فوتبال قرار بود مرحم زخم‌ها و غرور ملت‌های کوچک و مردم فرودست باشد. قرار بود تنها دلخوشی آنانی باشد که فارغ از تمام نداشته‌هایشان ۹۰ دقیقه با پیروزی‌ها پادشاه دنیا باشند و مغرورانه کمر خمیده شان زیر استعمار و استثمار را راست کنند و غریو شادی سر دهند. فوتبال یک قرن پیش برای کارگران متولد شد و در تمام این سال‌ها التیامی برای توده‌هایی شد که قدرتی مقابل سران زور و زر نداشتند. اما حالا ابرقدرت‌های اقتصادی تصمیم گرفته اند چهره فریبای فوتبال را هم با جاه طلبی‌هایشان خط تجمل و خودخواهی بیندازند. فوتبال با ستاره‌هایش فقط زیبا نیست. فوتبال تنها با باشگاه‌های متمولش جان نمی‌گیرد. فوتبال با فرمول‌های اقتصادی و معادلات پشت پرده ابرقدرت‌ها جذاب نمی‌شود. فوتبال با اشک‌ها و لبخندها،با ناامیدی‌ها و شگفتی‌ها، با ناکامی‌ها و باخت‌هاست که دل از همه ما برده است. جام جهانی ۹۰ با غرش شیرهای کامرون، رقص رژه میلا و اشک‌های مارادونا در فینال زیبا ماند. فریادهای رشید یکینی با پیراهن نیجریه جام جهانی آمریکا را جاودانه کرد. شورش سنگالی‌ها در ۲۰۰۲ باعث شد چشم از صفحه جعبه جادو بر نداریم. می‌خواهم بگویم اتفاقاً تنها این قهرمانی‌های پیاپی آلمان و برزیل و فرانسه و بارسا و رئال و منچستر و یوونتوس و ... به عنوان ابرقدرت‌ها نیست که همه دنیا را محو فوتبال می‌کند. پیروزی‌های تیم‌های کوچک و کشورهای ضعیف و جهان سوم هم دلیل جلا خوردن این ورزش همه گیر است. حتی در اروپا هم ظهور ایسلند موجب می‌شود لذت تماشای فوتبال چند برابر شود. در عرصه باشگاهی هم داستان همین است. شکست اینتر، اتلتیکو، منچسترسیتی ،مونیخ و سقوط شفیلد یونایتد،ظهور ختافه و بلند پروازی‌های کیه وو فوتبال را زیبا و دلرباتر می‌کند. حالا اما ابرقدرت‌ها می‌خواهند به بهانه درآمدزایی و پر کردن جیب خودشان با جمع آوری ستاره‌های لوکس ما را از تماشای این زیبایی‌های طبیعی محروم کنند و آنچه را که خودشان دوست دارند به خورد ما دهند. رنسانس جدید در فوتبال اروپا میخی است بر تابوت فوتبالی که لذت و شادی را بین حصیرنشینان زئیر و بنگلادش و  ماکائو و برج نشینان پاریس و سیدنی و نیویورک یکسان تقسیم می‌کرد. با این فرمان زورمندانه، فوتبال دیگر رؤیای پابرهنه‌ها نیست و منحصر به آکادمی هایی پر زرق و برقی است که تنها یک درصد از کودکان دنیا به آن‌ها راه پیدا می‌کنند. سوپر لیگ اگر چه خالق دربی‌ها و ال‌کلاسیکو و ال میلانوهای فریبنده است، اما ما را از لذت تماشای شگفتی‌ها، جسارت‌ها، نبردهای انتحاری و سقوط‌ها و صعودهای غیرمنتظره محروم می‌کند. «فوتبال لاکچری» دل هیچ کسی را نمی‌برد، جز «پول خوارهای» دنیا.