قدس آنلاین: در زمان‌های گذشته، نویسنده و فیلسوفی به‌نام «دکارت» اظهار کرده بود: «من فکر می‌کنم، پس هستم...» و اینک در همان کشور یعنی فرانسه، رسانه‌هایی فعالیت می‌کنند که با نشستن بر همان صندلی پرغرور فیلسوفانه و اندیشمندانه، به‌راحتی اظهار می‌کنند: «من اهانت می‌کنم، پس هستم! من به عنوان یک رسانه پاریسی فحش می‌دهم، پس هستم». اگر این اهانت، مقدس‌ترین مقام تاریخ جهان مسلمانان را هدف گرفته باشد، می‌تواند توجه و تمرکز و نگاه همه مسلمانان به یک رسانه پاریسی فحاش را به همراه داشته باشد. اگر این «اهانت رسانه‌ای مغرورانه» در بازار محصولات رسانه‌ای، سود بیش از اندازه و مشتریان و مصرف‌کنندگان بیشتر از اندازه بدست آورد، می‌توان آن را به پای مدیریت قوی و هوشمندانه رسانه‌ای نوشت و بدین ترتیب، احساس جهانی بودن و یا احساس پرنفوذ بودن در جهان رسانه کرد!
چرا فرانسه امروز که پرچمدار فرهنگ اروپایی و لیبرالیسم فرهنگی- اقتصادی است، از چنین رسانه‌ای دفاع و این اهانت آشکار را ذیل حقوق بشر و حق آزادی بیان تعریف کرده و با ادبیات دیپلماتیک، از اهانت به مقدس‌ترین شخصیت جهان مسلمانان ابراز خوشحالی می‌کند؟
آیا فرانسه امروزین، از اقتدار معنوی اسلام و گسترش آن در جامعه اروپایی و همچنین کشور فرانسه، هراسناک و وحشت‌زده شده است؟
آیا فرانسه امروزین از اقتدار جبهه مقاومت در خاورمیانه، دچار هراس و سرگیجه شده است؟
و آیا فرانسه مکرون و ستاد رهبری پنهان آن از آینده پرقدرت و پرسیطره ایران‌زمین بر جغرافیای استراتژیک خاورمیانه، آرامشش را از دست داده و کاخ الیزه را در تاریخ آینده جهان بی‌نقش و بی‌قدرت می‌بیند!؟
همه این پرسش‌های نفس‌بر و کشنده، پرسش‌های اصلی رهبران و سیاستمداران درجه اول اروپایی است. اما حقیقت این است که هیچ پاسخ و راه حلی برای آن‌ها ندارند و از سوی دیگر می‌دانند که نمی‌توانند در برابر توفان بی‌پایان اقتدار معنوی و قدرت پرهیمنه مقاومت، اقدامی مقابله‌کننده داشته باشند و روزهای از دست رفته سلطه و سیطره را زنده کنند.
فرانسه امروزین فقط خیال می‌کند چونان گذشته می‌تواند سلطان فرهنگ، اندیشه و زیبایی‌شناسی در جهان اندیشه‌ها، هنرها و هنرمندان باشد؛ بنابراین از زشت‌ترین، ناهنجارترین و بی‌ارزش‌ترین کاریکاتور تاریخ هنر که توسط شارلی ابدو منتشر شده، دفاع می‌کند تا این خط زشتی و زشت‌نگاری علیه اسلام را زنده نگه دارد و به آن تکاپویی تازه ببخشد.
تکاپوی زشتی و ناهنجاری و بازی با مفاهیم و شخصیت‌های مقدس، سال‌هاست که بنیادش را از دست داده و دیگر کسی جرئت چنین زشت‌گویی و یا زشت‌نگاری را به خود نمی‌دهد. خاورمیانه، اینک در دستان پرقدرت و پرایمان مقاومت‌کنندگان و مقاومت‌سازان قرار دارد و در این دایره قدسی درخشنده ایمان؛ زشتی فرهنگی و نازیبایی هنری جایی ندارد.
انتهای پیام/
نظر شما