یک‌ سال از زمان انتشار خبری که به یکباره همه دنیا را به‌هم ریخت، می‌گذرد از روزهایی که نام کووید۱۹ برسر زبان‌ها افتاد. روزهایی که بشریت در یک شوک مشترک به‌سر برد. بسیاری از مشاغل تعطیل شد. معنای دورکاری را تجربه کردیم. مدارس و آموزشگاه‌های عالی تعطیل و بچه‌های این دوران با مفهوم یادگیری مجازی آشنا شدند، اما گروهی هم مثل دیگر دوران‌ها، همدلی با همنوعان را فراموش نکردند. پایگاه‌های مواسات و همدلی از مراکز دولتی تا مؤسسه‌های نیکوکاری و گروه‌های خودجوش مردمی راه‌اندازی شد. همان‌هایی که بیش ازپیش، نگران افراد بی‌بضاعت و کم‌بضاعت آبرومند شهرمان بودند. کادر درمان هم که یادآور قهرمانان دوران دفاع مقدس شدند.

شهدای دفاع مقدس، در این سال جایشان را به شهدای سلامت دادند و ما یک بار دیگر به نسل جوان این دوران معنای ایثار و عشق و شهادت را در قالب سپیدپوشان عرصه سلامت، یادآور شدیم.

پس از گذر از شرایط سخت سرانجام مدتی قبل که خبر آبی شدن مشهد از لحاظ شرایط کرونایی پیچید، دلمان گرم شد که با تدبیر و همدلی و رعایت کردن پروتکل‌های بهداشتی می‌توان بر بیماری و سختی‌ها و آمارمرگ غلبه کرد. در شهرمان عده‌ای هم از خبر بازگشایی و رونق کسب و کار خشنود شدند که خوشحالی همراه با نگرانی را برای عده‌ای دیگر به همراه داشت زیرا قابل پیش‌بینی بود اندکی سهل‌انگاری می‌تواند آبی را که هنوز به سفید تبدیل نشده به زرد مبدل و حتی مجدد به نارنجی و قرمز نزدیک کند.

چند هفته تا آغاز فصل بهار مانده است. حال وهوای تازه شدن را می‌توان در شهر و هیاهوهای بسیار آن دید. تخفیف‌های آخرسال فروشگاه‌ها، تبلیغات سبزه، سنبل، ماهی قرمز و هفت‌سین و... اتفاق‌های زیبای هرسال است که امسال این جنب‌وجوش‌ها جای تأمل و نگرانی دارد. مبادا یادمان برود، هنوز اتفاق خاصی برای مقابله جدی با بیماری کووید۱۹ رخ نداده است. هنوز کادر درمان خسته‌اند. داغ بسیاری از رفتگان تازه است. بهار آینده هنوز بسیاری از شهروندانمان لباس سیاه بر تن دارند و داغ عزیزانشان بر دل مانده است. هنوز مشهدالرضا(ع) امکان میهمان‌نوازی ندارد و باز قانون منع تردد خودروهای غیربومی اجرایی شد. هنوزهم این ویروس مانند همان روزهای نخست شیوع وجود دارد. آبی‌ها زرد شد، مراقب باشیم با بی‌تدبیری‌ها آن را قرمز نکنیم.