به گزارش قدس آنلاین، دو روز گذشته بود که تیم ملی فوتبال ساحلی کشورمان در جام بین قاره‌ای در دبی با غلبه بر تیم ملی برزیل؛ به مقام قهرمانی این رقابت‌ها دست یافت.
تصویر شادی نکردن بازیکنان تیم ملی در مراسم اهدای جام آن هم پیش روی اکثر رسانه‌های ورزشی جهان اما بیش از قهرمانی خبرساز شد و حتی فدراسیون فوتبال به طور صریح در یک بیانه اعلام کرد که " بر اساس مقررات جمهوری اسلامی ایران و منشور اخلاقی المپیک و قوانین فدراسیون جهانی فوتبال (فیفا) مبنی بر رعایت اصول حاکم بر ورزش فوتبال و پرهیز از هرگونه رفتارهای سیاسی در میادین ورزشی، با اشخاصی که در این خصوص اخلاق حرفه‌ای و ورزشی را رعایت ننموده‌اند، وفق مقررات رسیدگی خواهد شد."
ابراز همدلی و همراهی صادقانه بازیکنان تیم ملی فوتبال ساحلی در روزهای غمگین ایران عزیزمان اقدامی قابل توجه است و حتی ممکن است برای عده‌ای نیز تحسین برانگیز هم باشد. اما با توجه به پیش رو بودن جام جهانی ۲۰۲۲ قطر؛ لازم است مقداری درباره شکل این واکنش و ابعاد و عواقب بعدی واکنش مشابه به این جنس از همراهی با مردم، تامل کرد.
شاید برای بعضی‌ها این نگرانی به وجود بیاید که در زمان حضور تیم ملی فوتبال کشورمان در رقابت‌های جام جهانی۲۰۲۲ قطر؛ اگر برای همراهی با این کنش‌های سیاسی و اجتماعی؛ بازیکنان تیم ملی فوتبال‌مان نیز کنشی مشابه به این کنش درخصوص اتفاقات اخیر از خود نشان دهند، چه اتفاقی خواهد افتاد؟
قطعا به عنوان یک چهره ملی در وهله اول و یک شهروند ایرانی در وهله بعدی حق اظهار نظر، کنش و یا حتی حق واکنش و خنثی بودن در برابر چنین واکنش‌های سیاسی در سطح ورزش، فوتبال و کل جامعه را دارند.
هیچکس نمی‌تواند برای این همراهی با اتفاقات و حوادث این روزهای کشورمان به آن‌ها خرده بگیرد اما تنها پرسشی که در این میان مطرح می‌شود این است که تمام شادی نکردن‌ها برای پیروزی و یا شادی‌های پس از گل با مفهوم سیاسی؛ به چه قیمتی است؟
با توجه به قوانین فیفا مبنی بر رعایت اصول حاکم بر ورزش فوتبال و پرهیز از هرگونه رفتارهای سیاسی در میادین ورزشی؛ بدیهی است هرگونه کنش سیاسی در زمین فوتبال، پاسخ آن از سوی فیفا نیز در زمین فوتبال خواهد بود.
همچنین چندی پیش فدراسیون فوتبال فیفا نامه‌ای به ۳۲ فدراسیون راه یافته به جام جهانی نوشت که در آن تاکید شده بود در جام جهانی به موضوعات سیاسی اشاره نشود.
در این نامه از طرف رییس فدراسیون جهانی فوتبال(فیفا) آمده بود: ما می‌دانیم که فوتبال نقش مهمی در کشورها دارد و به همان اندازه می‌دانیم که چالش‌ها و مشکلات زیادی با ماهیت سیاسی در سراسر جهان وجود دارد. اما لطفا اجازه ندهید فوتبال به هر جنگ ایدئولوژیک یا سیاسی که وجود دارد کشیده شود.
اگر تعدادی از بازیکنان تیم ملی فوتبال کشورمان، رفتار سیاسی در زمین از خود نشان دهند قطعا منجر به محرومیت تمام تیم ملی کشورمان خواهد شد و نه همان تعداد.
از سوی دیگر اگر تنها یک نفر هم با رفتار سیاسی در زمین مخالف باشد؛ همین مسئله سرآغاز تفرقه و دودستگی میان بازیکنان تیم ملی است. در نهایت ضربه ما هم به خودمان می‌بازیم، هم به حریف و هم به فیفا. همچنین حاصل یک حرکت که شاید از روی هیجان و یا شهوت کلیک خوردن بیشتر در فضای مجازی و رسانه است؛ به جز شکست البته دو دستگی بین خود تیم ملی و حتی دلخوری مردمی باشد که چشم به مانیتور تلویزیون در انتظار حس غرور آفرین یک پیروزی و یا لااقل یک بازی هیجانی است.
البته در این میان ناگفته نماند که کی‌روش بار دیگر عزم جدی خود را برای یکدلی تیم ملی کشورمان اثبات کرد و در یک حرکت قابل تحسین، با توجه به رفتار مهدی طارمی و سردار آزمون در بازی سنگال؛ برای دور ماندن از حاشیه دو دستگی در تیم ملی، دیروز تمام بازیکنان و اعضای تیم ملی را بر روی یک سفره در زمین چمن جمع کرد. همین اقدام به ظاهر ساده و تصویر تمام بازیکنان و کادر فنی دور یکدیگر بر سر یک سفره تاحدودی اطمینان خاطر را به ما می‌دهد که اگر افرادی سعی در ایجاد تفرقه میان تیم ملی داشته باشند؛ سرمربی تیم اجازه نتیجه بخشی به این تلاش را نمی‌دهد.
آنچه که این روزها غیرقابل انکار است؛ بیشتر شدن غم‌ها و رنج‌های ما ایرانی‌هاست. خیلی‌هایمان دلمان برای لحظه‌ای خنده و یا اشک شوق تنگ شده است. اما به دور از ترس محرومیت تیم ملی از سوی فیفا؛ چه چیز شادی‌آورتر، هیجانی‌تر و دلچسب‌تر از شادی گلِ مهدی طارمی با پاس گل سردار آزمون به انگلیس؟ حتی تصورش هم لذت بخش است.
نظر شما