طبق آمار ها حدود ۲۶درصد جمعیت کشور در روستاها سکونت دارند، از این رو تقویت هویت فرهنگی استان ها نیز در پرتو غنی سازی جایگاه روستا ها صورت می گیرد و از عواملی نظیر اجتماع محلی ، انسجام ، اعتماد و مشارکت روستائیان می توان به منظور رشد و ارتقائ مواردی همچون ارتقای روحیه تعاون گرایی و همکاری های داوطلبانه در پیشبرد امور اجرایی استفاده نمود.
از طرفی روستاها اهرم قابل اتکایی در پشتیبانی از نظام اقتصادی استان ها می باشند و با تولیدات مختلف ، زمینه صادرات کالاهای گوناگون را فراهم می نمایند. در حقیقت شناسه قدرت اقتصادی یک جامعه بر محوریت روستا شکل می گیرد.علاوه بر این ، تولیدات روستاها ، تکیه بر اقتصاد تک محصولی نفت را نیز کاهش می دهند. البته توجه به روستاها ، نباید به کشاورزی و دامداری محدود شود .بلکه تشویق و تسریع رشد اقتصادی در مناطق روستایی جهت ایجاد شغل و بهبود کیفیت زندگی روستایی برای ادامه زندگی و پایداری در روستا امری حیاتی می باشد.
رشد وتوسعه روستاها نیازمند نظام برنامه ریزی جامع وکارآمداست.با توجه به سابقه بیش ازنیم قرن برنا مه ریزی توسعه در کشور ، نظام برنامه ریزی توسعه روستایی همچنان دارای نارسایی های اساسی است.
برخی معتقدند برنامه ریزی روستایی بدون ارتباط باشهر وبرنامه ریزی شهری بدون ارتباط با روستاهای اطراف ،موفق نخواهد بود، به عبارت بهتر است برنامه ریزی به صورت هماهنگ ومبتنی برنیازهای شهروتولیدات روستاباشد.
نبود برنامه ریزی وتهیه برنامه های پنج ساله در سطح محلی، عدم وجود رابطه منطقی و درست بین سطوح استانی منطقه ای ومحلی ،برنامه ریزی وحاکمیت برنامه ریزی بالا به پایین،حاکمیت برنامه ریزی بخشی در ساختارنظام برنامه ریزی روستایی، عدم مشارکت مردم وسازمانهای دولتی وتعاونی هادر برنامه ریزی تصمیم گیری و اجرا، منطقه ای بودن طرح ها و قوانین برای اراضی کشاورزی و جنگلداری وهمچنین فقدان مدیریت یکپارچه در برنامه ریزی وتوسعه نواحی روستایی از مهمترین ویژگی ها ویا به عبارتی نارسایی های نظام برنامه ریزی روستایی می باشد.
بنابراین باید با توسعه کار آفرینی و ایجاد شرکت های کارآفرین با اتکا بر منابع روستا و ایجاد انگیزه رقابتی و خصوصا رونق دادن به صنعت گردشگری روستائی در استان ها ، علاوه بر اشتغال و تولید ، زمینه دسترسی روستاییان ، به کالاها و خدمات مورد نیاز را فراهم نمود که این امر تاثیر زیادی در رشد اقتصادی روستاها و ماندگاری بیشتر ساکنین دارد.اگرچه روستاییان با چالش های نظیر عدم دسترسی به امکانات و سرمایه ، مشکل در عرضه کالاها و خدمات، ریسک پذیری کمتر در روستاها و کمبود سازمان های حمایت کننده مواجه هستند اما، اهمیت قایل شدن برای ساکنان روستا ها می تواند کمک زیادی به تامین امنیت اجتماعی در استان ها داشته باشد و با کاهش حجم ناملایمات اجتماعی ، پدیده مهاجرت روستانشین ها به شهررا کاهش دهد.
ازطرفی بخش صنعت و روستا نیز بایکدیگربایدهماهنگ وتلفیق داشته باشند.به عبارت دیگر، صنعت باید درخدمت روستا و روستا در خدمت صنعت باشد، مسئولان بخش روستایی وصنعت بایدمسائلی همچون آب،خاک، ،میزان راندمان تولید،نگهداری،تبدیل ومسائلی ازاین قبیل راباهمفکری وهم اندیشی یکدیگربررسی و راهکارهایی تصویب نمایند.به طورمثال یکی ازجمله موارده عمده ای که جامعه روستایی ازآن رنج ومتضررمی شوندنبودسردخانه ومراکزنگهداری برای محصولات تولیدی دربخش کشاورزی ودامپروری است که منجربه فاسدشدن این محصولات و یا فروش آنهابه قیمت های پایین به دلالان است.
از این رو نامگذاری ۱۵ مهرماه به عنوان روز روستا و عشایر صرفا نباید در قالب یک نامگذاری در تقویم باقی بماند و توجه به مواردی همچون تلفیق بخش صنعت و روستا درتحقیق،تولید،توسعه،نوآوری های آموزشی وایجادمراکزمشترک پژوهشی یکی ازجدی ترین موضوعاتی است که در صورت تحقق می تواند زمینه ساز استفاده از امکانات و سرمایه های طبیعی و تولیدی روستائیان دربخش های نیروی انسانی،کشاورزی،دامپروری وصنایع دستی گردد. همچنین تغییرات دائمی درسیاست گذاری های مرتبط با روستا ، برنامه ریزی های توسعه وتوانمندسازی روستاهاوسرمایه گذاری دراین جهت باعث رشدوشکوفائی بخش روستایی،عاملی جهت جلوگیری مهاجرت روستائیان به شهرها ودرنهایت تعالی وتوسعه کشور و نظام خواهدشد.
نظر شما