سایت Thebookerprizes که معمولاً با برندگان جوایز معتبر گفت‌وگو می‌کند به سراغ برنده بوکر رفته و از او درباره تجربه نویسندگی و اثری که او را برنده معتبرترین جایزه ادبی کرده، پرسیده است.

«استوارت» در پاسخ به  نخستین پرسش در خصوص احساسش از برنده شدن کتابش در جایزه بوکر صحبت کرد، او گفت: «احساس عجیبی داشتم، من بچه‌ای از طبقه کارگر بودم، حرفه دیگری داشتم و دیر به نوشتن روی آوردم. امیدوارم این اثر الهام‌بخش داستان‌های طبقه کارگر باشد».

این نویسنده در پاسخ به پرسش خبرنگار که پرسید «شاگی بین» در شهر گلاسگو و در دهه ۱۹۸۰ اتفاق افتاده است. چطور درباره زادگاه خود نوشتید در حالی که سال‌ها آنجا را ترک کرده‌اید، چنین گفت: «چون شخصیت‌های کتاب شاگی بین نمی‌توانستند در جای دیگری وجود داشته باشند. به هر حال خون گلاسگو در رگ‌های من جریان دارد. دوران کودکی در گلاسگو بسیار دشوار بود، نوشتن درباره این داستان به من کمک کرد تا مدتی از تجربیاتی که در زندگی در آمریکا داشتم، جدا شوم، به شهرم فکر کنم  و دوباره عاشق شهرم شوم». 

در «شاگی بین» عشق، دلسوزی و موضوعات دشواری مانند فقر و اعتیاد  وجود دارد. مخاطب شاید تصور کند با نویسنده‌ای بدبین روبه‌روست. استوارت در بخش دیگری از گفت‌وگو درباره بدبینی حاکم بر کتاب صحبت کرد. او گفت: «من همیشه مهربانی و عطوفت را در شرایط دشوار و سخت جست‌وجو می‌کنم. بسیاری از مردم در دهه ۱۹۸۰ سختی‌های زیادی را تحت سلطه تاچر (Thatcher) متحمل شدند. وقتی رفاه مالی ندارید و مجبورید در خط مقدم با زندگی بجنگید، گاهی اوقات عشق و شوخ‌طبعی و خوش‌بینی تمام چیزی است که می‌توانید در یک موقعیت بد ایجاد کنید. در غیر این صورت چطور می‌توانستیم زنده بمانیم؟».

استوارت در خصوص محبوب‌ترین رمان در میان برندگان جایزه بوکر توضیح داد: «رمان چقدر دیر بود، چقدر دیر نوشته جیمز کلمن، زندگی‌ام را دستخوش تغییر کرد. این کتاب اثر جسورانه‌ای است، نثر و جریان سیال ذهن این رمان واقعاً خلاقانه است چون برای اولین بار بود که مردمم و گویش آن‌ها را روی صفحه می‌دیدم».

برنده بوکر در ادامه گفت‌وگو در خصوص رمان بعدی‌اش، گفت: «داستان رمان بعدی‌ام در دهه ۱۹۹۰ و در شهر گلاسگو اتفاق می‌افتد و راجع به دو پسر نوجوان است و نگاهی دارد به فشاری که نوجوانان طبقه کارگر به اصطلاح برای مرد شدن متحمل می‌شوند. من می‌خواستم نشان دهم چگونه مردان جوان که در فقر شدید رشد می‌کنند می‌توانند قربانیان و انسان‌هایی باشند که در جامعه انگلیس نادیده گرفته شده‌اند».