به گزارش قدس آنلاین، این کپسول طوری طراحی شده. تا داروها را به طور مستقیم به دیواره معده یا دیگر اعضای بدن در مسیر گوارشی منتقل کند و به این ترتیب جایگزینی برای تزریق داروهایی مانند انسولین و همچنین داروهای مبتنی بر پروتئین‌های بزرگ از جمله آنتی بیوتیک‌ها به حساب می‌آید.

 روش‌های سنتی برای انتقال داروهای متشکل از پروتئین‌های بزرگ یا آر ان‌ای موثر نیست زیرا. این مولکول‌ها در سیستم گوارشی تجزیه می‌شوند.

محققان دانشگاه ام آی تی سال‌ها روی ابداع دستگاهی تمرکز کردند که به طور ایمن چنین داروهایی را به شکل کپسول به بدن منتقل می‌کند.

 پیش از این، بسیاری از کپسول‌های گفته شده با اتکا به سوزن‌های کوچک پس از ورود به سیستم گوارشی دارو را منتقل می‌کردند. اما روش جدید استفاده. از سوزن را حذف کرده و بنابراین میزان آسیب احتمالی به بافت نیز کمتر می‌شود.

 محققان با رصد سرپایان متوجه شدند چگونه اختاپوس‌ها و ماهیان مرکب حفره‌های گوشته خود را با آب پر می‌کنند و آن را از طریق سیفون بیرون می‌دهند تا خود را به حرکت درآورند. 

این مکانیسم پرتاب همچنین به آنها اجازه می‌دهد تا به عنوان یک استراتژی دفاعی ابرهایی از جوهری شلیک کنند. محققان با الهام از این رفتار دو روش را برای تقلید از این نیروی محرکه جت در کپسول‌های خود ابداع کردند که شامل دی اکسید کربن فشرده یا فنرهای محکم پیچ خورده است.

یک ماشه کربوهیدراتی گاز یا فنر را تحت فشار نگه می‌دارد. ماشه با قرار گرفتن در معرض رطوبت یا اسیدهای معده حل می‌شود و پس از آن گاز یا فنر را منبسط می‌کند و یک جت داروی مایع را از کپسول خارج می‌کند.

محققان در آزمایش‌ها فشارهای لازم را برای دفع داروها با قدرت کافی برای نفوذ به بافت زیر مخاطی محاسبه کردند و یک مخزن تشکیل دادند که به تدریج دارو را آزاد می‌کند.

آنها ۲ نسخه از این کپسول را طراحی کردندتا بخش‌های مختلف سیستم گوارشی را هدف بگیرد. یک نسخه شبیه بلوبری با انتهایی مسطح و سری گنبدی شکل بود که سبب می‌شد روی غشای معده قرار گیرد و دارو را به سمت پایین در بافت آزاد کند.

 این کپسول می‌تواند تا ۸۰ میکرولیتر دارو را حمل کند.

نسخه دوم شبیه یک لوله بود و به همین دلیل با ارگان‌هایی مانند روده کوچک همخوان می‌شد. این طراحی آزادسازی دارو به سمت کناره دیوار را تسهیل می‌کرد؛ و ظرفیت ۲۰۰ میکرولیتر را داشت.

 این کپسول‌ها در آزمایش روی حیوانات انسولین و مواد دیگر را منتقل کردند. میزان غلظت دارو در جریان خون حیوانات به سطح قابل مقایسه با تزریقات مستقیم رسید و هیچ آسیب بافتی مشاهده نشد.

محققان این کپسول‌های بلعیدنی را یک راه حل عملی برای بیماران نیازمند به دریافت مداوم انسولین یا داروهای تزریقاتی دیگر می‌دانند.