قدس آنلاین: تا همین دو- سه هفته پیشتر، مردم ما نمی‌دانستند که تهران میلیاردها دلار پول در بانک‌های برخی کشورها دارد که مدت‌هاست عملاً بلوکه شده‌اند. آیا این ارقام کلان نظیر همان مانده حساب‌های ایران از قبل انقلاب و در بانک‌های ممالک متخاصم است؟ خیر! آیا این کشورها بر اساس احکام قضایی بین‌المللی یا حتی دادگاه‌های داخلی خودشان پول مردم ایران را گروگان گرفته‌اند؟ خیر! آیا آن‌ها به استنادبندی از قطعنامه‌های سازمان ملل ناچار به این رفتار شده‌اند؟ خیر! آیا در میان این ممالک، کشورهای دوست ما نیز قرار دارند؟ با تأسف؛ بله! کشورهایی که پیش از این رفتار توهین‌آمیز و حتی پس از آن صادرات قابل توجهی به ایران داشته و برخی همچنان، دارند، آیا آن‌ها در ازای بلوکه کردن میلیاردها دلار دارایی مردم ایران در بانک‌هایشان، سودی هم به این ارقام نجومی اختصاص می‌دهند؟ خیر! برخی حتی گاه و بی‌گاه زمزمه برداشت حق کارگزاری و نگهداری این پول‌ها را نیز به رسانه‌هایشان می‌کشند... و حیرتا که در همان حال مرتب از همدلی و روابط دوستانه با دولت و ملت ایران و استقلال رأی خویش و غیره نیز دم می‌زنند و باز حیرتا که حافظ منافع مردم و سفیر ما هم در سئول تو گویی سفیر آن‌هاست در تهران!
اینجا برای مردم ما این سؤال پیش می‌آید که؛ پس آن‌ها بر اساس چه قانونی و به چه حقی در این وانفسای اقتصادی ما و معضل کرونا پول خودمان را به خودمان نمی‌دهند؟ پاسخ این است؛ بر اساس قانون جنگل و ایجاد این حق برای خود؛ چرا که دستگاه دیپلماسی و مجموعه مسئولان مربوط ما در همان آغاز کار، آنچنان که لازم بوده، یقه این جماعت را نگرفته‌اند. تساهل و تسامح و مدارا به امید تجدیدنظر این دولت‌ها و لابد با این خیال که خلاصه دل آن‌ها به رحم می‌آید! سبب شده است در چندین کشور، این گرفتاری عجیب برای ما خلق شود و اندک اندک با بی‌تفاوتی ما، این رویه برای این ممالک به حق مبدل شده و سال‌ها این وضعیت دوام یابد و دیگر کشورهای دوست هم به هوس رفتار مشابه بیفتند!
جوهر ماجرا این است که ترامپ، یعنی دشمن اصلی ما به ممالک دوست و خیلی دوست ما فرمان داده است که پول تهران را ندهید وگرنه با من طرف هستید. آن‌ها هم بلافاصله میلیاردها دلار پول این مردم را که بدهی در قبال خرید نفت ما بوده، پس نداده‌اند. اما برای آنکه دل ما را هم خوش کنند، هر چند ماهی، یک بسته نیم و یک و۲ میلیون دلاری به عنوان کمک بشردوستانه و صدقه سر، برایمان فرستاده‌اند. حال آنکه تنها یک قلم، کره جنوبی۷ میلیارد دلار به خاطر نفت و میعانات گازی و امثالهم که سال‌ها پیش از ما خریده، به تهران بدهکار است. حتی اگر کمترین نرخ سود بانکی را بر اساس استانداردهای همان مملکت برای این رقم در نظر بگیریم، مثلا بیست پنج صدم درصد در سال، ماهانه نزدیک ۲۰ میلیون دلار فقط سود این پول‌هاست. جریمه تأخیر تأدیه آن پیشکش.
حالا فهمیدید چرا سخنگوی وزارت خارجه عاقبت صدایش درآمد که «کسی در ایران منتظر محموله نیم یا ۲ میلیون دلاری کره جنوبی نیست!» دو سال است بدون هیچ منع قانونی کره‌ای‌ها اصل پول ما را نمی‌دهند، فقط چون کاخ سفید گفته است پول تهران را ندهید. حالا فهمیدید بشردوستانه کره جنوبی کار کردش چیست؟ بناست با این بسته‌ها هم ما حرفی از ۲۰ میلیون دلار سود ماهانه پولمان نزنیم و هم باور کنیم آن‌ها خیلی ماه هستند و در کرونا به باید ما بوده‌اند. به شرطی که نپرسیم چرا دو سال است ۷ میلیارد دلار بدهی خودتان را پس نمی‌دهید!؟
اگر پاسخ سئول این باشد که: «چون کاخ سفید این طور دستور داده است!» باید از آن‌ها پرسید که؛ آیا پس از این برای روابط با شما باید با دولت کره جنوبی مذاکره کنیم یا سئول تحت قیمومیت است و از خود اختیاری ندارد و با هر دستوری از کاخ سفید ممکن است وارد جنگ با هر که آن ها بخواهند بشود؟ آیا پایتخت کره جنوبی سئول است یا چنان که در عمل به نظر می‌رسد؛ واشنگتن؟ به ما بگویید در آن مملکت خلاصه رئیس کیست؟ اگر فردا ترامپ گفت به مردم خودتان موادغذایی ندهید! آیا قرار است کاری کنید که شهروندانتان از گرسنگی تلف شوند؟ چرا وقتی تانکرهای غول‌پیکر ما مواداولیه ضایعتان را به موقع به خاکتان می‌رساند نگفتید برای پرداخت پول محصولاتی که می‌خرید، از خودتان اختیاری ندارید؟
باری این مشکل تنها شامل کره جنوبی نمی‌شود. حرف از ارقام خیلی درشت‌تر در کشورهای خیلی دوست‌تر! با تهران نیز در انبوه شایعات درباره این معضل به میان می‌آید. نگارنده این سطور متوجه بالانس تجارت جهانی و محدودیت‌های آن برای ممالک دوست و لزوم توجه به منافع ملی آن‌ها نیز در این میان هست. این‌ها را همه ما و مردم ما درک می‌کنند. اما آخرش چه؟ شاید این وضع سال‌هاست سال دوام کند، ترامپ یا یکی چون او دوباره در کاخ سفید اردو بزند. چرا در قدم اول دستگاه دیپلماسی ما سنگ‌هایش را با بدهکاران میلیارد دلالی به مردم ایران معلوم نکرده و مکانیزمی برای آن طراحی نکرده است؟ چرا همه چیز را به قضا و قدر و شاید انتخابات بعدی در واشنگتن گره زده است؟ اگر این نیست، نقشه راه از آغاز کار چه بوده که ما را در اوج این نبرد اقتصادی، به این بی‌راهه و به این تله کشانده است؟ آیا کشورهای دوست و بدهکار به ما که پولمان را فقط به خاطر هشدار آمریکا سال‌هاست که پس نمی‌دهند، کشوری مستقل‌اند یا اقمار و ایالتی از واشنگتن؟ تورم و گرانی کمر مردم را خم کرده است. آیا وقت آن نیست تا دست از تعارفات معمول برداشته و دوست و دشمن واقعیمان را در این شرایط بشناسیم!؟
نظر شما