قدس آنلاین: شاید هیچ کس پیدا نشود که بتواند زیان‌ها و آسیب‌ها و فرسایش عظیم توفان پرخطر و پرتهدید کرونا را در سطح جامعه و میهن بزرگ ایران زمین محاسبه و نیز بتواند آن را برای دیگران تبیین و تشریح کند. اما این واقعیت هم بسیار آشکار است که هر ممنوعیت اجتماعی، در هر جامعه و ملتی، آسیب‌آفرین و خسارت‌آور است و این خسارت‌ها هنگامی‌که طولانی شوند، بی‌تردید به سازمان عاطفی و روحی انسان سرایت می‌کنند و آن را می‌شکنند. بدین گونه آدم و انسانی که در چنین وضعیتی قرار می‌گیرد از قدرت دوست داشتن یا قدرت مهرورزی ملی- میهنی دور می‌شود و سیستم به‌هم پیوسته عاطفه میهن‌گرایی با میهن‌پرستی او از درون شکسته می‌شود و تصور عاطفی انسان، در برابر کلیت میهن فرو می‌ریزد و بدین ترتیب بی‌تفاوتی یا بی‌نگاهی و بی‌مهری نسبت به جامعه و میهن در او شکل می‌گیرد. در واقع تهدید بزرگ کرونا، همین نکته بود که به آن اشاره کردیم و کرونا به هر جا پا می‌گذاشت این خطر بزرگ را هم پخش می‌کرد. اما از دل قدرتمند فرهنگ تاریخی ولایت، شکوه اندیشه‌ای متولد شد که شعله‌ حیات‌بخش برای عاطفه‌ها بود و جان‌ها و روح‌ها را مشتعل ساخت و همه‌ کاشانه‌های ترس‌زده و تهدیدزده را در آغوش گرم و امنیت‌آفرین خویش گرفت و در این دریای توفانی بیماری و بلا، رزم‌ناو با جلال و شکوه «کمک مؤمنانه و مواسات» را به میدان آورد و همه‌ راه‌ها را برای تنفس پیش رونده دیو هراس بست و از بزرگ شدن و غول آسا گشتن آن جلوگیری کرد.

زیبایی خیره‌کننده و روح‌نواز این رزم‌ناو عاشقانه، بی‌گمان از همه زیبایی‌های مشهور و برجسته‌ جهان بشری، زیباتر و دوست داشتنی‌تر و نگاه کردنی‌تر است. از آن مهم‌تر و عمیق‌تر، این توانایی را دارد که در هر مانور و حرکت مؤمنانه‌ خویش، پیوندی قدرتمند، مابین نگاه‌ها و دست‌های جامعه و آدم‌هایش فراهم آورد که با کارها و حرکت‌های دیگر، چندان ممکن به‌نظر نمی‌رسد.

آن‌هایی که به فردای پیروزمندانه و مقتدرانه‌ این سرزمین می‌اندیشند و آنانی که در آرزوی درخشش نقش جهانی ولایت تاریخی ایران زمین، پرانگیزه و با شوقی پایان‌ناپذیر، به سوی کارها و اعمال و اقدامات جهادگرانه گام می‌زنند نباید بگذارند به هیچ بهانه‌ای حرکت دلاورانه و شادی‌آفرین این رزم‌ناو کمک مؤمنانه کند و متوقف شده و بدین گونه به خط تولید پنهان و نامرئی پیوندآفرینی عاطفه‌های انسانی و افزایش قدرت ملی دوست داشتن اجتماعی آسیب و گزند وارد شود.

البته هرگز نباید فراموش کرد که در جهان انسان‌ها و ملت‌ها و تاریخ‌ها، فرهنگ برتر و قدرتمندتر و باشکوه‌تر، از آن ملتی است که شفقت انسانی و مؤمنانه را بتواند در دایره‌ خوفناک توفان‌های ترس‌آور؛ چونان ستاره‌های درخشنده‌ آسمان، پردرخشش سازد و نور پرفروغ و امیدساز آن را، بالا و بالاتر ببرد. این فرهنگ و تاریخ برنده‌ نبرد با توفان‌هاست.

انتهای پیام/