پروین اعتصامی از زنان نامدار تاریخ معاصر ایران است که پیش از این برخی از سینماگران سراغ این شخصیت رفته اند اما اثر قابل توجهی درباره او ساخته نشده است. حدود دودهه قبل، تله فیلمی با نام «پروین» توسط مرتضی هرندی ساخته شد که نقش پروین را آناهینا نعمتی بازی می کرد، بازیگری که نه از نظر ظاهری شباهتی به این شاعر زن داشت و نه درگریم تلاشی برای این شبیه سازی شده بود. آن تله فیلم به 10 روز پایانی زندگی پروین می پرداخت و ساختاری سوررئال سوار بر تخیل شاعرانه داشت.

در سریال «شبکه مخفی زنان» ساخته افشین هاشمی هم باران کوثری در چند سکانس نقش پروین اعتصامی را بازی کرده بود که از نظر پرداخت شخصیت و گریم، تلاشی نسبتا موفق برای بازسازی این شخصیت تاریخی بود.

در فیلم «پروین» ساخته محمدرضا ورزی اما نگاهی کلی به زندگی پروین با تکیه بر دوران جوانی او شده است.  فیلم به صورت روایت دایره ای از مرگ پروین آغاز شده و پایان می یابد و تعلیق درام درباره قصه ازدواج اوست. کارگردان، اطلاعاتی بیشتراز آنچه در کتابهای درسی یا جستجوهای اینترنتی که درباره این شاعر پرآوازه وجود دارد به مخاطب نمی دهد. در این فیلم پروین، شخصیتی حساس، مودب، درون گرا و خجالتی به تصویر کشیده می شود، حضور او و مناظره اش در جلسه ای که فقط شعرا و ادبای مرد حضور دارند، حضوری محکم و دراماتیک نیست. حتی حضور مشروطه خواهان در آن دوره و حشر ونشر پروین با چهره های فرهنگی آن زمان همچون دهخدا و ملک الشعرای بهار به چند تعارف ساده و میزبانی در خانه پدری ختم می شود. فیلمساز تلاشی برای نشان دادن حضور موثر این شخصیت در مباحث فکری و سیاسی آن دوره ندارد و  بخش زیادی از فیلم به سرگردانی پروین در زندگی کوتاه مشترکش که کمتر از شش ماه از زندگی پر فراز و نشیب این شاعر را تشکیل می دهد، می گذرد. دیگر شخصیت های فرعی فیلم همچون یوسف اعتصامی، پدر پروین که از شاعران نامدار آن دوره بوده یا ملک الشعرای بهار، در حد تیپ باقی می مانند و اسامی دهن پر کن هستند.  

شاید بتوان نقطه قوت فیلم را بازسازی دهه 20 با طراحی صحنه و طراحی لباس خوب آن دوران برشمرد که به دلیل سالها مشق و تجربه محمدرضا ورزی در نویسندگی و کارگردانی آثار تاریخ معاصر است. بازی خوب مارال بنی آدم در نقش پروین با گریم به اندازه ای که روی صورت او نشسته، قابل توجه است اما به جز قابهای چشم نواز و دیالوگ های ادبی، ضعف فیلم نامه و کم جانی درام از فیلم «پروین» که می توانست به یک اثر بیوگرافی جسورانه از این شاعر زن تبدیل شود، اثری متوسط و خسته کننده ساخته که پروین را زنی دارای قریحه شاعری، دلسوز و خجالتی نشان می دهد و اثرگذاری و جریان سازی اجتماعی او در جامعه ای مردسالار به سکانسی از مشاعره و بداهه سرایی اش در جلسه شعرخوانی خلاصه می شود.