افشای مستنداتی از شکنجه و سوء رفتار رژیم صهیونیستی با اسرای فلسطینی ممکن است در نگاه نخست تداعی کننده تاکتیک‌های ایالات متحده در دوران اشغال عراق باشد، اما نگاهی دقیق تر به این مسئله نشان می‌دهد که منشاء متمایز آنها ریشه در موجودیت صهیونیستی دارد.

 تنها پنج روز پس از آغاز جنگ غزه، سربازان و شهرک نشینان اسرائیلی سه مرد فلسطینی را در روستای وادی السیق در کرانه باختری اشغالی بازداشت کردند. آن‌ها اسرای فلسطینی را در حالی که کاملا برهنه بودند، چشم‌بند زده و به طرز وحشیانه‌ای با لوله‌ای آهنی کتک می‌زدند و به نشانه تحقیر از آنها عکس می‌گرفتند، و در نهایت مورد اهانت قرار می‌دادند.

شباهت وحشیگری صهیونیست‌ها علیه اسرای فلسطینی به ابوغریب

روزنامه صهیونیستی هاآرتص در گفتگو با یکی از این قربانیان، به نام محمد مَطَر، به وحشیگری سربازان اسرائیل اذعان می‌کند. مَطَر در گفتگو با این رسانه عبری این وحشی‌گری را به رسوایی بدنام ابوغریب در عراق تشبیه می‌کند و می‌گوید: این وحشیگری دقیقاً شبیه اتفاقی بود که در ابوغریب رخ داده است.

تحقیر و شکنجه جنسی فلسطینیان پس از تهاجم زمینی اسرائیل به غزه ادامه و گسترش بیشتری یافت و سربازان اسرائیلی گروه‌های بزرگی از مردان و زنان فلسطینی را بازداشت و تحقیر کردند و آنها را در بازداشتگاه های مختلف مورد آزار جنسی قرار دادند؛ در 21 فوریه، خالد الشاویش نهمین فلسطینی بود که از 7 اکتبر به این سو احتمالاً به دلیل شکنجه در زندان‌های اسرائیل جان خود را از دست داده است.

 با این حال، دیدن شباهت‌های بسیار بین شکنجه‌هایی که اکنون علیه فلسطینی‌ها و 20 سال پیش از آن در عراق علیه عراقی‌ها انجام می‌شود، جای شگفتی ندارد. اسرائیل و تکنیک‌های شکنجه‌ای که سرویس‌های اطلاعاتی این رژیم در طول دهه‌ها اشغالگری در آن پیشگام بودند، نقش مهم و غیرقابل انکاری در رسوایی زندان ابوغریب در سال 2004 ، به ویژه از طریق استفاده از تحقیر و تجاوز جنسی ایفا کردند.

صهیونیست‌ها مسئول آموزش شکنجه گران ابوغریب

در پی هرج و مرج ایجاد شده پس از تهاجم غیرقانونی ایالات متحده به عراق در سال 2003، سرتیپ جنیس کارپینسکی، که هیچ تجربه قبلی در مدیریت زندان نداشت، به سرپرستی ابوغریب و 15 بازداشتگاه، در جنوب و مرکز عراق گماشته شد و اینجا بود که پای جفری میلر، که به خاطر دوران تصدی گری سیاهش در کمپ ایکس ری در خلیج گوانتانامو شهره بود، وارد ماجرا شد.

کارپینسکی اظهار داشت که پس از بازدید میلر، تعداد زیادی از پیمانکاران غیرنظامی برای انجام بازجویی‌ها وارد ابوغریب شدند. این پیمانکاران غیرنظامی سپس دستوراتی را به بازجویان سطح پایین ابلاغ کردند؛ محصول ابلاغ این دستورات صحنه‌های شکنجه‌ای بود که بعدها تصاویر آنها در رسانه ها منتشر شد. او همچنین خاطرنشان می کند که بازجویانی که در تصاویر فاش شده در حال شکنجه و تحقیر عراقی ها هستند، درست قبل از گرفتن اولین تصاویر به ابوغریب اعزام شدند؛ این بدان معناست که آنها بلافاصله پس از ورود به زندان شروع به شکنجه زندانیان عراقی به روش های پیچیده کردند.

در میان پیمانکارانی که از زندانیان بازجویی می‌کردند، کارکنان شرکت امنیتی خصوصی CACI بودند. یکی از بازجوها، اریک فیر، در سال 2004 در زندان ابوغریب و در شهر فلوجه مستقر بود. او گفت که بازجوها در عراق برای استفاده از نوعی ابزار شکنجه موسوم به "صندلی فلسطینی" توسط ارتش اسرائیل آموزش داده شدند.

این آموزش طی یک برنامه آموزشی مشترک در ژانویه همان سال و زیر نظر جک لندن، رئیس CACI  بود که به اراضی اشغالی سفر کرد. در جریان این سفر، شائول موفاز، وزیر دفاع وقت اسرائیل، هدیه‌ای را به خاطر «دستاوردهای  لندن در زمینه دفاع و امنیت ملی» به وی اهدا کرد. این سفر شامل بازدید از بیت هورون، "اردوگاه مرکزی آموزشی نیروهای ضد تروریستی پلیس اسرائیل و پلیس مرزی" در کرانه باختری تحت اشغال اسرائیل بود.

 سرتیپ کارپینسکی همچنین به حضور بازجویان اسرائیلی در عراق اشاره کرد. او توضیح می‌دهد که در یکی از مراکز اطلاعاتی بغداد، فردی را دیده است که به زبان عربی صحبت می‌کند اما عرب نیست و ساکن اراضی اشغالی است و بخشی از بازجویی‌ها را در آن مرکز اطلاعاتی در بغداد برعهده داشته است.

شباهت‌های چشمگیر ابوغریب و شکنجه‌گاه‌ صهیونیست‌ها

گزارشی در نوامبر 2003 در لس آنجلس تایمز، از برقراری رابطه نزدیک بین سازمان اطلاعات نظامی اسرائیل و ایالات متحده تحت ریاست استفن کامبون مسئول وقت سازمان اطلاعات نظامی ایالات متحده را پرده برداشت. 

یک مقام ارشد ارتش آمریکا نیز به لس آنجلس تایمز گفت: اسرائیلی ها مطمئناً از نقطه نظر نظامی در برخورد با ترور شهری و عملیات نظامی در مناطق شهری، تجربه زیادی دارند و روابط اطلاعاتی زیادی در حال حاضر بین طرفین در جریان است و ما مطمئناً از تجربه استفاده می کنیم تا بفهمیم در این نوع موقعیت ها چه می کنند.

این رابطه در حالی برقرار شد که تنها 2 ماه بعد یعنی در ژانویه 2004، نخستین تصاویر از شکنجه عراق‌ها در ابوغریب منتشر و تاکتیک‌های مورد استفاده برای شکنجه زندانیان در ایمیل وزارت دفاع آمریکا افشا شد؛  در این ایمیل به 10 سرباز آمریکایی اشاره شده بود که شکنجه‌هایی از جمله سوء رفتارهای جنسی با زندانیان مرد و زن عراقی، ضرب و شتم و کشیدن زندانیان روی زمین با زنجیر و حمله فیزیکی به آنها با شوکر انجام داده بودند.

 این شیوه‌های شکنجه بعدها توسط سرلشکر آنتونیو تاگوبا، که وظیفه بررسی وقایع ابوغریب را بر عهده داشت، بیشتر توضیح داده شد. در ماه مه 2004، اما تاگوبا در جلسه ای خطاب به دونالد رامسفلد، کامبون و دیگر مقامات وزارت دفاع که همگی از اتفاقات ابوغریب اظهار بی اطلاعی کردند گفت: من یک زندانی برهنه را دیدم که دست بند به دست روی زمین خیس دراز کشیده بود و بازجو به او تعرض می‌کرد؛ این توهین نیست. این شکنجه است.

تاسیسات ترسناک 1391 آموزشگاهی برای شکنجه و تجاوز

تکنیک‌های شکنجه «خلاقانه» با تمرکز بر تحقیر جنسی و تجاوز، منشأ روشنی دارند. بازجویان اسرائیلی به پیمانکاران و سربازان آمریکایی تکنیک‌های شکنجه‌هایی را آموزش می‌دادند که اسرائیل از مدت ها قبل علیه فلسطینی ها و دیگر اعراب استفاده می‌کرد. در نوامبر 2003، در حالی که مقامات آمریکایی از اسرائیل به خاطر کمک هایش در عراق تمجید می‌کردند، گاردین گزارشی را که جزئیات شکنجه هایی را که اسرائیل در زندانی مخفی به نام "تاسیسات 1391" انجام می‌داد، منتشر کرد.

گاردین به نقل از سامیر جداله، یک راننده اتوبوس مدرسه فلسطینی، می‌نویسد: وقتی مرا دستگیر کردند، با پای برهنه بودم و هوا واقعا سرد بود. وقتی به آن مکان رسیدم، به من گفتند برهنه شو و یک یونیفورم آبی به من دادند. سپس یک گونی سیاه روی سرم کشیدند. دیگر زندانیان سابق مرکز 1391 نیز توضیح داده‌اند که چگونه برای بازجویی برهنه شده، چشم بند و دستبند زده شده و تهدید به تجاوز جنسی شده‌اند.

گزارش گاردین به جزئیات چگونگی شکنجه در این مرکز برای چندین دهه پرداخته است. اولین زندانیان در این مرکز لبنانی‌هایی بودند که در جریان اشغال 18 ساله جنوب لبنان از سال 1982 توسط نیروهای اسرائیلی ربوده شدند. شیخ عبدالکریم عبید، رهبر معنوی گروه مقاومت حزب الله لبنان، در سال 1989 ربوده شد و به تأسیسات 1391 منتقل شد. عبید در عملیات چریکی برای بیرون راندن نیروهای اسرائیلی اشغالگر کشور شرکت داشت. وی توسط کماندوهای اسرائیلی که با هلیکوپتر وارد شده بودند از خانه خود در روستای جیبچیت در جنوب لبنان ربوده شد. در جریان یورش برای ربودن عبید، نیروهای اسرائیلی همچنین یک مرد جوان به نام هاشم فهاف را که برای گرفتن راهنمایی مذهبی به دیدار شیخ می رفت، ربودند. فهاف هرگز به جرمی متهم نشد، اما به مدت 11 سال در زندان های اسرائیل از جمله تأسیسات 1391 نگهداری شد. اسراییل فهاف و 18 لبنانی دیگر را به عنوان گروگان یا برگه برنده در چانه زنی نگه داشت تا ران آراد، خلبان اسرائیلی را که هواپیمای او هنگام بمباران اهداف سازمان آزادیبخش فلسطین در لبنان سقوط کرد، بازگرداند.

 هاآرتص به نقل از یک سرهنگ ذخیره ارتش از واحد 504، معروف به هِت(Het)  می‌نویسد که چگونه یکی از بازجویان در این مرکز بازجویی، مظنونی را برهنه کرد و او را مجبور کرد از زیرسیگاری پر از خاکستر سیگار چای بنوشد.

با این حال مقامات اسرائیلی به جای محاکمه سرگرد جورج، یک پرونده جنایی علیه هِت به دلیل افشای شکنجه‌های انجام شده در تاسیسات 1391 باز کردند.

حمله و تلاش برای تجزیه عراق در راستای منافع اسرائیل

 خشم ایجاد شده به دلیل افشاگری‌ها درباره رسوایی ابوغریب به عنوان عامل تحریک آن دسته از مردم و مقامات عراقی که به دنبال اخراج نیروهای آمریکایی از خاک این کشور هستند، تلقی می‌شود.

اعتراضات پس از آن آغاز شد که همان محافظه کاران طرفدار اسرائیل در دولت بوش تصمیم سرنوشت سازی برای انحلال ارتش عراق گرفتند. این اشتباه باعث شد صدها هزار نفر از پرسنل نظامی آموزش دیده بیکار شوند که بسیاری از آنها متعاقباً به صفوف شورشیان پیوستند. این سربازان سابق با دانش نزدیک خود از تسلیحات و تاکتیک‌های ارتش عراق، به دشمنان قدرتمندی در کارزار علیه نیروهای اشغالگر ایالات متحده تبدیل شدند. خشونت به زودی از کنترل خارج و به یک جنگ داخلی تبدیل و در نهایت  صدها هزار عراقی در حالی که کشور تقریباً از هم پاشیده شده بود کشته شدند.

وبگاه خبری وایرد (Wired) سال‌ها بعد خاطرنشان کرد که اگرچه در نهایت در تشکیلات وزارت دفاع آمریکا اجماعی درباره اینکه حمله به عراق اقدامی نسنجیده بود و طرح اولیه برای ایجاد ثبات در کشور حتی بدتر از آن هم بود، استیون کامبون رئیس سابق اطلاعاتی دونالد رامسفلد دیدگاه دیگری داشت. برای وی، جنگ عراق و هرج و مرج ایجاد شده یکی از تصمیمات استراتژیک بزرگ نیمه اول قرن بیست و یکم بود.

 از دید نئومحافظه کاران صهیونیست، هزینه جانی و رنج انسان‌ها به مثابه قربانی ضروری برای دستیابی به اهداف دیرینه آنها در غرب آسیا بود. معماران جنگ عراق، از جمله کامبون، رامسفلد، فیث و ولفوویتز، ویرانی‌هایی را که به بار آوردند به عنوان وسیله‌ای برای رسیدن به هدف یعنی خنثی کردن تهدیدهای احتمالی برای اسرائیل در نظر گرفته می‌شد. با این حال، با توجه به اقدامات انجام شده توسط مقاومت اسلامی در عراق، واضح است که طرح های بزرگ آنها در نهایت شکست خورده است.