وی از کودکی دارای هوشی سرشار بود به نحوی که در ده سالگی به سرودن شعر پرداخت و در بیست سالگی در تمام علوم متداول عصر خویش سرآمد شده بود.

سید رضی با وجود گرفتاری های بسیار خود و با وجود مشاغل مهم و حساس و وقت گیری همچون: نقابت طالبیان، امارت حج و نظارت دیوان مظالم در عمر 47 سالگی خود آثار گرانبهایی برجای نهاد که به طور حتم مهمترین آن نهج البلاغه بود.

وی دارای چنان روح بلندی بود که اطرافیان وی، کرامات فراوانی را از او دیده بودند و شاید یکی از آنها شکستن نماز جماعتش به دلیل خاص بود. در کتاب کرامات الاولیا این ماجرا را اینگونه نقل می کنند:

او در زمانی در نماز، به برادر بزرگتر خود سید مرتضی علم الهدی اقتدا نموده بود. وقتی همه به رکوع رفتند، در میانة نماز مرحوم سید رضی نماز جماعت خود را به هم زد و به صورت فُرادی نمازش را از سرگرفت. بعضی از مردم اعتراض نمودند که: چرا نماز را به جماعت تمام نکردی؟ آن جناب در جواب گفت: من دیدم برادرم در رکوع در دریای خون غوطه ور شده بود و به همین خاطر نماز خودم را فرادی خواندم.

سؤال کنندگان، این سخن وی را به گوش برادرش سید مرتضی رساندند و آن جناب وقتی این سخن را شنید، خطاب به آنها فرمود: بلی، برادرم راست گفته است؛ چرا که من در وقت رکوع نماز، فکرم رفت سراغ مسئله ای در مورد حیض که از من سؤال شده بود (و به راستی که باطن این فکر من، برای او ممثّل شده است).

منابع:
1ـ دوانی، علی. سید رضی مولف نهج البلاغه، قم: دفتر انتشارات اسلامی، 1364.
2ـ جعفری، سید محمد مهدی. سید رضی، تهران: انتشارات طرح نو، 1375.
3ـ دلشاد تهرانی، مصطفی. تفسیر موضوعی نهج البلاغه، تهران: نشر معارف، 1389.
4ـ احمدی، وحیده. صد مکاشفه و کرامت، قم: نسیم ظهور، 1389.