به گزارش قدس آنلاین، «موسی عصمتی» از شاعران روشندل مشهدی است که مضمون اغلب شعرهایش آمیخته به دغدغه‌های اجتماعی و روابط انسانی است. «بی چشمداشت» و «بریل های ناگزیر» مجموعه ای از اشعار اوست که تاکنون به چاپ رسیده است.

در ادامه شعری از این شاعر توانا را با توضیحی که خود در ادامه آورده است، می خوانید؛

«برای کارگران نجیب کشورم، به ویژه کارگران معدن زغال سنگ که برای به‌دست آوردن لقمه ای نان حلال جانشان را مظلومانه از دست داده اند».

سال ها از درون تونل ها
هفت خوان را گذشت و نان آورد
اوکه نانش همیشه آجر بود
باز نان را به نرخ جان آورد
*
زیر کوهی که سنگ می بارید
کوره کوره دوباره آتش شد
در میان زغال ها می سوخت
قصه ی تلخ یک سیاوش شد
*
تا که نانش حلال تر باشد
در دل کوه ها خطر می کرد
با حقوقی که هی عقب افتاد
زندگی را همیشه سر می کرد
*
از فروش زغال ها اما
سهم او سفره های خالی بود
هیچکس هم به داد او نرسید
زندگی عین بی خیالی بود
*
کوه را عاشقانه می فهمید
کوه پژواک  لحظه هایش بود
کوه آواز خسته اش هر روز
کوه آئینه ی صدایش بود
***
زیر آوار ، بی صدا جان داد
او که نانش همیشه آجر بود
او که وقتی به خانه بر می گشت
دلش از دست دیگران پر بود

موسی عصمتی متولد سال ۱۳۵۳ سرخس، در روستای معدن آق دربند است. در ۱۲ سالگی بر اثر بیماری مننژیت حدودا ۴ سال به علت پیگیری امور درمان ترک تحصیل کرد و بالاخره به توصیه خانواده تصمیم به ادامه تحصیل در مدارس نابینایان گرفت. عصمتی در آموزشگاه نابینایان شهید محبی تهران و امید نابینایان درس خواند  و در دانشگاه بیرجند رشته زبان و ادبیات فارسی را پی گرفت تا کارشناسی ارشد ادامه داد و هم اکنون دبیر ادبیات دانش آموزان دبیرستان نابینایان در شهر مشهد است.