، پسر عموی امام حسین علیه السلام بود، او در ۵ شوال سال ۶۰ هجری قمری به دستور حسین‌بن‌علی علیه السلام برای بررسی دعوتنامه های فراوان اهل کوفه وارد این شهر شد و شیعیان پس از مدتی نزد او آمدند و از وی استقبال کردند و با او بیعت کردند. مدت ۳۵ روز بعد از ورود مسلم حدود ۱۸ هزار نفر با او بیعت کردند تا این‌که حاکم کوفه برکنار و عبیدالله بن زیاد به جای او برگزیده شد. عبیدالله با تهدید مردم، سران قبایل را از اطراف مسلم پراکنده کرد و در نهایت ایشان را در ۹ ذی الحجه مصادف با روز عرفه به شهادت رساند.
مسلم نخستین شهید واقعه کربلاست. شهادت او کمی پیش‌تر از حادثه کربلا رخ داده است و شب نخست ماه محرم به پاس فداکاری و جان فشانی‌های این سفیر شهید راه سرخ، شب حضرت مسلم بن عقیل نام نهاده شده است. مسلم الگوی محبت و وفاست. او عاشقی دل باخته بود که تا آخرین لحظه از عشق پاک خود به حسین علیه السلام دست بر نداشت و در اوج بی وفایی کوفیان به مولایش وفادار ماند.
روابط عمومی حوزه علمیه خراسان
نظر شما