قدس آنلاین: البته این‌طور هم نیست که مسئولان کاملاً بی‌برنامه باشند و به زوایای پنهان عبور و مرور معلولان در شهر فکر نکرده باشند. براساس آخرین بررسی‌ها، مسئولان این موضوع را کاملاً کارشناسی کرده‌ و به این نتیجه رسیده‌اند که فعلاً نباید برنامه خاصی برای رفت و آمد معلولان در شهر داشته باشند. دلایل این نتیجه‌گیری هم به شرح زیر است:

یک: معلولان گرامی می‌توانند هنگام استفاده از وسایل نقلیه عمومی، عبور و مرور در پیاده‌روها، از روی جدول‌ها و... هرگاه به مشکل خوردند، از سایر هموطنان کمک بگیرند. حالا وقتی می‌شود با همیاری و همکاری مردم یک مشکل را حل کرد، چرا باید کلی هزینه روی دست شهرداری گذاشت؟ مردم هم لطف کنند یک گوشه کار را بگیرند... خدا امواتشان را بیامرزد.

دوم: مسئولان چون خیلی به معلولان گرامی بها می‌دهند، دغدغه‌ معلولان دغدغه آن‌ها هم هست و دائم به فکر آسایش این عزیزان هستند و از آنجا که خیابان‌ها اغلب شلوغ و پررفت‌وآمد است و آلودگی هم بیداد می‌کند، خیابان‌ها را طوری طراحی کرده‌اند که هیچ معلولی هوس نکند در اوج شلوغی و آلودگی و غیره از آن‌ها عبور کند. در عوض معلولان عزیز می‌توانند راحت توی خانه بنشینند و به سایر اعضای خانواده دستور دهند کارهایش را انجام بدهند. این اگر احترام به حقوق معلولان نیست پس چیست؟

سوم: یک ضرب‌المثل قدیمی که نمی‌دانم مال کدام کشور است، می‌گوید: «به فقیران ماهی نده، بلکه ماهیگیری را به آن‌ها آموزش بده». در این ماجرا هم شک نکنید بی‌برنامگی مسئولان برای عبور و مرور معلولان در شهر، فقط به خاطر خودِ این عزیزان است. یعنی برخلاف بعضی کشورها که معابر عمومی، وسایل حمل و نقل عمومی و حتی مکان‌های تفریحی‌ را طوری ساخته‌اند که معلولان هم بتوانند به‌راحتی از آن‌ها استفاده کنند، مسئولان ما دوست ندارند معلول‌ها نازک‌نارنجی بار بیایند. به همین خاطر ریش و قیچی را داده‌اند دست خود معلولان و این عزیزان هنگام رفت و آمد در معابر عمومی، هر گلی زدند به سر خودشان زده‌اند!