وحیده علی‏‌میرزایی، پژوهشگر حوزه زن و خانواده در یادداشتی، به موضوع عفت‌ورزی زن و مرد در جامعه و نقش زنان در سلامت خانواده و جامه پرداخته است.

خانواده مرکز عشق، امید و تحقق آرزوهای شیرین دخترها و پسرها است. هر چه پیوند زن و شوهر صمیمی‌‏تر و قوی‎تر باشد، استحکام خانواده نیز بی‎تر خواهد بود. اگر عفاف و حجاب در جامه‌‎ای به ‏طور کامل رعایت شود، روابط جنسی به محیط خانواده محدود شود و حریم زن و مرد در محیط بیرون از منزل حفظ شود، جوانان به ازدواج تمایل بیش‏تری پیدا می‏‌کنند و خانواده‏‌های تشکیل‏ شده نیز ثبات بیش‏تری خواهند داشت. برعکس اگر آرایش و تبرج در اجتماع رواج یابد، حریم روابط زن و مرد در اجتماع شکسته شود و افکار انحرافی در جامعه گسترش یابد، کانون گرم خانواده به سردی می‌‏گراید و عشق و محبت در خانواده جای خود را به تنفر می‏‌دهد و نخستین کانون تربیت و مهر و عاطفه کودکان ویران می‏‌شود و در نهایت آمار طلاق و فحشا به‏ فزونی می‌‏گراید. بی‌‏تردید نهاد خانواده در پرتوی پاسداری از حریم حجاب و عفاف است که درخشش و بالندگی لازم را پیدا خواهد کرد. زن و مرد باید عفاف و اعتماد متقابل را رکن اصلی این پیوند قرار دهند؛ در غیر این صورت، این پیوند با آتش هوس به خاموشی خواهد گرایید.

حضور زنان و مردان در جامعه به‏ صورتی که هیچ‏گونه تحریک و شائبه جنسی با آن هم‏راه نباشد، آن جامعه را استوار و مستحکم می‌‏کند و عفت‌ورزی آنها در محیط تحصیل، کار، اداره، بازار و ... زمینه‌‏ساز سلامت، پیش‏رفت و تعالی آن جامعه خواهد شد؛ لیکن اگر به اصل عفاف توجه نشود، حریم‏‌ها حفظ نشود و فساد در جامعه رواج یابد، عامل تباهی و سقوط آن جامعه نیز فراهم خواهد شد. به گفته منتسکیو، اندیش‏مند و نظریه‌‏پرداز فرانسوی قرن هجدهم میلادی، «در حرکت دموکراسی از دست رفتن عفت، بزرگ‏ترین بدبختی‏‌ها و مفاسد را باعث می‌‏شود تا جایی که اساس حکومت را از بین می‌‏برد». تاریخ بشری چه در جوامع اسلامی و چه در جوامع غیراسلامی این مطلب را به‏ وضوح ثابت کرده است.

با توجه به آرامش روانی که زنان با مراعات عفت و حجاب به ‏دست می‏‌آورند طراوت و زیبایی آنها پایدارتر خواهد بود. امام صادق(ع) می‏‌فرمایند: «حجاب المرئه انعم لحال‌ها و جمالها، حجاب زن برای طراوت و زیبایی‏‌اش مفیدتر است».

با رعایت عفاف و حجاب، آراستگی‏‌ها و زیبایی‏‌های ظاهری جهتی صحیح می‏‌یابد، از انحراف فکر و ذهن کاسته شده و متوجه ارزش‏‌های واقعی و کمال‏‌جویی می‏‌شود، فرد راه علم، دانش، هنر، ادب و اخلاق را در پیش می‏‌گیرد، استعدادها و خلاقیت‏‌های او شکوفا می‏‌شود. انسان فراغتی می‏‌یابد تا صحیح بیاندیشد و برای ساختن سرنوشت خود، خانواده و اجتماعش برنامه‏‌ریزی کند؛ در نتیجه جامعه‌‏ای که این افراد در آن زندگی می‏‌کنند، راه ترقی و پیش‏رفت را به‏ سرعت می‏‌پیماید.

حفظ عفاف باعث می‌‏شود رحم‌‏ها پاک و نسل‌‏ها شناخته‏ شده باشند. کودک باید احساس کند، دارای سرپرست، پشتیبان، عزت و شخصیت است؛ نه موجودی رهاشده و بی‌‏صاحب که از لذتی زودگذر به‏ وجود آمده است. در فرهنگ غنی اسلام مسئله پاکی رحم و نقش آن در سلامت فرد، خانواده و جامعه بسیار مهم قلم‏داد شده است و ارزش‏مندترین انسان‌‏ها کسانی بوده‌‏اند که در دامن‌‏های عفیف رشد کرده‌‏اند.

به ‏وجود آمدن نسل از طرق نامشروع مفاسد زیادی در بر دارد که یکی از مهم‏ترین آن‏ها بی‌‏مسئولیتی در مقابل تربیت فرزندِ به‏ وجودآمده است و بر فرض پذیرش مسئولیت، فرد، احساس طبیعی تعلق آن فرزند به خود را ندارد. به عبارت دیگر، حب ذات در انسان سبب می‏‌شود فرد به متعلقات و مسائل مرتبط با ذات خود علاقه بیش‏تری نشان دهد و چنان‏چه مشخص باشد کودک، فرزند اوست، به‏ صورت کاملاً طبیعی، علاقه و عاطفه او به‏ سوی آن فرزند برانگیخته می‏‌شود و پدر را در جهت حفظ و تربیت او مصمم و استوار می‌‏کند؛ اما چنان‏چه تولد از طرق نامشروع باشد، با نپذیرفتن مسئولیت و نبود عشق و عاطفه در قبال فرزند مواجه خواهیم بود، و این امر باعث ایجاد ناهنجاری‏‌ها و مفسده‌‏های اجتماعی بسیاری خواهد شد.

به ‏جز موارد ذکر شده فواید و ثمرات دیگری وجود دارد که در سایه عفت‌‏ورزی و رعایت حجاب و عفاف برای انسان حاصل می‏‌شود؛ از قبیل حفظ امنیت، جلوگیری از استثمار زن، حفظ رشد عزت‏ نفس، بالا رفتن کرامت و شخصیت زن، حفظ حریم‌‏ها، رشد و پیش‏رفت در کارها و ….

انتهای پیام