وی افزود: من همیشه گفتم افرادی که کار ملی می‌کنند، یک روز باید تسلیم بشوند که از زندگی شخصی آن‌ها فیلم ساخته بشود. من همیشه در مصاحبه‌هام گفتم خیلی خوشحال شدم بین ۵۰ نفری که آمدند در مورد زندگی شخصی ما فیلم بسازند، من هومن بابانوروزی انتخاب کردم چون از شاگردان کیارستمی بود.

احمدپور با اشاره به اینکه قرار نبود ما بازیگر بشویم، گفت: خود کیارستمی همیشه به ما می‌گفت کمتر پیش میاد که از یک بازیگر دوبار استفاده بکنم، قرار ما این بود فقط سه گانه را کار بکنیم، بعد از فوت آقای کیارستمی خیلی پیشنهاد داشتم ولی همه رو رد کردم.

بازیگر فیلم «خانه دوست کجاست» در ادامه گفت: از سال ۶۵ گله مند این نبودم که چرا بازیگر نشدم، اما احمد دوست داشت، من هیچ موقع در مورد بازیگری گله‌مند نشدم، در مورد حق‌م گله‌مند شدم، من کیارستمی از بچه خودم بیشتر دوست داشتم، اما کمک‌هایی که از طریق آقای کیارستمی در این سال‌ها به من باید می‌شد، هیچ موقع به دست ما نرسید.

احمدپور با اشاره به اینکه من ۳۲ سال با کیارستمی زندگی کردم، گفت: شخص کیارستمی مرتب به من زنگ می‌زد، همیشه نگران معیشت و زندگی ما بود، حتی من یکبار بیکار شده بودم، کیارستمی چندبار تلفن زده بود و من را سر کار گذاشت.

وی افزود: کافی بود یک دقیقه در فیلم کیارستمی بازی بکنید، در واقع باید بگم که خدمتی که کیارستمی به من کرد در این سال‌ها، پدر و مادرم نکردند.

هومن بابانوروزی کارگردان مستند «درخت زندگی» در ادامه نشست گفت: انگیزه ساخت این مستند در واقع سرنوشت بچه‌هایی است که در سینما کار می‌کنند، این مستند مسئله‌ایی رو مطرح می‌کند که خیلی مهم است، فیلم‌سازی چیزی است که تبعات دارد.

بابانوروزی با اشاره به بحث آسیب شناسی در فیلم ادامه داد: بحث آسیب‌شناسی قطعا در فیلم هست اما به عنوان فیلم‌ساز هدف من بحث آسیب شناسی نبود، این موضوع دغدغه من بود، من برادران احمد پور و خیلی دیگر از بچه‌های فیلم‌های سینمایی که به عنوان بازیگر و نابازیگر فعالیت می‌کنند، عمدتا نمی‌توانند این کار را ادامه بدهند و این سوال را برای من ایجاد کرد که چرا نمی‌توانند در سینما کار بکنند؟

وی افزود: مهدی باقربیگی (قصه‌های مجید) مثل یک بازیگر حرفه‌ایی عمل می‌کند، ناآگاهانه اما واقعا حرفه‌ایی عمل می‌کند، مهدی یک مجموعه را بازی کرد، اما در نهایت در بزرگسالی به موفقیتی نرسید.

کارگردان مستند «درخت زندگی» در ادامه گفت: در این مستند تلاش کردم جواب خیلی سوال‌ها را بدم، اما اینکه چقدر موفق بودم را نمی‌دانم، اما برای همه موضوعات در حدی که توانستم بهش استناد بکنم و منبع موثق داشته باشم در این فیلم پرداختم.

بابانوروزی با اشاره به اینکه کیارستمی آدم باهوش و جامعه شناس بسیار قهاری بود، گفت: قبل از اینکه من به ساخت این مستند فکر بکنم، ایشان به این قضیه فکر کرده بود و به سرنوشت این بچه‌ها فکر کرده بود و همیشه خودش می‌گفت "این شیوه من هست که از نابازیگر استفاده می‌کنم، کار دیگه‌ایی هم از دست من برنمیاد جز اینکه به این بچه‌ها گوشتزد بکنم که این اتفاق یکبار در زندگی شما می‌افتد و شانس تکرار آن را نخواهید داشت."

وی اضافه کرد: بابک و احمد دو تا بچه روستایی هستند، به قول خودشان تلویزیون ندیده بودند، این‌ها دو ماه در مرکز توجه قرار می‌گیرند و حالا من با خودم فکر می‌کنم که آیا کارگردان‌ها نباید فیلم بسازند یا نباید از بچه‌ها در فیلم‌هایشان استفاده کنند؟ یا اینکه کارگردان‌ها باید تا آخر عمر مسوول بچه‌ها باشند؟

کارگردان مستند «درخت زندگی» در ادامه خاطرنشان کرد: آقای کیارستمی همیشه نسبت به نابازیگرهایی که در فیلم‌ش حضور داشتند احساس مسوولیت می‌کرد، چون خودش می‌دانست که این بچه‌ها به وسیله اون در این مسیر قرار گرفتند، به همین دلیل به شدت حمایت می‌کرد و فیلم ما هم سعی کرده حق مطلب را ادا بکند، ما به بچه‌ها فرصت دادیم که حرفشان را بزنند و سانسوری نکردیم.

بابانوروزی در ادامه با اشاره به صحبت‌های بابک احمدپور در رابطه با کمک‌های مالی که به وسیله کیارستمی به دست آن‌ها نرسیده است، گفت: در مورد کمک‌های مالی که آقای احمدپور صحبت آن را کردند، من نه حرف ایشان را تایید و نه رد می‌کنم، من در مورد چیزی صحبت می‌کنم که سند و مدرک در موردش داشته باشم.

انتهای پیام/