هر ساله به‌ طور میانگین ۶میلیون هکتار از اراضی کشور یعنی نزدیک به ۵۰ درصد از زمین‌های کشاورزی زیر کشت گندم می‌رود اما برخی سال‌ها به دلیل شرایط کم‌آبی ناشی از خشکسالی و به‌صرفه نبودن کشت گندم و عدم استفاده از نهاده‌های تولید میزان تولید تحت تأثیر قرار می‌گیرد.

دولت برای اینکه سال آینده وضعیت تولید پایدار باشد، باید چند اقدام انجام بدهد؛ نخست اینکه قیمت گندم را برای دوره کشت آینده متناسب با هزینه‌های تولید اعلام کند، یعنی با توجه به شرایط تورمی کشور، قیمت گندم در کشورهای منطقه و قیمت گندم وارداتی، قیمت خرید تضمینی از کشاورز ایرانی را تعیین کند.
دولت علاوه بر خرید تضمینی باید حمایت‌های غیرقیمتی هم از تولید داخلی داشته باشد، مهم‌ترین اقدام در این زمینه تأمین نهاده‌های پایه تولید نظیر کود، سم و بذر است.
البته تجربه نشان داده است توزیع نهاده ارزان اگر بی‌ضابطه و بی‌نظارت باشد رانت و فساد ایجاد می‌کند. برای اینکه جلو این موضوع هم گرفته شود، دولت باید پیش از شروع فصل کشت، از طریق اتحادیه‌ها و تعاونی‌های تولید با کشاورزان مذاکره کند و در ازای دریافت ضمانت‌هایی نهاده‌های مورد نیاز را در اختیار آن‌ها قرار بدهد و در زمان برداشت هم گندم را دولت در اختیار خودش داشته باشد.
دولت از این طریق هم می‌تواند نهاده مناسب در اختیار کشاورزان قرار بدهد و هم گندم تولیدی را در اختیار خودش داشته باشد، در واقع به این شکل دولت می‌تواند با اطمینان بیشتری نسبت به سال آینده برنامه‌ریزی کند و همچنین این محصولات را از دسترس دلالان و قاچاقچیان این حوزه خارج کند.
یکی دیگر از اقدام‌های دولت، کشت قراردادی است؛ با کشت قراردادی دولت می‌تواند راحت برنامه‌ریزی کند که چند میلیون تن گندم در اختیار خواهد داشت و نگرانی‌های تولیدکننده داخلی هم برطرف خواهد شد.
دولت از همین‌ حالا می‌تواند این پیشنهادها را عملیاتی و اتحادیه‌ها و تعاونی‌های تولید را به خط کند؛ به‌ طور نمونه بگوید ۱۰ میلیون تن گندم در سال آینده می‌خواهم و هر کدام از این تعاونی‌ها سهمی از این هدف را باید محقق کنند.
نکته مهم برای تحقق این هدف گرفتن ضمانت لازم از تعاونی‌هاست تا اگر آن مقدار مشخص محقق نشد، ضمانت لازم فعال شود.