سیدمرتضی میرزایی مدیرعامل شرکت نورون در شهر تربت حیدریه در باره موانع تولید به قدس‌آنلاین گفت: شرکت یک شرکت دانش‌بنیان است که به تولید ردیاب و جی پی اس می‌پردازد. این شرکت برای ۲۰ تا ۳۰ نفر به طور مستقیم و حدود ۳۰ نفر هم به صورت غیرمستقیم کار ایجاد کرده‌ است.
وی افزود: مهمترین موانع تولید برای ما این است که فضا را بین کارگر و کارفرما اعم از تولیدکننده خرد و کلان در هر رسته‌ای به شدت مطالباتی کرده‌اند و توان مالی شرکتها و تاثیر وضعیت اقتصادی بر تولیدکننده را در نظر نگرفته‌اند.
میرزایی ادامه داد: وقتی حقوق کارگرها ۲ تا ۳ میلیون تومان است و امسال زمزمه رسیدن آن به ۴ تا ۵ میلیون تومان به گوش می‌رسد، یعنی فقط در ماه باید ۱۰۰ میلیون تومان حقوق بپردازیم، از طرفی بیمه هر کارگر به ماهی ۸۰۰ تا ۹۰۰ هزارتومان رسیده و مالیات هم داستان خود را دارد اما بودجه مالی ما جواب نمی‌دهد.
وی افزود: به همین دلیل ناچاریم از حق کارگر بزنیم یا کار را برون‌سپاری کنیم تا بتوانیم هزینه‌های تولید را مدیریت کنیم. چون فضا را مطالباتی کرده‌اند ناچاریم بیشتر از حقشان به آنها هم بدهیم و این اتفاق باعث می‌شود هم حال آنها بد شود هم حال ما.  
این کارآفرین تاکید کرد: با وجود دغدغه‌های تولید هیچ سوبسیدی برای ما در نظر گرفته نشده و تفاوتی بین تولیدکننده یک کالای صد در صد ایرانی و دانش‌بنیان با یک شرکت معمولی و حتی تولید زیرپله‌ای وجود ندارد. هیچ فرقی بین کسی که در اسکیل‌های بزرگتر کار می‌کند با کسی که در مقیاس خیلی کوچکتر کار می‌کند نیست. تولیدکننده درمقابل هزینه‌های جاری تولیدکننده رها شده است.
این تولیدکننده اضافه کرد: دومین مانع تولید گرفتن مجوزهای گوناگون است که منجر به کندی کار شده و واقعا سنگ سنگینی در مقابل پای تولیدکننده است. برای اخذ هرمجوز باید به ده جا مراجعه کنیم. در حالی که می‌توان یک ارگان یا اتحادیه تمام این مجوزها را صادر کنند. تنها تولیدکننده است که سرمایه زندگی‌اش را وسط گذاشته است.
میرزایی ادامه داد: کشورهای دیگر از تولیدکننده‌اش حمایت می‌کند، اشتباهاتش را می‌گوید و اجازه نمی‌دهد نیروهایش را اخراج کند در حالی که اینجا نیرو می‌رود و می‌آید و هیچکس هیچ اعتراضی ندارد جز اداره کار که آن هم می‌گوید چرا نیرویت را بیرون کردی ولی نمی‌گوید مشکلت چیست که ناچار شدی نیرویت را بیرون کنی.
وی به مشکلاتی که برای ارزهای صادراتشان پیش آمده نیز اشاره کرده و گفت: می‌خواهم کالایی را صادر کنیم دولت می‌گوید باید خریدار پول را به حساب دولت بریزد و بعد شما از دولت بگیرید و همه چیز را پیچیده کرده‌اند. درحالی که نیاز داریم برای شرکت مبادله کالایی داشته باشیم. چین بزرگترین صادرکننده دنیا است و اگر جنسی را بخواهی خیلی راحت و مستقیم صادر می‌کند ولی ما باید چند نیروی وکیل داشته باشیم و کفش آهنی بپوشیم.  
این کارآفرین در ادامه تصریح کرد: مشکل دیگر این است که یک عده سرمایه‌دار صرفا به این دلیل که پول دارند دور هم جمع می‌شوند و کالای نونینگ(یا بدون نام) از چین وارد می‌کنند و اینجا نام برندی را بر روی آن می‌زنند و می‌فروشند از آنجا که هیچ کدام از دردسرها و هزینه‌های شرکت، مالیات، بیمه و ... را ندارند تولیدکننده‌های داخل در مقابل آنها هیچ کاری نمی‌توانند بکنند و قدرت رقابت از آنها گرفته می‌شود. ما نیروی ۴ میلیون تومانی، برق گران و ... داریم و ناچاریم با سود کم کار کنیم. در حالی که به عنوان یک شرکت دانش بنیان فناور و مجاز در پارک علم و فناوری زیر نظر دولت هستیم و هر کس از مسئولان بازدید می‌کند کلی تعریف می‌کنند ولی در عمل هیچ فرقی با شرکتهای دیگر نداریم.  
وی ادامه داد: در اصل چرا باید کالای نونینگ وارد بشود؟ این قطعه باید اسم و نمایندگی در ایران داشته باشد چرا یک بنکدار با ده میلیارد تومان می‌تواند این کالاها را بدون نام وارد کند اسم بزند و بفروشد؟