این روزها اگرچه قطار برجام به دلیل ریاکاری طرف غربی، متوقف شده است، ولی موتور دیپلماسی و پیشرفت جمهوری اسلامی ایران شتاب دوچندان گرفته است. حرکت دولت سیزدهم در مسیر دیپلماسی فعال، غیر قابل اغماض است.
دیپلماسی فعال یعنی عملیاتی‌سازی ظرفیت‌های برزمین‌مانده و استفاده از ابزارهایی که در طول یک دهه گذشته معطل وعده‌های پوچ غرب و آمریکا بود. دیپلماسی فعال به ما می‌گوید برجام بخشی از سیاست خارجی است و همه آن نیست. دیپلماسی اقتصادی به ما می‌گوید اولویت حاکمیت کشور باید انتفاع همه‌جانبه ملی باشد. تحقق نیافتن انتفاع اقتصادی از برجام، موجب اتخاذ راهکارهای پویا و تصمیمات درست از سوی نظام برای حل موانع کشور از طریق روابط منطقه‌ای شد.
دولت سیزدهم توانسته بخش قابل توجهی از دستگاه دیپلماسی کشور را از انفعال و کم کاری خارج کند و آن‌ها را در راستای ارتقای اقتصاد سیاسی ایران به کار گیرد.
پیش از این حتی در دولت‌های نهم و دهم کسی به سراغ این ظرفیت‌ها نمی‌رفت؛ چراکه دستگاه سیاست خارجی آن زمان روابط خارجی را صرفاً در بلوک غرب جویا می‌شد.
اگرچه مسئولان دولت یازدهم و دوازدهم به دنبال آن بودند تا مذاکره با ۱+۵ را تصمیم نظام جلوه دهند، اما این واقعیت را باید همه بپذیرند که تصمیم تاریخی ارتقای روابط با همسایگان به‎خصوص پنج کشور مهم آسیای میانه و روسیه، مصلحت‌اندیشی حقیقی رهبر معظم انقلاب برای جلوگیری از سقوط کشور به سیاه‌چاله‌ از پیش در نظر گرفته‌ای بود که غرب‌گرایان داخلی و بدخواهان خارجی تدارک دیده بودند.
اگر ۱۰ سال پیش مسئله توسعه تجارت با روسیه دنبال می‌شد، امروز به جای آنکه در آستانه یک میلیارد دلاری شدن مبادلات با مسکو باشیم، قطعاً تراز تجاری ایرانی‌ها با تجار روس عددی افزون بر ۵ میلیارد دلار را نشان می‌داد.
این مسئله را باید به حامیان دولت قبل هم گوشزد کرد. اگر در طول یک دهه گذشته مسئله تشکیل شبکه اقتصادی تهران-پکن با جدیت دنبال می‌شد، امروز تازه اول راه نبودیم و به عنوان مثال در بخش حمل و نقل ریلی شاهد تکمیل بخش قابل توجهی از طرح‌های راه آهن با سرمایه‌گذاری طرف چینی بودیم.
مشکل آنجاست که برخی افراد به دلیل واسطه‌گری برای صنایع غربی همیشه کشور را از داشتن چنین فرصت‌هایی منع می‌کنند. یادمان نرود در سال گذشته؛ اعتماد به دیپلماسی اقتصادی پویا همگام با نقش‌آفرینی بین‌المللی دانش‌بنیان‌ها، صنایع جمهوری اسلامی ایران از جمله صنایع دفاعی را توانست به خارج از کشور برده و نخستین پروژه‌های کلان خارجی را به رخ کشورهای منطقه بکشد. چرا عده‌ای منکر اراده دولت سیزدهم برای توسعه روابط با کشورهای حوزه دریای کاسپین برای توسعه دایره شرکای اقتصادی ایران با هدف انتفاع اقتصادی کشور می‌شوند؟ جدیت و دغدغه‌ای که در دولت سیزدهم وجود دارد را باید در صحنه حضور فعال ایران در سازمان‌همکاری اکو و عضویت فعال در سازمان‌ همکاری‌های شانگهای دید. مواردی که ذکر شد تنها بخش کوچکی از پیشروی سیاست خارجی دولت سیزدهم در میدان دیپلماسی فعال است که متأسفانه با لکنت زبان صدا و سیما و کم‌کاری رسانه‌های مجازی کمتر به آن‌ها پرداخته می‌شود.
رهبر انقلاب در طول ماه‌های گذشته در سخنانی تأکید کرده‌اند باید دستاوردها را با مردم در میان بگذاریم تا آن‌ها از برکات تلاش دلسوزان جامعه مطلع شوند.
ضعف اطلاع‌رسانی، به مخالفان شکل‌گیری امنیت روانی در ایران، قدرت جسارت و دروغ‌پردازی می‌دهد تا آنجا که در گزارش‌های برخی از رسانه‌های نزدیک به رفورمیست‌های بلاتکلیف و جریان انحرافی، شاهد تلاش برای برجامیزه کردن همه چیز و گره زدن دوباره آینده کشور به مذاکرات بی‌نتیجه با غرب هستیم.
نکته آخر این است که سرمایه اصلی دولت سیزدهم اعتماد عمومی و اراده ملی است. باید همه نهادها ضمن اشراف بر تحولات پیش روی جامعه، نسبت به اطلاع‌رسانی همه دستاوردها و اطمینان‌بخشی به افکار عمومی گام بردارند.