این روزها که  دلت می گیرد هوای نشستن در حریم ملکوتی علی بن موسی الرضا علیه السلام  و استشمام عطر حضور آن امام همام تمام وجودت را فرامی گیرد ؛دوست داری عاشقانه همچون گذشته ، ضریح مطهر را در آغوش  گرفته و اشکهای برخاسته از اخلاص و شوق دیدارت را همچون ستاره هایی برپای امامت روان سازی و از او  تمنا کنی سلامتی همه هم وطنانت را ،  آنان که امروزه مظلومانه در گرداب این بیماری منحوس گرفتار شده و آمرزش عزیزانی که  با دنیایی از شوق زندگی و آرزوهای تحقق نیافته ، به سوی دیار ملکوت پر کشیده  و خاطره ای جانسوز  شدند .  در این فضای دلهره آور وقتی مشمول عنایت آن امام رئوف می شوم و پا به حرم مطهرش  می گذارم، تمام دوستان ،عزیزان و رزمندگان سلامت و شهدای این حماسه، در برابرم ظاهر می گردند ، گویی از من می خواهند در حریم قدسی امام مهربانی ها ، نایب الزیاره آنان هم باشم.  نگاهم از دور که به ضریح مطهر  می افتد ناخودآگاه اشک در چشمانم حلقه می زند. محو تماشای آن قبر سبز پوش  می شوم که در ورودی آن نوشته است (( ادْخُلُوها بِسَلامٍ آمِنِینَ )) . ریه هایم را پر می کنم از عطر حضور آن امام معصوم ، احساس تازگی اندیشه های‌ خسته ام را فرا می گیرد ؛ دست به دعا  برمی دارم :  ای آشنای غریب، ای عصمت هشتم، ای غریب الغربا، ای شمس الشموس و ای مولای من! مردم شهر به شهر ایران  که  دل های خود را از راه دور راهی صحن و سرای حضرت می کنند و به حضرت سلام میدهند، انتظار دیدارو زیارتت  را می کشند و عاشقانه منتظر در آغوش کشیدن بارگاهت هستند . آقاجان مثل همیشه عنایتی بفرما ، تا شر این بیماری از جامعه جهانی به زودی محو گردد تا دوباره اجتماع پرشور دلدادگان و عاشقانت برگرد  نگین درخشان حرم مطهرت  محقق گردد.