به گزارش مدیسن نت، بر اساس گزارش منتشر شده، انتظار می‌رود این افزایش‌ها در کشورهایی باشد که امید به زندگی معمولاً کوتاه‌تر است.

به گفته محققان، این روند بیشتر توسط اقدامات بهداشت عمومی که پیشگیری، تشخیص و درمان بیماری‌های قلبی، کووید ۱۹ و طیف وسیعی از مشکلات بهداشتی مرتبط با بیماری‌های عفونی، زایمان و تغذیه را بهبود بخشیده است، هدایت می‌شود.

با این حال، آن ها همچنین تغییری را در بیماری‌هایی که بر امید به زندگی تأثیر می‌گذارند، تشخیص دادند.

به گفته محققان انتظار می‌رود بیماری‌های مزمن مانند بیماری قلبی، دیابت، سرطان و بیماری‌های ریوی نقش قوی‌تری نسبت به بیماری‌های عفونی در طول عمر افراد داشته باشند.

در نتیجه عوامل خطری مانند چاقی، فشار خون بالا، رژیم غذایی نامناسب، ورزش نکردن و سیگار کشیدن بیشترین تأثیر را بر بیماری و امید به زندگی در نسل بعدی خواهند داشت.

در حقیقت، تعداد سال‌های از دست رفته به دلیل سلامت ضعیف و مرگ زودهنگام ناشی از این عوامل خطر متابولیک از سال ۲۰۰۰ تا کنون ۵۰ درصد افزایش یافته است.

دکتر «کریس موری»، محقق ارشد و رئیس علوم متریک سلامت در دانشگاه واشنگتن، گفت: «فرصت بسیار زیادی در پیش روی ما است تا با پیشی گرفتن از این عوامل خطر متابولیک و رژیم غذایی، به ویژه فاکتورهای مرتبط با عوامل رفتاری و سبک زندگی مانند قند خون بالا، شاخص توده بدنی بالا و فشار خون بالا، آینده سلامت جهانی را تحت تأثیر قرار دهیم.»

به گفته محققان، امید به زندگی کلی از ۷۳.۶ سال به ۷۸.۱ سال بین سال‌های ۲۰۲۲ تا ۲۰۵۰ پیش بینی می‌شود.

میانگین سال‌هایی که یک فرد می‌تواند انتظار داشته باشد که در سلامت کامل زندگی کند، از ۶۴.۸ سال در سال ۲۰۲۲ به ۶۷.۴ سال در سال ۲۰۵۰ خواهد رسید.

موری در بیانیه خبری دانشگاه گفت: «علاوه بر افزایش امید به زندگی به طور کلی، ما دریافتیم که اختلاف امید به زندگی در مناطق جغرافیایی کاهش خواهد یافت. این نشانگر این است که در حالی که نابرابری‌های بهداشتی بین مناطق پردرآمد و کم‌درآمد باقی خواهد ماند، شکاف‌ها در حال کاهش است و بیشترین افزایش در جنوب صحرای آفریقا پیش‌بینی می‌شود.»