به گزارش قدس آنلاین، او که روزگاری بوی گل می‌داد و تابستان، پاییز و زمستان را سرشار از زنبق می‌کرد، حالا در دفترچه کهنه خاطرات سراغ گذشته را می‌گیرد تا از فضیلت همه آن گل‌های دلربا سرشار شود.
سال تولد پایان رأفت در سجل این فوتبال بی‌در و پیکر خوانا نیست. انگار بر شناسنامه‌اش تگرگ باریده که کسی به خاطر نمی‌آورد تانک شمالی روزی در خط آتش سرخ‌ها قیامت می‌کرد. همو که آشیانه‌ها را شعله ور می‌کرد و آشیانه‌بان‌ها را انگشت به دهان می‌گذاشت تا شگفتی سال‌های خاطره لقب بگیرد. شاگرد با فراست علی زاغی اینک در پنجاه‌وپنج‌سالگی به توفان‌هایش در آزادی می‌اندیشد و با یک مشت اتفاق نوستالژیک نفس می‌کشد. در چمنزار چیزهای زیادی قسمت می‌شود. شادی، غم، حرمان و هیجان... سهم او از چمنزار همین خاطرات نم گرفته است. گپ و گفت قدس با پایان رأفت شکارچی روزگار ماضی پیش روی شماست.
*مدت‌ها بود از شما خبری نداشتیم!
-مگر از دیگران خبر دارید؟ مهدی مهدوی کیا کجاست؟ وحید هاشمیان کجاست؟
*از شما که خبر دقیق‌تر دارید بشنویم!
-هر دو بزرگ فوتبال ما تمام دوره‌های مربیگری را در آلمان گذرانده‌اند، اما با کمال تأسف و تحسر اینجا برای آن‌ها پیشنهادی نیست و این دردناک است.
*چه شد که این‌طوری شد؟ یک تراژدی بی‌پایان.
-ببینید سلسله مراتب در فوتبال ایران معنی ندارد و یک آدم بی‌رزومه به واسطه ارتباطات پشت پرده صاحب تیم می‌شود. در سطح لیگ برتر هم تعدادی مربی فقط جا عوض می‌کنند و جایی برای بروز دیگر استعدادها نیست. شنیدم تازگی‌ها برخی مربیان با خود اسپانسر هم به باشگاه‌ها می‌برند. نوبر است واقعاً. این‌گونه دم از فوتبال حرفه‌ای می‌زنیم؟
*یعنی معتقدید فوتبال ایران هنوز حرفه‌ای نشده؟ رک باشید!
-حرف‌ها می‌زنید. ما آماتور هم نیستیم. دو باشگاه بزرگ مملکت که برای جذب هر بازیکن میلیاردها تومان خرج می‌کنند، هنوز نمی‌دانند هفته اول کجا باید بازی کنند. شما به این آش شله قلمکار می‌گویید فوتبال حرفه‌ای؟ وقتی از زیرساخت‌ها بی‌بهره‌ایم و فقط ادعا داریم، یقین بدانید به جایی نمی‌رسیم. من از اروپا حرف نمی‌زنم، در همین عربستان سعودی در ۹۰ روز ورزشگاه می‌سازند، آن وقت حضرات به پرسپولیس و استقلال فرمان می‌دهند بروید شهرستان بازی کنید. قرمز و آبی با ۱۰۰ هزار تماشاگر ابهت دارد، نه با ورزشگاه خالی دور از پایتخت. بدبختی فوتبال ما این است که یک تریلی هجده چرخ را داده‌اند دست آدم‌هایی که پایه یک ندارند. حالا بگذارید من از شما بپرسم. بفرمایید لامین یامال ستاره اسپانیا چندساله است؟ او را بگذارید کنار مهدی طارمی ستاره فوتبال ایران که سی‌ودوساله است. مطمئن باشید ستاره‌ای مثل یامال فقط در فوتبال سوپرحرفه‌ای و صاحب زیرساخت تربیت می‌شود، نه در فوتبال ورشکسته ایران که اگر پای دولت وسط نباشد، همه با سر می‌خورند زمین.
*لب کلام؟
-لب کلام اینکه خیلی دوست داریم در فوتبال دنیا برزیل باشیم، اما از حیث امکانات و زیرساخت‌ها اتیوپی هم نیستیم. نتیجه اینکه بهترین مربیان خارجی حاضر نمی‌شوند با شرایط موجود کار کنند. خمس رفت. استراماچونی رفت. مورایس هم واداده است. می‌آیند، حال و روز فوتبال ما را می‌بینند و قالب تهی می‌کنند.
* رقم آخرین قرارداد پایان رأفت با پرسپولیس چقدر بود؟
-۲۵میلیون. پنج تا چک دادند که آخری اصلاً نقد نشد. روزگاری ما در ملوان با اتوبوس بدون کولر هزار کیلومتر راه می‌رفتیم تا به بازی برسیم. هواپیما کجا بود؟ توی ملوان حرف اول و آخر را بهمن خان می‌زد و توی پرسپولیس هم سلطان. والسلام.
*بدشانسی‌تان این بود که دو دهه زودتر وارد معرکه فوتبال شدید!
-عوضش لذتش را بردیم. سلاح ما صداقت بود و رفاقت و برای سه امتیاز جانمان را می‌گذاشتیم. امروز فلان بازیکن دار و ندارش از پرسپولیس است، ولی فکرش جای دیگر. همه جای دنیا بازیکن با اجازه باشگاه نقل مکان می‌کند، اما اینجا طرف ساز خودش را می‌زند و همه را می‌رقصاند. من شنیده‌ام یک دلال در فوتبال ایران نبض ۶۳ بازیکن را در دست دارد. فکر نمی‌کنید چنین دلالی به راحتی می‌تواند قهرمان را تعیین کند. مدیریت ضعیف، فوتبال دلال‌پرور، آشنا بازی و حاضری خوری. این داستان امروز فوتبال ماست متأسفانه.
*از همه چیز حرف زدیم جز پرسپولیس!
-گاریدو در همین مدت ثابت کرده اهل حاشیه نیست و به وظیفه‌اش عمل می‌کند. من معتقدم این پرسپولیس با این نفرات و مربی امسال هم قهرمان خواهد شد. مگر...
*مگر چی؟
-مگر ورزشگاه آزادی را از تیم بگیرند و مجوز ندهند پیش چشم هوادارانش بازی کند. زمین بازی، دشمن شماره یک پرسپولیس است. شک نکنید.
*امیدمافی
نظر شما