ثمنِ بهشت

شهی که درگه او سجده‏گاه مرد و زن است‏

امان خلق، امین خدا ابوالحسن است‏

امام ثامن و ضامن، جهان عزّ و جلال‏

که ملجأ همگان در نوائب و محن است‏

سپهر علم و عمل، پاک از خطا و خطل‏

سرشته از کرم و جود و حجّت زمن است‏

ز نور طلعت او پرتوی بود خورشید

ز بوی تربت او ذرّه نافه ختن است‏

طواف مرقد او سیر در بهشت لقا

زیارت حرم او بهشت را ثمن است‏

مرا بس است همین افتخار و عزّت و شأن‏

که از ازل ز ولایش به گردنم رسن است‏

هزار سال سراید مدیحش ار «لطفی»

هنوز حرف نخستین و مطلع سخن است‏

برای خویش گزیده است هر کسی وطنی‏

مرا جوار ولی مرتضی علی وطن است‏

هر آنکه رفت به زیر لوای احمد و آل‏

رها ز غصّه دنیا و فکر ما و من است‏