به گزارش قدس آنلاین، چهار مسئله امام موسی صدر در این کتاب، تبیین اهداف حرکت امام حسین(ع)، آسیب‌شناسی سوگواری با نگاه به اهداف آن، فرصت‌ها و ظرفیت‌های تربیتی واقعه عاشورا برای جامعه‌سازی و توجه ویژه به نقش زنانی همچون حضرت زینب(س) است.
صدر در گفتاری که با عنوان «سفر شهادت» در این کتاب منتشر شده، به تحلیل گفته‌ها و اشعار یزید پس از واقعه عاشورا می‌پردازد و آن را برملاکننده نقشه‌ای می‌داند که معاویه و یزید برای مبارزه با اسلام از درون آن طراحی کرده بودند و امام حسین(ع) از هنگام خروجش از مکه در روز ترویه تا رسیدن به کربلا، منزل به منزل درصدد اثبات و افشای آن بود. مسئله‌ای که یزید نیز درنهایت در کاخ خود به‌صراحت و بی هیچ پرده‌پوشی به آن شهادت می‌دهد و اسلام را نه وحی و رسالت بلکه بازیچه‌ای برای حکومت کردن در دست بنی‌هاشم می‌داند.
او در ادامه از مسئولیت امام حسین(ع) در برابر فردی حرف می‌زند که بقای اسلام را برنمی‌تابد، به درون اسلام نفوذ کرده و بر آن است اسلام را از بین ببرد و مردم نیز خاموش و آرام و همگام و ترسان و طمعکارند. او در ادامه این سؤال را از مخاطبان می‌پرسد که حسین(ع) در این وضعیت چه باید بکند؟
امام موسی صدر نتیجه خروج حسین بن علی (ع) علیه چنین وضعیتی و امتداد پیام آن تا به امروز را این چنین روایت می‌کند: «به یاد می‌آورم روزی همراه با جمعی از برادران فلسطینیمان در مصر بودیم، بر سر سفره نشسته بودیم که یکی از جوانان در بین غذا خوردن برخاست و گفت: خداحافظ و حاضران پاسخ دادند: به سلامت. هیچ صدای ناله یا خداحافظی بلند نشد، نه از زنان و نه از مردان. از آنان پرسیدم کجا می‌رود؟ گفتند: به جبهه. تعجب کردم؛ هیچ بدرقه‌ای نمی‌کنید؟ گفتند: نه، نسل‌های خود را بهای آزادی قدس قرارداده‌ایم و آن کسی که نسلش را و خودش را در راه آزادی امتش وقف کرده باشد، پیروز می‌شود. این همان معیاری است که حسین(ع) به ما می‌آموزد. حسین (ع) می‌گوید یزید هر چه بزرگ باشد و سپاهش هر چه عظیم باشد و هر اندازه که عوام‌فریبی‌اش گسترده و دامنه‌دار باشد و هر اندازه که افکارش جهنمی و گسترده باشد، فداکاری را به میدان بیاور تا همچون دسته‌های ملخ پراکنده شوند و از تو فرار کنند».
امام موسیِ ۴۵ ساله در گفتاری که با عنوان «حسین(ع)، وارث انبیا» در مجتمع آموزشی عالمیه ایراد می‌کند، در یک دسته‌بندی از سه گروه دشمنان امام حسین حرف می‌زند: گروه نخستی که حسین را کشتند ولی چون چیزهای محدودی از جمله تن‌ها و جسم‌ها را از بین بردند، ستمشان ناچیز بود؛ گروه دومی که تلاش داشتند آثار حسین را پاک سازند که هر چند از گروه اول خطرناک‌تر بودند ولی در پیاده‌سازی قصد و نیتشان ناتوان بودند و سومین گروهی که تلاش کردند چهره حسین بن علی(ع) و واقعه کربلا را در حد گریه و اندوه منحصر کنند.
صدر، این گروه را خطرناک‌ترین گروه دشمنان حسین(ع) معرفی می‌کند.
انتهای پیام/
نظر شما