به گزارش قدس آنلاین به نقل از تسنیم، مرکز پژوهش های مجلس در گزارش اخیر خود به ارائه راهکارهایی برای حل معضل بیکاری در برنامه ی هفتم پرداخته است. یکی از پیشنهادات این مرکز این است که برای پایین آمدن نرخ بیکاری جوانان، حداقل دستمزد به‌طور خاص برای افراد زیر بیست سال و بدون سابقه بیمه به هفتاد درصد حداقل دستمزد مصوب کاهش پیدا کند.

هادی ابوی, دبیر کانون عالی انجمن‌های صنفی کارگران کشور در واکنش به پیشنهاد مرکز پژوهش های مجلس درباره اینکه برای حل معضل بیکاری حقوق افراد زیر ۲۰ سال به ۷۰ درصد حداقل دستمزد کاهش یابد‍ گفت: این طرح به گونه ای دیگر (اشتغال دانشجویان در قالب طرح های کارورزی و مانند آن)سال ها قبل دنبال شد و به نتیجه نرسید. اما در شرایطی که نیروی کار به دلیل دستمزد پایین مشغول کار نمی شود اجرای چنین طرح هایی کارآیی ندارد.

 ابوی بیان کرد: متأسفانه به دلایلی مانند حقوق کم, نیروی کار تمایلی به کار کردن ندارد. بارها از سوی کارفرما درخواست نیرو داده‌اند اما نیروی کار قبول نمی‌کند.

وی ادامه داد: بسیاری از کارفرمایان تمایل دارند که حقوقی بالاتر از حقوق وزارت کار را پرداخت کنند اما نیروی کار جذب کنند. نیروی کار با تغییرات در بازار کار ترجیح می‌دهد که به سمت مشاغل نوین مانند مشاغل مجازی و اینترنتی برود. نیروی کار فعلی ما در حال حاضر با سطحی از آگاهی که دارد, متأسفانه حاضر به فعالیت در خط تولید کارخانه‌ها نیستند؛ ترجیح می‌دهند با دانش خود در مشاغلی که درآمد بیشتر دارد مشغول کار شوند. به همین دلیل شرایط عرضه و تقاضای نیروی کار نسبت به گذشته تغییر کرده است.

دبیر کانون عالی انجمن‌های صنفی کارگران کشور بیان کرد: باید فرهنگ کار اصلاح شود. در حال حاضر جوانان به فکر این هستند که درآمد بیشتری داشته باشند, به همین دلیل حاضر به اینکه سر ساعت مشخص تحت قوانین و ضوابط مشخص مشغول کار شوند نیستند.

نماینده کارگران در شورای عالی کار افزود: در حال حاضر منظور از کار بهتر این نیست که کارگر استراحت بیشتر داشته باشد و جایگاه کاری‌اش بالاتر باشد، بلکه بیشترین بحث کارگر درآمد است. یعنی درآمد کارگر به گونه‌ای باشد که بتواند زندگی‌اش را تأمین کند. اصلاح بعضی موارد از تأمین اجتماعی و قانون کار در بهبود فرآیند کار مهم است.

وی ادامه داد: درحال حاضر مشاهده می‌کنیم که کارفرمایان شغل را ایجاد کرده‌اند، اما نیروی کاری برای شغل وجود ندارد، این شغل برگرفته از معیشت است. معیشت کارگران باید واقعی دیده شود. واقعیت جامعه این است که هزینه سبد معاش کارگران از حقوق دریافتی آنها بسیار بیشتر است. از آنجایی که چنین درآمدی برای یک کارگر در یک شغل دیده نمی‌شود، به صورت اجباری کارگر مجبور است مدام به دنبال شغلی باشد که درآمد بهتری داشته باشد.بنابراین اجرای چنین طرح هایی کارآیی ندارد.