قدس آنلاین به نقل از تسنیم ، محمد سرور رجایی:

چند روزی است که محمدحسین محمدی، نام‏‌آشناترین داستان‌نویس کشورم به ایران آمده است؛ آن هم نه از سرزمین مادری‏‌اش، بلکه از کشوری اروپایی به‌نام سوئد. کشوری که در این سال‏‌های سخت غربت، جمع زیادی از فرهنگیان و هنرمندان کشورم را مثل دایۀ مهربا‌ن‏‌تر از مادر پذیرفته است.

مثل سیدضیا قاسمی، محمدشریف سعیدی، محبوبه ابراهیمی، بصیر سیرت و... . به‌راستی چه اتفاقی افتاده است که آن‏ها از سر ناگزیری زادگاهشان را یکی پس از دیگری به امید وضعیت بهتر، رها کرده و دل به غربت سنگین‏‌تر می‏‌سپارند؟

به امید اینکه در فضای متفاوتی، جهان متفاوت‏‌تری را تجربه کنند. اگر با خوش‌بینی به مهاجرت دوباره یا چندباره آنها نگاه کنیم، حداقل می‏‌بینیم که دوستانی در این دیار بارها از آنها و توانمندی‏‌هایشان یاد کرده‏‌اند و حسرت نبودنشان را برجسته ساختند.

از خوشبختی آن‏‌هاست که هنوز هم نام و یادشان در ذهن ما، مانده است؛ اما دل من برای آن‏‌هایی می‏‌سوزد که با آزرده‌خاطری بسیار در هیاهوی عجیب سال گذشته دل از جای نداشته‏‌اش کندند و راهی سراب کشورهای اروپایی شدند.

چقدر تأسف‌برانگیز است وقتی می‏‌شنوم مهاجرانی که در سال گذشته با سختی‏‌های فراوان از دشت‏‌ها و کوه‏‌ها و دریاها عبور کردند و خود را به کشورهای اروپایی رسانده‏‌اند، 21 درصد آنان از وطن‌داران بی‏نوای من بوده‏‌اند.

دلم بیشتر وقتی می‏‌سوزد که می‏‏‌فهمم بر اساس آمار رسمی سازمان ملل در امور پناهندگان، 41 درصد از آن 21 درصد مهاجران بی‏‌وطن من از ایران راهی کشورهایی شده‏‌اند که نه زبانش را می‏‌فهمند و نه به آموزه‏‌های اجتماعی آن آگاهی دارند.

ما چه خبر داریم که در بین این 41 درصد چند استعداد محمدحسین محمدی و سیدضیای قاسمی‌شدن بودند. ما چه خبر داریم که در بین این 41 درصد چند نفر استعداد کارهای حقوقی یا اقتصادی داشتند؟ چند نفر استعداد نخبه‌شدن داشتند؟ ما چه خبر داریم که آن‌ها از سر سیاحت و هوس رفتند یا ناگزیر به رفتن شده‌‏اند؟ ولی می‏‌دانیم که آن‌ها با آزرده‌خاطری بسیار رفته‏‌اند. موضوعی که باید صادقانه به آن پرداخته و بررسی شود تا شاهد تکرار چنین‌ماجراهایی نباشیم. ما که غریبه نیستیم، هستیم؟