قدس آنلاین: اقلیم کردستان عراق در چند سال اخیر روابط پر تنشی را با دولت مرکزی بغداد و همچنین همسایگان تجربه کرده است. اقلیم از هنگامه‌ای که مسعود بارزانی، رهبر حزب دموکرات در سودای تکیه زدن بر اریکه قدرت در این منطقه تحت تأثیر دسیسه‌های پشت پرده یانکی‌ها و رژیم صهیونیستی گام برداشت و طرح بلند پرورانه همه پرسی را اجرایی کرد ( ۳ مهر ۱۳۹۶) دچار تنش درونی و بیرونی شد. اقلیم اساساً از دوران صدام حسین دچار چند دستگی بود، با این وجود خاندان بارزانی توانسته بود با موج سواری بر شکاف‌ها در این منطقه، تحکم خود را بر پایه منفعت‌جویی شخصی پیش ببرند. اما با ناکام ماندن این همه پرسی در مراحل بعد که چیزی جز سرشکستگی برای مسعود و طرد او به همراه نداشت، کاریزمای بارزانی شکسته و فضا برای حضور طیف جدیدی از بازیگران سیاسی در کردستان عراق فراهم شد. یکی از ویژگی‌های این دوره، آن است که بارزانی دیگر آن قدرت مطلق گذشته را ندارد. نتیجه طبیعی این مسئله رشد جریان‌هایی است که به بغداد گرایش بیشتری دارند و خواهان حل مشکلات با دولت مرکزی از طریق گفت‌وگو می‌شوند.

این جریان‌ها نگرانی ایران و ترکیه -به عنوان دو همسایه خارجی اقلیم- از تحرکات آزادانه تروریست‌ها در این منطقه را درک کرده و از تعامل بیشتر با تهران و آنکارا استقبال می‌کنند. اظهارات چند روز پیش دبیرکل نیروهای پیشمرگه اقلیم کردستان عراق مؤید همین نکته است. «جبار یاور» در سخنانی با بیان اینکه گروه‌های معاند ایران حق استفاده از خاک اقلیم کردستان عراق را ندارند، بر عدم انتقال پایگاه‌های نظامی آمریکا به این منطقه تأکید کرد.

از این اظهارات مقام کرد چند نکته قابل فهم است. نخست درک نگرانی‌های ایران از تحرکات آزادانه گروه‌های تروریستی در اقلیم کردستان عراق است. جمهوری اسلامی همان‌گونه که در طول جنگ تحمیلی نشان داده با کردها هیچ مشکلی ندارد، بلکه این تجزیه طلبی و اقدام‌های تروریستی است که تهران را وادار به واکنش می‌کند. ایران نشان داده در برخورد با تروریست‌هایی که منفعت ملی آن را به مخاطره می اندازند، اصلاً تردید به خود راه نداده و با مشت آهنین به سراغ آن‌ها رفته است. این در مورد گروه‌های تروریستی که از خاک اقلیم کردستان عراق به عنوان مأمنی برای حمله به خاک کشورمان استفاده می کنند هم صادق است.

نکته دوم حضور آمریکا در اقلیم و تأثیری که آن‌ها می‌توانند بر ناامنی در این منطقه داشته باشند، است. یانکی‌ها به هر منطقه‌ای که وارد شده‌اند، جز ناامنی چیزی برای آن به ارمغان نبرده‌اند. حال لازم است رهبران اقلیم و به‌ویژه بارزانی با درک این مهم به جای دنبال کردن آرزوهای دور و درازش با توسل به بیگانگان، به فکر ترمیم روابط با همسایگان باشد. امروز ایالات متحده در پیش جهانیان بیش از پیش بی‌اعتبار شده و اظهارات این مقام کرد هم مؤید همین نکته است. حضور اشغالگران آمریکایی در عراق دیگر مشروعیت خود را از دست داده و در عراق امروزی حتی خودباخته ترین افراد هم دیگر حاضر به حمایت عریان از اقدام‌های واشنگتن نیست. در چنین فضایی بارزانی که نیروهای آمریکایی را پشتوانه خود می‌دید، بهتر است در اندیشه‌هایش کمی تجدید نظر کند.  

انتهای پیام/