به‌تازگی جاوید رحمان، گزارشگر ویژه حقوق بشر، گزارشی تکراری علیه ایران منتشر کرده است، نکته جالب در این میان انتشار و تأیید این گزارش‌ها توسط دیکتاتورهای دنیاست که خود در نقض حقوق بشر شهره هستند.
مجامع جهانی به طور عمده تحت نفوذ دولت‌های غربی قرار دارند و به همین جهت هم گزارش‌های تهیه‌شده توسط آن‌ها یکجانبه است. به‌طور نمونه هیچ‌گاه از آمریکا که بزرگ‌ترین، مخوف‌ترین و بیشترین زندان‌های دنیا را دارد، گزارشی تهیه نمی‌شود.
اکنون بیش از یک سال از شنبه‌های اعتراض در فرانسه می‌گذرد، شنبه‌های اعتراضی که تاکنون ده‌ها قربانی و کشته داشته است، اما شاهدیم در خود رسانه‌های غربی و حتی فرانسه بازتابی از این اعتراضات وجود ندارد. حتی اسلحه فلش بالی که در این تظاهرات عامل آسیب‌های جسمی و نابینایی بسیاری از معترضان شد، در هیچ رسانه غربی پیگیری نشد!
اگر حتی نخواهیم کشورهای غربی را در نقض حقوق بشر عنوان کنیم، در همین منطقه خاورمیانه شاهد نقض حقوق بشری گسترده‌ای توسط عربستان هستیم و جنایاتی که آل سعود در یمن مرتکب شده است و بیش از یک‌میلیون نفر از مردم یمن را دچار بیماری وبا کرده است؛ هر ۲۴ دقیقه یک کودک یمنی در اثر سوءتغذیه و بیماری ناشی از تجاوز عربستان به این کشور کشته می‌شوند، چرا این‌ها بازتاب پیدا نمی‌کند و هیچ سازمان جهانی پیگیر این ناقضان حقوق بشر نیست؟ یا اگر هم می‌شود خیلی سطحی از آن عبور می‌شود.
بااین‌حال گزارش‌های حقوق بشری بسیاری علیه ایران تهیه می‌شود، آن هم نسبت به اقداماتی که شاید در بسیاری از کشورها قانون باشد.
درست در زمانی که ما با مظاهر فساد با شدت بیشتری برخورد می‌کنیم، پای سازمان‌های جهانی به میان می‌آید و حرف از نقض حقوق بشر می‌زنند، آن هم در مورد قاچاقچیانی که امنیت و سلامت جامعه را به بازی گرفته و به دنبال کسب منفعت هستند؛ یعنی ما نباید با این موارد که در خود کشورهای غربی خیلی شدید با آن‌ها برخورد می‌شود، برخورد کنیم؟
در بسیاری از کشورها مسافران اجازه حمل قرص‌های آنتی‌بیوتیک را ندارند و اگر مسافری همراه خود ببرد به‌عنوان مواد مخدر تلقی شده و سبب بازداشت وی به‌عنوان مجرم و ناقض قانون می‌شود. سختگیری در این مورد در بسیاری از کشورها وجود دارد، حال در ایران که یکی از کشورهای اصلی مبارزه کننده با قاچاقچیان است و بسیاری از مواد مخدر در مرزهای کشورمان کشف و منهدم می‌شود، نباید با این موارد برخورد شود؟ بنابراین تمام گزارش‌های اینچنینی غیرعادلانه و جانبدارانه است.
نکته مهم دیگر این است که زمان انتشار گزارش‌های اینچنینی کاملاً حساب‌شده است. کشورهای غربی زمانی مسئله‌ای را بزرگ می‌کنند که اتفاق مهمی افتاده و آن‌ها می‌خواهند توجهات را از آن مسئله منحرف کنند. خیلی از وقت‌ها گزارش‌هایی که تهیه می‌شود، در حقیقت فرافکنی است برای اینکه افکار عمومی دنیا از یک سری اقداماتی که کشورهای غربی دنبال می‌کنند، منحرف شوند و بتوانند در خلال فضای جدید ایجادشده کار خودشان را انجام دهند.
درست همان زمانی که ما پهپاد آمریکایی را زدیم و افکار عمومی دنیا متوجه این شکست مفتضحانه آمریکا شدند، به سرعت آن‌ها ناو ایرانی را توقیف کردند تا اذهان عمومی متوجه چیز دیگری شود و آن مسئله تحت شعاع قرار گیرد. رسانه‌های کشورهای غربی هم کاملاً هماهنگ باسیاست‌های آن‌ها قرار دارند.
آقای آصفی زمانی سفیر ایران در فرانسه بود و در خاطره‌ای عنوان می‌کرد: قرار بود یک نشست رسانه‌ای در این کشور برگزار کنیم و به تمام رسانه‌های فرانسوی هم اعلام کردیم اما در روز نشست حتی یک رسانه هم نیامد.دوباره اقدام را تکرار کردیم و این بار همه آمدند و ما هم مصاحبه قوی‌ای در راستای مواضع کشورمان انجام دادیم و مطالب نابی مطرح کردیم اما فردایش حتی یک خط خبر هم منتشر نشد.
تحلیل ایشان این بود که رسانه‌های فرانسوی اعلام کردند که چه بیاییم و چه نیاییم فرقی نمی‌کند ما چیزی را که بخواهیم منتشر می‌کنیم و چیزی را که نخواهیم منتشر نمی‌کنیم. چنانچه سرکوب شدید اعتراضات گسترده در فرانسه بازتابی در رسانه‌های آن ندارد و به مجامع عمومی هم کشیده نمی‌شود. مگر آن‌ها فرانسوی‌ها بشر نبودند که در این اعتراضات مسالمت‌آمیز کشته‌شده و یا نقص عضو شدند؟ چرا حقوق بشر در اینجا وارد عمل نمی‌شود؟ اما اگر کمتر از آن در ایران انجام شود می‌بینیم به سرعت سروصدای تمام رسانه‌های غربی درمی‌آید!
مردم افغانستان گروهی مورد حمله پهپادهای آمریکایی قرار گرفته و کشته شدند یا مردم یمن، ولی یک نفر این جنایات را پیگیری نمی‌کند،چرا وقتی عده‌ای تحت لوای آزادی حجاب قانون کشور ما را زیر پا می‌گذارند سریع بازتاب می‌یابد و بسیاری نگران حقوق بشر در ایران می‌شوند، این‌ها تنها به خاطر سیاست‌های کشورهای دیکتاتور برای پیشبرد اهدافشان است.
نظر شما