به گزارش قدس آنلاین، شاهین موسوی کاپیتان تیم ملی بوکس بعد از شکست مقابل نعمت‌الله‌اف تاجیکستانی در مرحله یک‌شانزدهم نهایی مسابقات وزن ۸۰- کیلوگرم بازی‌های آسیایی هانگژو اظهار داشت: مردم می‌دانند من زحمت کشیدم ولی مدال در یاد همه می‌ماند. متأسفانه نشد که روی سکو بروم. مشت بیشتری زدم ولی فکر می‌کنم چون روی پاهای خودم نبودم، داور به من امتیاز نداد. حس می‌کنم ضعفم در پاهایم بود. از نظر بدنی و ذهنی خیلی خوب بودم و اصلا فکر نمی‌کردم شکست بخورم. من بوکسورِ روحی هستم و اگر مغزم آرام باشد همه کار می‌کنم. مغزم هم آرام بود ولی واقعا نمی‌دانم چه شد.

وی افزود: دستانم مشکلی نداشت و نقطه ضعفم پاهایم بود. در راند سوم هم باید پیروز می‌شدم اما وقتی روی سر حریف می‌افتید، شرایط فرق می‌کند. فدراسیون زحمات زیادی برای ما کشید. همه در دهکده ورزشکاران دیدند من در یک هفته اخیر حتی روزی دو وعده تمرین کردم تا بدنم از پیک آمادگی دور نشود. واقعا نمی‌دانم چرا این اتفاق افتاد.

ملی‌پوش بوکس ایران در خصوص اینکه چهار بوکسور حذف شده‌اند و تنها ایمان رمضانپور باقی مانده، گفت: ان‌شاءالله او بتواند مدال بگیرد. من سعی کردم علاوه بر خودم به بچه‌ها کمک کرده و آنها را آرام کنم. تلاش کردم به هم‌تیمی‌هایم نیز اعتماد به نفس بدهم.

موسوی عنوان کرد: اردوها و تورنمت‌های خوبی را پشت سر گذاشتیم. شخصا از زحمات آقای روح‌الله حسینی رئیس فدراسیون تشکر می‌کنم. همه‌جوره خوب بودم و باید در راند سوم برنده می‌شدم. تمام تلاش خود را انجام دادم ولی نتوانستم موفق شوم. البته بازی‌های آسیایی جنبه کسب سهمیه المپیک را هم دارد.

ملی‌پوش بوکس ایران خاطرنشان کرد: نمی‌خواهم کسی را خوشحال یا ناراحت کنم. تمام تمرکز خود را گذاشتیم و شرایط خوبی نیز داشتیم. در تورنمنت‌های پیش از بازی‌های آسیایی هم نتایج خوبی گرفتیم. با توجه به اینکه بهترین‌های آسیا در این رقابت‌ها سهمیه می‌گیرند، فکر می‌کنم در مسابقات جهانی ایتالیا و تایلند شرایط برای کسب سهمیه راحت‌تر است.

وی تصریح کرد: چهار، پنج ماه در اردو بودیم و خوابگاه نصرت تبدیل به خانه ما شده است. از جمع آنهایی که سهمیه می‌گیرند شاید دو نفر به جهانی و دو نفر هم از اروپا و آمریکا نیایند و در این صورت کیفیت مسابقات نسبت به دوره‌های قبلی کاهش پیدا کند اما اول باید هفت خوان رستم را در ایران رد کنیم. اگر آقای حسینی نبود شاید اصلا به بازی‌های آسیایی اعزام نمی‌شدیم. سه اردوی مشترک با عراق، ترکیه و اردن داشتیم و آقای حسینی کنار رینگ بود. در نهایت او باعث شد من به هانگژو اعزام شوم.