به دلیل ویژگی‌هایی که استفاده از دوربین‌های مداربسته برای ثبت دقیق وقایع و همچنین ایجاد نوعی امنیت روانی دارد، استفاده از این تجهیزات در حال تبدیل شدن به روشی عمومی برای ایجاد امنیت است. برای نصب دوربین مداربسته در هر مکانی، قوانین خاصی مدنظر است که باید رعایت شود.

بر اساس ماده ۴۱ منشور حقوق شهروندی «کنترل‌های صوتی و تصویری خلاف قانون در محیط‌های کار، اماکن عمومی، فروشگاه‌ها و سایر محیط‌های ارائه خدمت به عموم، ممنوع است». این ماده ضمن آنکه به نصب خلاف‌قانون دوربین یا تجهیزات مشابه در محیط‌ها اشاره کرده به مجاز بودن نصب دوربین با رعایت شرایط و قوانین نیز تأکید نموده است.

در عین حال نصب دوربین مداربسته در محیط‌های عمومی و محیط‌هایی که روزانه افراد متعددی از آن جا عبور می‌کنند، مانند مجتمع‌های تجاری، فروشگاه‌ها، سطح خیابان‌ها و بزرگراه‌ها ممنوع نیست. اما استفاده از این تجهیزات در برخی مکان‌های عمومی که از حساسیت‌های بالایی برخوردارند ممنوع و باید برای نصب دوربین مداربسته، مجوز اختصاصی دریافت شود. از حساس‌ترین مکان‌های عمومی می‌توان به پایگاه‌های هوایی، پادگان‌ها، سفارتخانه‌ها، محیط‌های نظامی و… اشاره کرد.

طبعاً کوچه‌ها به جهت اینکه محل عبور و مرور عابران و مردم هستند، زیرمجموعه محل‌های عمومی قرار می‌گیرند، ولی طبیعتاً نسبت به مراکز خرید و… افراد کمتری تردد می‌کنند و جامعه کوچک‌تری در آن رفت و آمد دارند. نصب دوربین برای مجتمع‌های مسکونی مستلزم اطلاع‌رسانی به سایر افرادی است که در کوچه ساکن هستند.

برای اطلاع دادن از وجود این دوربین‌ها به سایرین از تابلوهای شماتیک دوربین مداربسته استفاده می‌شود.

همچنین نصب دوربین در مشاعات ساختمان‌های مسکونی مانند راه‌پله، حیاط یا پارکینگ، به تائید کتبی اعضای مجمع ساختمان نیازمند است؛ بنابراین تمامی مراحل تهیه و نصب دوربین‌های مداربسته باید زیر نظر مدیر ساختمان انجام گیرد و در واقع مدیر ساختمان باید با توجه به نیاز آپارتمان، تعداد و محل قرارگیری دوربین‌ها را تعیین کند.