ممکن است ادبیات تند و سیاسی‌کارانه و فرایندهای تهدیدآمیز غرب‌وآمریکا در هفته‌های آتی توسط غربی‌ها حفظ شود و حتی تهدید به بازگردانی تحریم‌ها یا اسنپ بک با ابعاد عریان‌تری دنبال شود.

«ریچارد نفیو» در کتاب مهم «هنر تحریم‌ها» مفاهیم مهمی را درباره راهبردهای آمریکا علیه ایران تأکید می‌کند که تحریم فی‌نفسه و به‌خودی‌خود نمی‌تواند هدف باشد چرا که دیر یا زود تأثیرش کاهش می‌یابد، بنابراین تحریم ابزاری است که بناست هدفی را محقق کند و آن امتیازگیری گزاف از طرف مقابل است.
 با این حال توجه به یک نکته در تنظیم نحوه پاسخ ملی به طرف غربی حیاتی است و آن اینکه ابتکار عمل راهبردی در دست ایران است. ابتکار عمل بدین معنا که طرف غربی، به اذعان قریب به اتفاق مقامات و کارشناسانش، آلترناتیو واقع بینانه دیگری غیر از توافق ندارد، اما ایران که چند سالی است هزینه حضور در برجام و نظارت‌های فراپروتکلی آژانس را داده، انتخاب‌های بسیاری در دست دارد. در صورتی که وضعیت اقتصادی بهبود و فضای سیاسی و اجتماعی و رسانه‌ای در کشور به خوبی مدیریت شود، با پایان این راند مهم از تلاش طرف غربی در «بازی بزدل» می‌توان برخی حقوق را از طرف غربی در میز مذاکره استیفا کرد. اما اگر فضای کلان حاکم بر منازعه درک نشود و برخی از سیاسیون به‌خصوص رسانه‌های وابسته به دولت قبل در داخل کشور به بخشی از کمپین فشارهوشمند بایدن و رفقایش تبدیل شوند، قاعدتاً هزینه این کارنابلدی‌ها از جیب ملت خواهد رفت.