منصوره مصطفی‌زاده، کارشناس حوزه کودک و مجری درباره گسترش فضای مجازی در جامعه و تأثیر آن بر نویسندگان نوقلم حوزه کودک می‌گوید: فرایند تولد یک نویسنده سال‌ها گاهی 10سال طول می‌کشد. از زمانی که یک نفر علاقه به نوشتن را در خودش کشف می‌کند، نطفه یک نویسنده شکل می‌گیرد. این تازه نخستین قدم است! علاقه به نوشتن و خوب نوشتنِ بعضی چیزها، مرحله گِل خام نویسنده است اما امروزه افرادی با استعداد نویسندگی و با عشق و اشتیاق به نوشتن پا به عرصه کلمات می‌گذارند. آن‌ها باید بازی را از زمین فضاهای مجازی شروع کنند، چون نه دیگر پاورقی روزنامه‌ها خواننده دارد، نه ده‌ها مجله ریز و درشت منتشر می‌شود که به هر کس با اندکی ذوق و علاقه، یک ستون کوچک برسد.
او به آسیب‌ها و نقاط قوت فضای مجازی اشاره می‌کند و می‌گوید: زمین خاکیِ نویسندگی، رینگ بی‌رحم فضای مجازی است. جایی که هر کس با هر سطحی از معلومات یا ذوق ادبی می‌تواند صریح‌ترین نظرات را پای نوشته‌های چنین نویسنده‌ای ثبت کند. مواجهه تند و بی‌پرده با نظرات عمومی، از طرفی موجب می‌شود تعارفات معمول محافل ادبی کنار برود، اما این را هم دارد که دستِ تازه‌قلم‌ها را با طناب‌های کوچک اما پُرشماری می‌بندد. نویسنده برای یافتن سبک منحصر به فرد خود باید احساس امنیت کند، اما فضای مجازی هر کس را به سمت عامه‌پسندتر شدن سوق می‌دهد.
مصطفی‌زاده تصریح می‌کند: افرادی هستند که دوره‌های متعدد نویسندگی را هم گذرانده‌اند، از استادان هم درس گرفته‌اند و چند سالی هم نوشته‌هایشان را منتشر کرده‌اند اما روند چاپ آثارشان با مشکل مواجه می‌شود.
او اظهار می‌کند: سال‌هاست جوانان مستعدی پا به عرصه نوشتن می‌گذارند، اما کسی برایشان «مادری» نمی‌کند. هیچ نهاد یا مطبوعه یا محفلی روی این گل‌های خام دست نمی‌کشد و ورزشان نمی‌دهد تا شکل بگیرند. جوان‌ها در فضای بی‌انتها رها شده‌اند و نویسندگان قدیمی دارند پیر می‌شوند و دیگر خانه‌هایشان شبیه خانه‌های بچه‌های این دوره و زمانه نیست و کتاب‌هایشان هم کتاب‌های صمیمی و دوست‌داشتنی بچه‌ها از آب درنمی‌آید.
نظر شما