به گزارش قدس آنلاین، موفقیت خیره کننده حسین رسولی پرتابگر دیسک ایران در بازیهای آسیایی هانگژو نشان داد با وجود خداحافظی احسان حدادی، ملی پوش رکوردار ایران در این ماده حالا می توان امیدوار بود که رسولی جای خالی او را پر کند تا همچنان ایران در پرتاب دیسک صاحب عنوان و سکو باشد. اما نکته تعمق برانگیز در خصوص حسین رسولی، بی مهری های سریالی مسوولان در قبال این قهرمان ورزش ایران است، او همانند بسیاری از ورزشکاران شاخص ایرانی که در میادین بین المللی صاحب عنوان شده از مسوولان ورزش ایران بابت تبعیض‌های موجود در حوزه ورزش به شدت ناراحت و دلخور است و معتقد است اگر وضعیت به همین منوال ادامه پیدا کند قطعا نمی‌تواند در رقابت با سایر ورزشکاران حرفه‌ای کشورهای صاحب عنوان به موفقیتی خیره کننده دست پیدا کند. به همین دلیل به سراغ وی رفتیم تا با او درباره به صورت بی پرده و صریح گفت و گو کنیم.
* کسب نشان طلا در رابت با یکی از بهترین ورزشکاران حاضر در این رشته به نوعی یکی از مهمترین اتفاقاتی بود که تو توانستی به آن دست پیدا کنی، از اهمیت رقابت با احسان حدادی در هانگژو و کسب نشان خوشرنگ طلا کمی صحبت کن؟
- همانطور که اشاره کردید، دستیابی به این نشان کار ساده و راحتی نبود، به ویژه اینکه رقیب اصلی من یکی از ستاره های ورزش ایران و جهان بود، با این حال با وجود اینکه من حمایت خوبی نشدم و پشتوانه قوی و مستحکمی نداشتم با کمک خدا و مشورت های مربی خودم آقای سپهرزاد توانستم این موفقیت را به دست بیاروم تا مزد زحمات زیاد این چند ماه اخیر را به این شکل به دست آورم،اما شاید باور نکنید اما پیش از مسابقه می دانستم می توانم این عنوان را به دست بیاورم چون برای این اتفاق خیلی سختی کشیدم.
از طرفی رقابت با یکی از اسطوره های پرتاب دیسک خیلی انرژی خوبی برای من داشت، رقابت با احسان حدادی برای من باعث افتخار بود، با این حال بسیار خوشحالم که مدال طلا و نقره این ماده به ایران رسید و در نهایت یک اتفاق بزرگ و افتخاری شیرین برای ورزش ایران به ثبت رسید تا شرمنده مردم ایران نشوم.
*شب قبل از شروع مسابقات تصور می کردی در پایان این رقابت روی سکوی نخست قرار بگیری و در نهایت نشان طلای این رشته از آن تو باشد؟
- من پنج ماه شبانه روز به این موفقیت فکر می کردم، حتی شاید باور نکنید اما حتی در ذهن خودم به این نکته فکر می کردم چطوری روی سکو بروم، چگونه در برابر دوربین عکاسان حاضر در استادیوم ژست بگیریم، به هر تقدیر وقتی با انرژی مثبت به دنبال کسب یک موفقیت و هدف باشید قطعا می توانید این موفقیت بزرگ را رقم بزنید، من هم در این مدت تمام تلاش خودم را به کار گرفتم تا این ماجرا به حقیقت بپیوندد.
* ما در این مدت با هر یک از قهرمانان و مدال آوران بازی های اسیایی هانگژو که صحبت کردیم، به یک نقطه اشتراک عجیب رسیدیم که ورزشکاران و قهرمانان ما در مسیر کسب موفقیت تنها بودند و هیچ پشتیبانی و شرایط مناسبی برای حضور آنها در این مسابقات وجود نداشت، درباره حسین رسولی نیز این ماجرا وجود داشت؟
- متاسفانه ما هرگز یک تیم نبودیم و نیستیم،شاید این اتفاق درباره فوتبال و والیبال و رشته های تیمی رخ داده بود اما در خصوص دو و میدانی از این خبرها نبود، حداقل درباره خودم می توانم با قاطعیت بگویم که هیچ کسی همراه من نبود و من به تنهایی ناچار بودم که بار همه مشکلات را به دوش بکشم، البته باید به این نکته اشاره کنم که در این مسیر فقط و فقط مربی خوبم آقای هادی سپهرزاد و کمک های پدرم متوجه من شد وگرنه هیچ خبری از توجه و کمک مسوولان نبود.
خیلی راحت اگر بخواهم عنوان کنم اصلا کسی نمی دانست حسین رسولی شانس مدال و عنوان قهرمانی است، به همین دلیل نه کمکی نه حمایتی برای من وجود نداشت!
* پس وعده حواله خودرو یا پاداش ویژه برای حسین رسولی در کار نبود؟ همه چیز به همان پاداش پای سکو ختم شد؟
-نه متاسفانه! همان پاداشی که دوستان تعیین کردند دقیقا به درد چه کاری می خورد، من امروز که با شما صحبت می کنم هزاران مشکل دارم که اصلا نمی دانم باید با آنها چکار کنم! شما تصور کنید ۹۰۰ میلیون تومان به من پای سکو پاداش دادند با این مبلغ کدام مشکل را می توانید حل کنید؟ با این پول نهایتا می توان یک ماشین خرید و گرنه به درد هیچ کار دیگری نمی خورد! در حالی که برخی رشته ها علی رغم ناکامی و عدم موفقیت با یک نگاه ویژه به پاداش های میلیاردی رو به رو شدند!
من اصلا قصد مقایسه میان فوتبال و رشته های ورزشی را ندارم، اما خودتان قضاوت کنید وقتی به آنها حواله وادرات خودرو می دهند اختصاص پاداش نهصد میلیون تومانی به من و بقیه کسانی که طلا آوردند چه مشکلی را حل می کند؟ آنها جدا از این پاداش های میلیاردی قراردادهای میلیاردی هم امضا می کنند که حداقل رقم قراردادشان ۲۵ میلیارد تومان است اما من امسال با باشگاه گل گهر قرارداد بستم که اگر تمام امتیازهای ممکن را بگیرم نهایتا ۱۲۰ میلیون تومان دستمزد خواهم گرفت حالا تصور کنید من با این دستمزد و این پاداش دقیقا چه کاری می توانم انجام دهم.
شاید باورتان نشود اما وقتی من هزینه های آماده سازی و مکمل های ورزشی ام را باید خودم پرداخت کنم این دستمزد جوابگوی زندگی من می شود؟ من ماهی حدود ۵۰ میلیون تومان به صورت میانگین هزینه مکمل های ورزشی مورد نیازم را پرداخت می کنم حالا شما یک حساب سرانگشتی بکنید من با دستمزد ۱۲۰ میلیون تومان در سال می توانم همانند یک ورزشکار حرفه ای در قاره آسیا یا اروپا خودم را در شرایط ایده آل حفظ کنم؟
* حسین رسولی به جز فعالیت در ماده پرتاب دیسک، شغل دیگریهم دارد که هزینه های زندگی‌اش را تامین کند؟
من به جز این کار شغل دیگری ندارم، اما وقتی در زمستان میزان تمریناتم زیادتر می شود، مجبورم برای جبران هزینه های زندگی ام و خرید مکمل های ورزشی صبح ها تمرین کنم، شب ها در تاکسی اینترنتی کار کنم تا بتوانم هزینه های تمریناتم را به دست بیاورم چون هیچ خبری از حمایت و پشتیبانی درستی نیست به همین دلیل من نمی توانم دست روی دست بگذارم تا شرایط به همین منوال پیش برود.
* امیدوارم که بعد از این مدال ارزشمند و خوشرنگ شرایط کمی تغییر پیدا کند، در این مدت کسی به سراغ تو آمده تا در جریان مشکلات تو قرار بگیرد؟
- والا من از وقتی که من به ایران برگشتم جز شما و چند دوست دیگر از بچه های رسانه هیچ کسی حتی سراغی از من نگرفته است، من واقعا از این همه بی تفاوتی و بی مهری ناراحتم، مسوولان استان مرکزی به استقبال من آمدند و آقای استاندار بعد از اینکه عکس های خودشان را با من گرفتند به من یک حواله ۳۰ میلیون تومانی دادند که هنوز آن حواله هم نقد نشده! بعد از سیزده چهارده روز تصور می کردم حداقل همان حواله ۳۰ میلیون تومانی برآورده شود که خوشبختانه همان حواله هم نقد نشده و یکسری قول های دیگر دادند که انگار خبری از تحقق هیکدام از آنها نیست!
شاید باورتان نشود اما هیچ کسی حتی یک زنگ هم به من نزده و این برای من خیلی عجیب است، البته مطمئنا بعد از این صحبت ها مطمئن دوستان متوجه خواهند شد و شرایط را برای من بدتر هم خواهند کرد و بابت طرح این مطالب بازخواست هم خواهم شد. چون بعد از مسابقات آسیایی تایلند من گلایه های خودم را در قالب یک استوری در صفحه شخصی ام منتشر کردم که دوستان خیلی از من ناراحت شدند حتی مذاکراتی انجام دادند که من حتی به مسابقات بازی های آسیایی هانگژو هم اعزام نشوم، اما با اصرار رئیس فدراسیون و شخص آقای داوری من در نهایت به بازی های آسیایی اعزام شدم تا در این مسابقات حضور داشته باشم.
من خیلی ساده و بدون تعارف فقط به دنبال حل مشکلات خودم بودم تا حداقل ها برای من رعایت شود اما دوستان طاقت هیچ حرف و انتقادی را ندارند به همین دلیل تصور می کنم بعد از این مصاحبه هم دوباره همان آقایان دست به کار شوند تا من از اعزام به مسابقات بعدی محروم شوم.
* تصور می کنید ورزشکاران کشورهای دیگر نیز با این شرایط در حال آماده سازی هستند یا اینکه داستان آنها کاملا متفاوت است؟
-واقعا شرایط برای ورزشکاران خارجی زمین تا آسمان با شرایط ما فرق می کنند.مسوولان کشورهای دیگر برای ورزشکاران خود همه کار می کنند تا در میدان رقابت بدون کوچکترین دغدغه ای فقط به دنبال کسب مقام و موفقیت باشد اما من اینجا از صبح تا شب باید استرس همه چیز را داشته باشم، کدام ورزشکار خارجی دغدغه مسکن دارد، کدام ورزشکار خارجی دغدغه مکمل و کفش دارد، شاید خنده دار باشد اما هیچ کسی شرایط من را در پرتاب دیسک ندارد.
من حتی برای تهیه کشف مخصوص پرتاب هم با مشکل مواجه هستم، اما من با تمام این شرایط می جنگم که فقط تمرین کنم و آماده باشم، اما ورزشکاران و حریفان من هیچ کدام از این مشکلات ندارند، آنها از هر نظر تامین می شوند و ما اینجا از هر نظر محدودتر می شویم. تمام هزینه های رشته فعالیت من دلاری است که واقعا کمرشکن است و ما در اینجا درآمد ریالی هم نداریم، چگونه و بر چه اساسی من باید با ورزشکار خارجی که در وفور نعمت است رقابت کنم، با این شرایط موفقیت در المپیک و لیگ الماس کار بسیار سخت و دشواری است.
تمام حریفان ما با توپ پر می آیند و تا دندان مسلح هستند اما ما با دست خالی می خواهیم به جنگ آنها برویم! پس طبیعی است که ما برای رقابت با این حریفان با دردسرهای فراوان رو به رو باشیم.
* حسین رسولی تا چه زمانی با این شرایط قادر به ادامه فعالیت است؟ طبیعتا یک زمانی دیگر توان ادامه این شرایط را نخواهی داشت؟
-حسین رسولی واقعا نمی تواند با این شرایط ادامه دهد، من تا کی قرار است با این شرایط بدن خودم را در شرایط ایده آل باقی نگه دارم، طبیعتا این فضا کار را سخت می کند و تحمل این شرایط واقعا دشوار است. من برای حفظ همین رکورد هم کار بسیار دشواری داریم.
* مسوولان فدراسیون دو و میدانی چقدر از تو حمایت کردند یا اینکه همراهان تو در سفر هانگژو صرفا توریست بودند؟
-از حق نگذریم مسوولان فدراسیون دو و میدانی به ویژه آقای داوری تا جایی که از دستش کار بر آمد برای حمایت من انجام داد، از زمانی که داوری به فدراسیون آمد شرایط برای من کمی تغییر کرد، کمک هزینه مسکن به من داده شد، برخی مشکلاتم حل و فصل شد اما نمی توان به این میزان حمایت بسنده کرد،رئیس فدراسیون در حد توانش به من کمک کرد او حتی با مسوولان استان مرکزی به شدت وارد چالش شد که باید حسین رسولی به مسابقات اعزام شود اما مسوولان استان مرکزی اعتقادی به من نداشتند و صرفا به واسطه اینکه من از آنها گلایه کرده بودم تاکید داشتند که من نباید به مسابقات هانگژو اعزام شوم که خدارو شکر من در این مسابقات با کمک خدا و دعای خیر مردم توانستم روی سکو بروم تا روسیاهی برای من نزد مردم باقی نماند.
* اگر قرار باشد در یک جمله با وزیر ورزش و جوانان صحبت کنید، آن یک جمله چه خواهد بود؟
آقای وزیر ! تبعیض میان رشته های ورزشی را از بین ببرد، کمی عادلانه تر با رشته ها ورزشی برخورد کنید.
* اگر زمان به عقب برمی گشت با در نظر گرفتن شرایط کنونی قطعا رشته انفرادی و دو و میدانی را انتخاب نمی کردی؟
اگر به گذشته برمی گشتیم به واسطه داستان هایی که امروز در رشته های انفرادی وجود دارد و تبعیض های بی پایان قطعا رشته های انفرادی را هرگز انتخاب نمی کردم. مثلا یک رشته ورزشی مثل فوتبال با چهل نفر به مسابقات اعزام می شوند دریغ از ذره ای موفقیت و رفتن روی سکو ولی ورزشکاران رشته های انفرادی با سخت و مشقت فراوان زحمت می کشند و روی سکو می روند اما به اندازه حتی یک درصد فوتبالی هم مورد توجه قرار نمی گیرند! بعد آنها دستمزدهای میلیاردی اما ورزشکاران انفرادی حتی دستمزد میلیونی هم ندارند.
نظر شما