موضوعی که ذیل عنوان «لقب امیری بر مؤمنین» در فصل دوم کتاب «امیرالمؤمنین(ع) در کلام امام صادق(ع)» به آن پاسخ داده شده است. در بخشی از این کتاب می‌خوانیم:
«ابن‌عباس نقل کرده است روزی با پیامبر(ص) نشسته بودیم که علی بن ابی‌طالب(ع) وارد شد و بر حضرت رسول اکرم(ص) سلام کرد، حضرت چنین پاسخ دادند: سلام و رحمت و برکات خدا بر تو ‌ای امیرالمؤمنین! علی(ع) تعجب کرد و گفت: چگونه من امیرالمؤمنین باشم حال آنکه شما در حیات هستید؟
 رسول خدا(ص) فرمود: آری در حیات من نیز تو امیرالمؤمنینی، زیرا دیروز که من و جبرئیل سخن می‌گفتیم، تو از کنار ما گذشتی و سلام نکردی، جبرئیل به من گفت: چه شده که «امیرالمؤمنین» بر ما گذشت و سلام نکرد؟! اگر سلام کرده بود، ما شاد می‌شدیم و جواب وی را هم می‌دادیم. علی(ع) فرمود: آری، دیروز شما و دحیه را دیدم که در خلوت سخن می‌گفتید، نمی‌خواستم سخن شما را [با سلام خود] قطع کنم. پیامبر(ص) فرمود: نه، او دحیه نبود، بلکه جبرئیل بود و چون درباره اشتیاقِ شنیدن سلام از تو چنین گفت، به او گفتم: ‌ای جبرئیل چگونه در این سخن خود علی را امیرالمؤمنین خواندی؟ گفت: [او را خدا امیرالمؤمنین خواند، زمانی که] در جنگ بدر به من وحی کرد بر محمد نازل شو و به وی امر کن به امیرالمؤمنین علی بن ابی‌طالب دستور دهد وی بین دو صف جنبش و تحرکی نماید، پس خداوند در کلامش او را امیرالمؤمنین نامید.
آنگاه پیامبر فرمود: پس تو ای علی، امیرِ مؤمنانی در آسمان و امیرِ مؤمنانی در زمین؛ جز کافر بر تو پیشی نمی‌گیرد و جز کافر از تو سرپیچی نمی‌کند و اهل آسمان‌ها تو را امیر مؤمنین می‌خوانند».