به گزارش قدس آنلاین به نقل از فارس یکی از ویژگیهای خارق العاده چاپلین، وسعت جاذبه او بود به صورتی که حتی منتقدین بدبینِ او نیز، به موفقیت و اعتبار چاپلین به عنوان "محبوب عام" اذعان داشتند.
او در جوانی به آمریکا رفت و از سال 1945م به کارگردانی و فیلمنامه نویسی روی آورد. چاپلین در امریکا به دلیل ساختن فیلم های انتقادی و همدردی با فقرا و محرومین جامعه از سوی دولت آن کشور با محدودیت هایى مواجه شد و در سال 1952م حکم تبعید وی از امریکا صادر شد. در واقع به علت آنکه وی در آثارش به عنوان یک مصلح اجتماعی، به نظام طبقاتی حمله مینمود و مشکلات جامعه را مطرح میساخت و از سوی دیگر دیدگاه منفی وی نسبت به جامعه مدرن و ماشینیسم، باعث شد تا در فضای ضد کمونیستی پس از جنگ دوم جهانی، مورد انتقاد قرار بگیرد. او که خود را "شهروند جهان" میدانست و تابعیت امریکا را نپذیرفته بود، در دوره حاکمیت نظریه ضدکمونیستی "مک کارتیسم" به عنوان یک شهروند متمایل به اندیشههای کمونیستی در معرض اتهام قرار گرفت. چاپلین که ادامه کار در امریکا را دشوار میدید، همراه همسرش به سوئیس رفت. چارلی در دوران جدید که جهان در حال تغییر که تغییرات آن، در جهت بهبود اوضاع فعلی نبود، به جای مضامین بی عدالتی، گرسنگی، بیکاری و فقر، در آثارش به جنایات سازمان یافته و شکنجه و کشتار جمعی میپرداخت.
او هیچگاه به بیبند و باری های عالم سینما آلوده نشد و با وجود آن که در حرفه خود از نوابغ به شمار میرفت، همواره از پلیدیها و فساد حاکم بر جامعه سینمای غرب دوری میجست. او در نامه معروف خود به دخترش، برهنگی را بیماری هنر معاصر میداند و تصریح مینماید: "در دنیایى که زندگی میکنی تنها رقص و موسیقی نیست... گهگاه با اتوبوس در شهر بگرد، زنان بیوه و کودکان یتیم را نگاه کن. روزی یک بار با خود بگو من هم یکی از اینان هستم، و تو یکی از آنها هستی دختر من، نه بیشتر". کلام آخر چارلی به دخترش این است که "تا آن جا که در توان من بود تلاش کردم آدمی باشم، تو نیز تلاش کن". به طور کلی فیلمهای چارلی چاپلین حاوی طنز گزنده آمیخته با اندوه است و انتقادات جسورانه او از مناسبات نابرابر اجتماعی و عشق به انسانیت در تمام آثارش به چشم میخورد. جویندگان طلا، دیکتاتور بزرگ و عصر ماشین از کارهای معروف اوست. چارلی چاپلین سرانجام در دسامبر در بیست و پنجم سال 1977م در هشتاد و هشت سالگی در سوئیس درگذشت.
نظر شما