قدس آنلاین: برای بازشناسی ابعاد خاص سیره‌ای هر امام باید دوران امامت آن امام را در بستر دوران ۲۵۰ ساله خط امامت مورد مطالعه تاریخی، سیاسی و اجتماعی قرار داد. دوران ۱۷ ساله امامت امام جواد(ع) در مرحله واپسین خط امامت و آغاز مرحله فعال‌سازی جامعه شیعه در زمینه تجربه راهبری واسطه‌ای و نیابتی و آماده‌سازی برای دوران مهدویت و غیبت است.

در راستای این واقعیت است که جامعه شیعه پس از ۲۰۰ سال بلوغ فکری و فرهنگی، در این زمان وارد آزمایشی سخت می‌شود که عبارت است از مسئله امامت در کودکی. به تبع مسئله امامت در کودکی، طرح فعال‌تر شدن سازمان وکالت زیر نظر امام(ع) و تابع برنامه‌های ایشان مطرح شد. بدین جهت این دوران، دوران طراحی بحرانی داخلی اما کنترل شده توسط عوامل ماورائی برای ایجاد آمادگی تدریجی برای هجوم‌های باطل در آینده نزدیک است که یکی از آسیب‌های آن مسئله امامت در کودکی، آن هم همراه با غیبت است.

جامعه شیعه از نظر بازشناسی وضعیت فکری، در دوران امامت امام جواد(ع) شاهد نوعی آزمایش است. بدین معنا که پس از تدوین نظام فکری شیعه در زمان باقرین(ع) و ایجاد هسته اولیه جامعه شیعه و فعال‌سازی سازمان وکالت در زمان امامت امام کاظم(ع) و امام رضا(ع)، دوران آزمایش و امتحانی دشوار به خصوص از سوی خواص را تجربه می‌کند. این امتحان خواص گویا پایان یک مرحله از آزمایش‌های آنان و سخت‌ترین مرحله از امتحان علمی و ایمانی آنان است.

گاه‌شمار امتحان‌ها و ابتلائات شیعه به خصوص خواص آنان در این دوران چنین است:

۱- امتحان خواص به خصوص وکلای امامان از نظر اقتصادی و مالی و پیدایش جریان واقفیه

۲- امتحان خواص و عوام شیعه در مورد تأخیر ولادت امام جواد(ع)

۳- مسئله ولایتعهدی امام رضا(ع) و شبهه همکاری و همراهی خط امامت با جریان خلافت

۴- مسئله امامت در کودکی

این رویدادها در تاریخ تشیع و نوع مدیریت امام رضا(ع) و امام جواد(ع)، بخش مهمی از تاریخ و کلام شیعه را تشکیل می‌دهد.

انتهای پیام/