«چند روز پیش برای خرید برخی ملزومات متعارف به بقالی محله رفتم. پرسیدم امروز قیمتش چند است؟ فروشنده جواب داد: باید بپرسی قیمت الان در الان چند است؟ چون تا چند ثانیه دیگر امکان دارد قیمت‌ها افزایش پیدا کند؟» این روزها براساس آنچه از وضعیت جیبمان متوجه می‌شویم، افزایش قیمت‌ها فراتر از توصیف‌های مرسوم افسار گسیخته، عنان گسیخته، مهارناشدنی و... شده این درحالی است که به تازگی دبیرکل اتحادیه بنکداران مواد غذایی همچنان کم هزینه‌ترین و کم دردسرترین نسخه را در مواجهه با این مسئله پیشنهاد کرده و خاطرنشان می‌کند: «بدون تردید هیچ برخوردی بهتر از نخریدن کالا از گرانفروشان نیست. جزای گرانفروشان فقط نخریدن کالاست و زمانی که افراد سودجو برای کالاهایی که با نرخ‌های گزاف عرضه می‌کنند، خریدار و مشتری نداشته باشند دیگر نمی‌توانند به این رویه ادامه دهند».

البته سال‌هاست که با شروع هر موج گرانی همین دیدگاه را از زبان صاحبنظران و حتی مردم ساده‌دل کوچه و خیابان شنیدیم. بارها نیز شاهد برگزاری کمپین «نخرید تا ارزان شود» بودیم، اما بنابر تجربه این راهکار سودی نداشته است، چنان که در ماه‌های اخیر به دلیل تعطیلی‌ها و شیوع کرونا تقاضای خرید برای بسیاری از ملزومات زندگی همانند مواد پروتئینی، لوازم‌تحریر، لوازم خانگی و مصالح ساختمانی به شدت کاهش یافته، اما این قضیه هیچ تأثیر مشهودی بر قیمت‌ها نداشته است. این درحالی است که سال‌هاست بنابر الگوی مشخصی به ما گفته‌اند؛ در تعیین قیمت‌ها وضعیت تقاضا اثرگذار است، اما چرا کاهش محسوس تقاضای خرید به دلیل افت قدرت خرید شهروندان، اثری بر کاهش قیمت‌ها نداشته است، آیا کاهش عرضه موجب رشد قیمت‌هاست!؟ پس چرا مسئولان تأکید دارند «انبارها لبریز از کالاهای مورد نیاز است وهیچ کمبودی وجود ندارد». اگرچنین است چرا در انبارها را باز نمی‌کنند تا مردم با قیمت‌های واقعی بتوانند کالاهای مورد نیاز خود را تهیه کنند؟ درحالی مردم از گرانی‌ها به تنگ آمده‌اند که جامعه اصناف نیز این شرایط را به سود خود نمی‌دانند و از این رویه ناخشنوداند.

اگر گرانی‌ها آفت اقتصاد و تولید شده پس چه گروهی از رشد بی‌وقفه کالاها سود می‌برد که هیچ‌کس قادر نیست لحظه‌ای این موج پرشتاب را مهار کند؟