به گزارش قدس آنلاین، رهبری و پیشوایی انسان‌ها، همیشه به دست پیامبران و حکیمان و عالمان بزرگ بوده است و اکنون نیز اگر جامعه بشری بخواهد به سامان برسد، باید چنین باشد. رهبران و پیشوایان راستین جامعه بشری اگر آگاه‌ترین مردمان نباشند و به تمامی نیازهای بشری و جامعه‌های انسانی و راه‌های سعادت انسانی آگاه نباشند، نمی‌توانند به زندگی مردمان سامان بخشیده و سبب سعادت آنان شوند.

امامان شیعه به عنوان آگاه‌ترین انسان‌ها در تمامی دوران‌ها مشخص شده‌اند و همگان از عالمان تا جاهلان به علم ایشان اعتراف کرده‌اند و مورد مراجعه همه اندیشمندان و جست‌وجو گران قرار داشته‌اند. امام رضا(ع) نیز به عالم آل محمد معروف بود و و همگان به آگاهی و علم او اعتراف داشتند و او را عالم‌ترین و دانشمندترین مردمان روزگار خود می‌دانستند و هیچ عالمی را بر وی برتری نمی‌دادند.

اباصلت هروی می‌گوید: من از امام علی بن موسی الرضا(ع) دانشمندتر و عالم‌تر ندیدم و هیچ عالمی او را دیدار نکرد، مگر این که همین را مانند من شهادت داد. مامون گروهی از دانشمندان ادیان مختلف، فقیهان و متکلمان اسلام را در جلساتی گرد آورد تا با امام به بحث و گفت‌وگو بنشیند لیکن همگی مغلوب علوم سرشار آن حضرت شدند و به فضل و برتری او گواهی دادند و به ناتوانی خود اعتراف کردند.

امام رضا(ع) نه تنها در مدینه مرجع نهایی پاسخ‌گویی به مسائل علمی بود، بلکه در تمامی سرزمین پهناور اسلامی مورد رجوع دانشمندان و فرهیختگان قرار داشت و توده‌های مردم نیز برای پرسش‌های خود به ایشان روی می‌آوردند و این گونه بود که در طول مسیر حرکت از مدینه تا مرو، امام(ع) به هر کجا گام می‌گذاشت مردمان به دور او گرد می‌آمدند و مسائل گوناگون را از ایشان پرسیده و پاسخ می‌گرفتند.

رجاء بن ضحاک که مامون او را برای آوردن امام رضا(ع) به مرو به مدینه فرستاده بودم چنین می‌گوید: به خدا سوگند من مردی را در برابر خدا پرهیزکارتر از او ندیدم. همچنین کسی را ندیدم که بیشتر از او در تمام اوقاتش به یاد خدا باشد و بیشتر از او از خدا بترسد. آن حضرت در هیچ شهری وارد نمی‌شد، مگر اینکه مردم از هر سو به او رو می‌آوردند و مسائل دین را از آن امام(ع) می‌پرسیدند و آن حضرت(ع) نیز به آنان پاسخ می‌داد و حکمت‌های بسیاری برای آنان از پدارانش، از امام علی(ع) و از پیامبر خدا(ص) بازگو می‌کرد.

انتهای پیام/