اگر بخواهیم بر اساس ادبیات سیاسی امروز سخن بگوییم باید بگوییم: در طرح کودتای خونین و یا طرح براندازی صد درصدی «اندیشه ولایت»ی که امام «حسین» رهبری آن را در جهان اسلام عهده‌دار بود، امپراتوری روم شرقی نقشی اساسی و همه جانبه ایفا کرد و بزرگ‌ترین حامی حکومت نوپا و نوبنیاد امویان بود و خط ویژه حمایت‌های امنیتی و مالی را از «قسطنطنیه» پایتخت امپراتوری روم شرقی با «دمشق» پایتخت امویان برقرار ساخت تا از امنیت منافع اقتصادی و سیاسی خاورمیانه‌ای خویش حفاظت کند و از دلهره‌های نوین فرهنگی و ایمانی که قدرت و سیطره‌ کلیسا و ایمان مسیحی را به چالشی خطرناک و ویرانگر دعوت می‌کرد، نجات یابد.

برخلاف تصور رایج در افکار عمومی که مرکز امپراتوری روم را در شهر «روم» می‌شناسند و «روم» را مادر نقشه‌ها و سیاست‌سازی‌های امپراتوری می‌دانند؛ این شهر بزرگ و راهبردی «قسطنطنیه» بود که جایگاهی عالی در حکومتداری و تنظیم سیاست‌های منطقه‌ای امپراتوری بدست آورده بود و سیاست و قدرت نظامی و اقتصادی در شهر «قسطنطنیه»، حرف اول و آخر را در جهان امپراتوری می‌زد.

«قسطنطنیه» که در آغاز قرن چهارم میلادی پی‌ریزی شده، به‌خاطر پذیرش رسمی دین مسیحیت، توسط سزار برجسته و معروف رومی، امپراتور کنستانتین، به‌سرعت از جایگاهی معتبر و راهبردی برخوردار شد و از شهر «روم» پیشی گرفت و چند قرن، مرکز اصلی امپراتوری رم یا روم شرقی بود.

امپراتوری روم شرقی، با مرکزیت شهر «قسطنطنیه» از «ایمان مسیحی» به نفع سیاست‌های امنیتی منطقه‌ای و در تمامی خاورمیانه بهره می‌برد و با پشتیبانی رسمی از دین مسیحیت توانست مسیر رفت و آمد تجارت و ثروت را به‌سوی قسطنطنیه راحت و سهل سازد و بدین ترتیب در آغاز ظهور اسلام، این شهر ثروت‌مندترین شهر جهان و محل زندگی پولداران بزرگ و بازرگانان پرثروت شده بود.

بنابراین آشکار است که با برخاستن ندای «الله اکبر» و «لا اله الاالله» در مکه و مدینه، آژیر خطر در کاخ‌های امپراتوری روم شرقی به‌صدا درآید و این صدای جدید و تازه را تهدیدی پایدار و پرآسیب تلقی کند. تهدیدی که اگر در منطقه خاورمیانه توسعه پیدا می‌کرد، می‌توانست هم به اقتصاد امپراتوری آسیب وارد کند و هم سیادت و سلطه سیاسی امپراتوری روم را کاملاً بشکند!

شاید «معاویه» پایه‌گذار حکومت «امویان» نخستین «سیاستمداری» باشد که در جهان اسلام و دنیای عرب، پنهانی با کاخ‌های امپراتوری روم شرقی ارتباط راهبردی یا ارتباط خائنانه برقرار کرده و در راستای منافع منطقه‌ای امپراتوری، گام‌های آسیب‌آفرین و ضربه‌زننده به منافع اسلام و مسلمانان را برداشته باشد؛ چرا که سیاست‌های فرهنگی و ضد دینی معاویه بیش از آنکه به‌سود حکومت نوپای «اموی» تمام شود، به‌سود سیاست‌های امنیتی امپراتوری روم شرقی تمام شده است.

ادامه دارد...