به گزارش قدس آنلاین، محمد شیری در توضیح این موضوع که خاستگاه پرورش یک بازیگر کجاست، بیان کرد: کسی که می خواهد بازیگر شود اول باید خودشناسی کند و خود را بشناسد؛ این که من کی هستم و در چه سن و سالی قرار دارم؛ در چه فرهنگ و جامعه ای بزرگ شده ام و کم کم این آدم به سمت جامعه شناسی بیاید چون ما بازیگران، زندگی ای که در جریان است را بازی می کنیم؛ یک روز دکتر می شویم و یک روز پلیس، روز دیگر قاتل یا مقتول. در نتیجه فرهنگ شناسی و جامعه شناسی یک بازیگر باید قوی باشد.

بازیگر سریال شب‌های برره (مهران مدیری ۱۳۸۴) تصریح کرد: قفسه کتابخانه چنین آدمی از زمانی که تصمیم می گیرد به سمت بازیگری برود باید غنی باشد.

وی افزود: باید عاشق باشید که هنر را ادامه دهید؛ اگر عاشق نباشید کار را رها خواهید کرد؛ همچنان که بسیاری بودند که به این عرصه وارد شدند و از یک شاخه به شاخه دیگر پریدند و در نهایت کار را رها کرده و رفته اند.

بازیگر فیلم سینمایی شمعی در باد (پوران درخشنده ۱۳۸۲) تصریح کرد: من در بازیگری که ۵۰ و اندی سال در آن هستم خودم را شاگرد می دانم و آدم هایی که به این عرصه می آیند باید بدانند که بازیگری معشوق بی رحمی است.

این هنرمند با اشاره به نقش آموزشگاه های بازیگری در تربیت بازیگر گفت: خوشبختانه امروز کلاس هایی هست که آموزش می دهند و خودم هم در دو جا تدریس می کنم، اگر افراد بتوانند این رشته را بخوانند و هنر و بازیگری را در دانشگاه یا موسساتی که به این منظور ایجاد شده فرابگیرند که چه بهتر اگر نه باید مشغول کاری دیگر شوند.

بازیگر سریال جیران (حسن فتحی ۱۴۰۰) ادامه داد: زنده یاد امین تاریخ و حمید سمندریان کلاس هایی داشتند که به صورتی کاملا حرفه ای و تخصصی آموزش بازیگری می دادند. امروز هم کلاس هایی که هستند نویدبخش هستند؛ همچنان که خروجی آن را در نمونه آثار قابل قبولی چون پوست شیر می بینیم.

وی یادآور شد: به شخصه در آموزش بازیگری انرژی می گذارم و خیانت نمی کنم و وقتی می بینم که جوانان عاشق می آیند، تلاش می کنم و فرصت می گذارم و سه ماهه طرف را روی صحنه می آورم. تئاتر، هنر و سینما صنعت است؛ به همین دلیل یک کارگردان تئاتر جرات نمی کند کسی را روی صحنه بیاورد که فقط رد شود. ولی به عنوان یک فیلمساز می شود در کوچه و خیابان از یک عابر با ۵ یا ۶ بار برداشت و تمرین، بازی گرفت.

بازیگر مجموعه تلویزیونی کیمیاگر (علی‌اصغر سنجری۱۳۵۳–۱۳۵۲) بیان کرد: در نهایت افراد باید بدانند که بازیگری را به عنوان شغل اول در نظر نگیرند چرا که اصلا قابل اتکا نیست. زمانی ما امنیت شغلی داشتیم اما به شخصه دوسال است که کاری نداشته ام. در نتیجه از نسلی که می خواهند وارد این هنر شوند می خواهم که اول پشت و پناهی داشته باشند و بعد وارد این کار شوند.

این هنرمند در پاسخ به این سوال که چرا در بین افراد پیشکسوت سوپراستاری وجود ندارد و تمامی سوپراستارهای سینمای ایران را آدم های جوان تشکیل می دهند، گفت: سوپراستار بسته به تعریف دارد؛ بسیاری از بازیگران قدیمی که دو یا سه نسل هم اینها را ندیده اند (شاید جسته و گریخته یکی از فیلمهایش را دیده اند)، امروز همچنان سرشناس هستند و مردم بر سر مزارشان می روند و گل می گذارند. در صورتی که به این نسل ربطی ندارد. پس محبوبیت زمان ندارد.

بازیگر سریال جایزه بزرگ (مهران مدیری ۱۳۸۴) افزود: اما مشکل سینمای ما این است که فیلم نامه نویسان چهارچوبی برای خودشان درست کرده اند که غلط است و در هالیوود و بالیوود این گونه نیست. مثلا می بینید که طرف در ۷۰ سالگی جایزه می گیرد و نقش اصلی را به او می دهند اما این جا این گونه است که برای فیلم ها صرفا دختر و پسر خوش قیافه‌ای را نقش اول می گذارند و ناگهان می بیند که بصورت مستمر و طولانی در مورد جنایت، خیانت، عشق پشت سر هم فیلم می سازند. امیدوارم مسئولان به فکر باشند و خواسته جوانان را برآورده سازند.

محمد شیری (۱۳۲۸) بازیگر ایرانی در سال ۱۳۴۹ فعالیت خود را آغاز کرد و به بازی در تئاتر تل (۱۳۴۹) به کارگردانی هادی اسلامی پرداخت.

در سال ۱۳۶۰ با بخش آیتم نمایشی برنامه سینما تئاتر از شبکه دو برای اولین بار وارد قاب تلویزیون شد و از سال ۱۳۶۲ تا ۱۳۶۷ با برنامه آقای اقتصادی به شهرت رسید و پس از آن به ایفای‌نقش در سریال‌ها و فیلم‌های تلویزیونی پرداخت و با مجموعه تلویزیونی شب‌های برره به اوج شهرت خود رسید.

مدت ها به عنوان بازیگر در تئاتر و تلویزیون فعالیت کرد تا اینکه در سال ۱۳۵۹ وارد سینما شد. فیلم های سینمایی پیشی میشی، لازانیا، قانون مورفی، یکی برای همه، دردسر بزرگ و سریال های ساختمان پزشکان، چارخونه، گنج مظفر، ناکجا کجا، جایزه بزرگ، تله فیلم چقدر وقت داری؟ و مجموعه نمایش خانگی جیران از دیگر کارهای این هنرمند هستند.