به گزارش قدس خراسان، پیاده‌روی اربعین و حرکت در مشایه نجف تا کربلا به‌گونه‌ای است که اگر یک بار طعم شیرین آن در دل عاشقان اهل بیت(ع) بنشیند، همه عزم خود را جزم می‌کنند تا هر سال راهی این سفر بی‌نظیر شوند و این تنها سفری است که به کسانی که به هر دلیل نتواسته‌اند پای جسم را در این مسیر بگذارند؛ اما با پای دل راهی مشایه می‌شوند، «جامانده» می‌گویند.

به‌ همین خاطر در روز اربعین سید و سالار شهیدان(ع) کیلومترها دورتر از کربلا، همسایگان فرزند امام حسین(ع) که یا به‌تازگی از کربلا بازگشته‌اند یا در دل، آرزوی همراهی با کربلایی‌های این روزها را دارند، پا در مسیری به نام «پیاده‌روی جاماندگان» گذاشته‌اند. در مسیر این پیاده‌روی که از 8 صبح تا 8 شب برپاست، تا چشم کار می‌کند، پیر و جوان و کودک سیاه‌پوش و عزاداری دیده می‌شوند که با وجود اینکه گاهی در نوع پوشش اشتراکی ندارند؛ اما همه‌شان گام‌های امروزشان را با نیت حرکت در مشایه و رسیدن به ارباب بی‌کفن برمی‌دارند. جالب اینجاست برخی افراد با همان کوله‌پشتی، دشداشه و چفیه عربی خود پا در مسیر گذاشته‌اند تا خاطرات زیبایشان در مشایه را زنده کنند.

از میدان 15خرداد تا حرم مطهر امام رضا(ع) مسیر پیاده‌روی جاماندگان است؛ مسیری که با جلوه‌های زیبایی از خاطرات مشایه، کام تلخ هر دلداده‌ای که دلش را در کربلا جا گذاشته، شیرین می‌کند. در این مسیر جز موکب‌های پذیرایی، موکب‌هایی نیز برای ارائه رایگان خدمات درمانی توسط هلال‌احمر و دانشجویان پزشکی، غرفه‌هایی به منظور سرگرمی و نقاشی کودکان و مکان‌هایی برای جمع‌آوری کمک‌های مردمی در راستای پذیرایی از زائران پیاده رضوی برپاست. خدمت در این مسیر سن و سال نمی‌شناسد؛ برخی از مردان جوان و میانسال بدون تکلف در گوشه خیابان نشسته‌اند و مشغول واکس زدن کفش‌های زائران هستند.

برخی از جوانان نیز در طول مسیر با مَشکی بر دوش به یاد سقای دشت کربلا با آب از زائران پذیرایی می‌کنند.بر سر در موکب‌های پذیرایی بیش از هر چیز اسامی مساجد محلات مختلف به چشم می‌آید. روبه‌روی برخی از موکب‌ها نیز موکب‌داران با گلاب‌پاش و آب‌پاش، گرمای هوا را برای زائران پیاده تحمل‌پذیرتر می‌کنند. برخی از مردم نیز این محفل را غنیمت دانسته و نذورات خود را میان مردم به‌ویژه کودکان تقسیم می‌کنند. خانمی چوب‌شور و مردی عرب‌زبان که زائر غیرایرانی است، به کودکان شکلات می‌دهد.

در کنار این جلوه‌های زیبای مردمی، دختربچه و پسربچه‌ای در این مسیر با همراهی مادرشان به مردم دستمال کاغذی تعارف می‌کنند و همه این زیبایی‌ها تنها گوشه کوچکی از یک پیاده‌روی دوازده ساعته در مشهد است؛ پیاده‌روی که جلوه خیلی کوچکی از مودت و مهربانی در دوران ظهور حضرت ولی‌عصر(عج) را به نمایش می‌گذارد.علم و کتل‌های هیئت‌ها نیز به رسم هر ساله در این مسیر دیده می‌شوند. هیئت‌های کوچک و بزرگی که هر کدام با نوحه‌سرایی و مداحی در روز اربعین حسینی به اقامه عزای سید و سالار شهیدان(ع) می‌پردازند. در این میان مداح نوجوانی آنچنان با شور و هیجان در میدان بسیج مداحی می‌خواند که نگاه و توجه رهگذران را به خود جلب کرده است.

ابراز ارادت‌های برخی افراد اما جلوه‌های دیگری را رقم زده است؛ دختران محجبه‌ای در مسیر پیاده‌روی با کاسه‌ای گل رُس، ابر و تعدادی شابلون‌ «یاحسین(ع)»، «یاابوالفضل(ع)» و «یازینب(س)» روی چادر و لباس‌های کودکان و نوجوانان، این نام‌های مقدس را حک می‌کردند و اشتیاق کودکان در داوطلب شدن برای این کار نیز حکایت از همان حب و محبتی دارد که با شیر مادرانشان آمیخته شده است. در مسیر پیاده‌روی جاماندگان اربعین در مشهد، پرچم فلسطین بیش از همیشه بر سر در موکب‌ها و در دستان مردم جلوه‌گری می‌کند؛ نشانه‌ای که اکنون بیش از حمایت از مظلوم، نشانه دیگری از خونخواهی برای میهمان عزیزمان، شهید اسماعیل هنیه است.کم‌کم موکب‌ها و هیئت‌ها در مسیر پیاده‌روی آماده اقامه نماز ظهر و عصر می‌شوند.

صدای اذان ظهر به افق مشهدالرضا(ع) از گلدسته‌ها و بلندگوهای موکب‌ها بلند می‌شود و در گوشه‌گوشه خیابان امام رضا(ع) شاهد اقامه نماز جماعت هستم. برخی نیز خود را به مساجد نزدیک می‌رسانند تا پس از اقامه نماز ظهر و عصر، پیاده‌روی را ادامه دهند. اربعین روز تبلور دلدادگی است و هر کس به وسع خودش به یاد کربلا پای در مسیر جاماندگان اربعین می گذارد. کربلا مسیر آگاهی و آزادگی است، راهی که پایان ندارد.