در این مسیر بود که آمریکا و شرکای اروپایی‌اش تاکنون از هیچ کمک نظامی، اقتصادی و سیاسی به کی‌یف دریغ نکرده‌اند. در آخرین مورد و در تکمیل پازل فشار حداکثری بر مسکو، پس از کش‌وقوس‌های بسیار و دو بار شکست، سرانجام کشورهای عضو اتحادیه اروپا بر سر تحریم واردات نفت از روسیه به توافق رسیدند. اوزولا فون‌درلاین، رئیس کمیسیون اروپا در این باره خاطرنشان کرد: اتحادیه امیدوار است پیش از پایان سال جاری تا ۹۰درصد از نفت وارداتی روسیه را قطع کند. 
اما تحریم نفتی روسیه موضوعی نیست که بتوان به‌راحتی از کنار آن گذشت. این مسئله به دلیل نیاز مبرم اتحادیه به این منبع انرژی و از سوی دیگر نیاز کرملین به درآمد ارزی حاصل از این حوزه قطعاً تأثیرات مهمی بر افق تقابل میان دو بلوک شرق و غرب خواهد داشت. هرچند بسیاری همانند «جوزف بورل» مسئول سیاست خارجی اتحادیه اروپا معتقدند این تصمیمی مهم برای فلج کردن ماشین جنگی پوتین است اما اینکه تا چه حد در رسیدن به این اهداف موفق باشد جای بحث زیادی دارد. روس‌ها که از همان ابتدای جنگ به‌درستی موضوع تقابل همه‌جانبه با غرب را درک کرده بودند از راه‌های مختلف سعی دارند انرژی خود را به فروش برسانند. به‌طور نمونه جایگزینی بازار چین به جای اروپا یکی از روش‌هاست. از سوی دیگر کرملین با دادن تخفیف‌های بسیار درصدد است همچنان بازار نفتی خود را حفظ کند. مسلماً تخفیف‌های این‌گونه برای بسیاری از خریداران اغواکننده بوده و می‌تواند تمام رشته‌های تحریم ضد روسی غرب را پنبه کند. این در حالی است که به دلیل کمبود عرضه اکنون قیمت نفت به بالای ۱۰۰ دلار در هر بشکه رسیده و این فرصت را به مسکو داده که باوجود صادرات کمتر همچنان درآمد بالای ارزی خود را حفظ کند. 
پس برخلاف ادعای غرب به نظر نمی‌رسد این‌گونه فشارها سبب شود پوتین بخواهد در سیاست جنگی خود علیه اوکراین تجدیدنظری کند. کرملین هدف‌گذاری خود را باوجود هزینه‌های بسیار دنبال خواهد کرد. در نهایت تنها اثر سیاست خصمانه جدید پیچیده‌تر شدن هرچه بیشتر بازار انرژی خواهد بود. از سوی دیگر این مسئله می‌تواند بیش از پیش موجب نزدیکی مسکو به پکن شده و اتحاد آن‌ها را مستحکم‌تر کند. هر دو نتیجه حاصل شده بی‌شک به ضرر غرب تمام خواهد شد.